ਇਸ ਸਫ਼ੇ ਦੀ ਪਰੂਫ਼ਰੀਡਿੰਗ ਕੀਤੀ ਗਈ ਹੈ
ਉਸ ਨੂੰ ਖ਼ਿਆਲ ਆਇਆ ਕਿ ਕਹਿੰਦੇ ਨੇ ਆਦਮ ਨੇ ਕਣਕ ਮੂੰਹ ਲਾ ਲਈ ਸੀ ਤੇ ਰੱਬ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਬਾਗ਼ ਵਿਚੋਂ ਕੱਢ ਦਿਤੀ ਸੀ। ਹੁਣ ਹਰ ਛਿਮਾਹੀ ਨੂੰ ਇਕ ਇਕ ਸਾਤਾ, ਹਵਾ ਦੀਆਂ ਧੀਆਂ, ਇਹ ਤੀਵੀਂਆਂ, ਕਣਕ ਨਹੀਂ ਸਨ ਖਾਂਦੀਆਂ, ਸ਼ਇਦ ਓਸ ਕਰਮ ਦਾ ਬਦਲਾ ਚੁਕਾਂਦੀਆਂ ਸਨ। ਪਰ ਉਸ ਨੇ ਸੋਚਿਆ, ਉਸ ਨੇ ਤਾਂ ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਕੋਈ ਵਰਜਤ ਫਲ ਮੂੰਹ ਨਹੀਂ ਸੀ ਲਾਇਆ, ਉਸ ਨੂੰ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਬਾਗ ਵਿਚੋਂ ਕਿਉਂ ਬਾਹਰ ਕੱਢ ਦਿਤਾ ਗਿਆ। ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਦੇ ਜਪ ਤਪ ਨਾਲ ਉਸ ਨੂੰ ਇਕ ਨਫ਼ਰਤ ਆ ਗਈ, ਬਦਲੇ ਦਾ ਇਕ ਭਬਾਕਾ ਜਿਹਾ ਉਸਦੇ ਜਿਸਮ ਵਿਚੋਂ ਉਠਿਆ, ਉਸਦੇ ਸਿਰ ਨੂੰ ਇਕ ਚੱਕਰ ਆਇਆ, ਉਸ ਦਾ ਹੱਥ ਕੰਬਿਆ, ਸਤਵੇਂ ਨਰਾਤੇ ਲਈ ਆਲੂ ਪਾ ਕੇ ਗੁੰਨ੍ਹਿਆਂ ਹੋਇਆ ਸੰਘਾੜਿਆਂ ਦਾ ਆਟਾ ਉਸ ਨੇ ਖੁਰੇ ਤੇ ਸੁਟ ਦਿਤਾ ਤੇ ਕਣਕ ਦੀ ਬੋਰੀ ਵਿਚੋਂ ਸਾਬਤ ਕਣਕ ਦੀ ਮੁਠ ਭਰ ਕੇ ਆਪਣੇ ਮੂੰਹ ਵਿਚ ਤੁੰਨ ਲਈ।
ਚੰਗਾ ਦਿਨ ਚੜ੍ਹੇ ਜਦੋਂ ਸਾਰਿਆਂ ਨੇ ਤੱਕਿਆ, ਉਹ ਰਸੋਈ ਦੇ ਫ਼ਰਸ਼ ਉਤੇ ਬੇਹੋਸ਼ ਪਈ ਹੋਈ ਸੀ।
੨੩੫
