ਪੜਦਾ ਪਾੜ ਦਿਤਾ। ਹੁਣ ਉਹ ਆਪਣੇ ਅਸਲੀ ਰੂਪ ਵਿਚ ਸਾਹਮਣੇ ਆ ਗਏ ਸਨ।
ਦੂਸਰੇ ਦਿਨ ਪਹਿਲੀ ਘੰਟੀ ਵਿਚ ਹੀ ਮਾਸਟਰ ਹਰਨਾਮ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਹੈਡਮਾਸਟਰ ਨੇ ਆਪਣੇ ਦਫ਼ਤਰ ਵਿਚ ਯਾਦ ਫਰਮਾ ਲਿਆ। ਸਦੇ ਦਾ ਕਾਰਨ ਉਹ ਅਗੇ ਹੀ ਸਮਝਦਾ ਸੀ। ਅਤੇ ਉਸ ਨੇ ਉਹੋ ਕੁਝ ਹੀ ਆਖਣਾ ਸੀ, ਜੋ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਕੀਤਾ ਦਸਣ ਵਿਚ ਝਿਜਕ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਕਿਉਂਕਿ ਉਸ ਨੂੰ ਯਕੀਨ ਸੀ ਕਿ ਉਸ ਨੇ ਜੋ ਵੀ ਕੀਤਾ ਸੀ ਠੀਕ ਸੀ।
“ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਦਾ ਬੁਰਾ ਕਰ ਕੇ ਰਾਜ਼ੀ ਨਹੀਂ ਹਾਂ," ਹੈਡ ਮਾਸਟਰ ਨੇ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਦੇ ਫੁਲਦਾਰ ਪੇਪਰ ਵੇਟ ਨੂੰ ਹਥਾਂ ਵਿਚ ਭਵਾਉਂਦਿਆ ਆਖਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾਂ। "ਪਿਛੇ ਜਿਹੇ ਜਦ ਤੁਸਾਂ ਅਮਨ ਅਪੀਲ ਤੇ ਦਸਤਖਤ ਕਰਾ ਕੇ ਐਡੀਟਰ ਪ੍ਰੀਤ ਲੜੀ ਨੂੰ ਘਲੇ ਸਨ ਤਾਂ ਪੁਲੀਸ ਤੁਹਾਡੀ ਬਾਬਤ ਪੁਛਦੀ ਮੇਰੇ ਪਾਸ ਆਈ ਸੀ।"
ਹੈਡਮਾਸਟਰ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਕੁਰਸੀ ਤੇ ਬੈਠਾ ਮਾਸਟਰ ਹਰਨਾਮ ਸਿੰਘ ਚੁਪ ਚਾਪ ਸੁਣ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਸ ਦੀਆਂ ਮੋਟੀਆਂ ਨਿਰਛਲ ਅੱਖਾਂ ਹੈਡਮਾਸਟਰ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਤੋਂ ਉਸ ਦੀ ਗੱਲ ਬਾਤ ਦੇ ਸਿਟੇ ਲਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰ ਰਹੀਆਂ ਸਨ।
ਹੈਡਮਾਸਟਰ ਦੀ ਇਹ ਗੱਲ ਸੁਣਕੇ ਉਸਦੇ ਮਨ ਵਿਚ ਪਿਛਲੇ ਸਾਲ ਦੀ ਬੀਤੀ ਘਟਨਾ ਝਲਕਾਰਾ ਦੇ ਗਈ ਸੀ। ਉਹ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਨੇਕ ਨੀਯਤ, ਅਮਨ ਪਸੰਦ ਸ਼ਹਿਰੀ ਸਮਝਦਾ ਸੀ। ਉਹ ਜਾਣਦਾ ਸੀ ਕਿ ਜੰਗ ਲਗਣ ਨਾਲ ਪਹਿਲਾ ਵਾਰ ਵਿਦਿਅਕ ਮਹਿਕਮੇ ਤੋਂ ਹੀ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਸਕੂਲ ਬੰਦ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਸਨ। ਉਸਤਾਦ ਵਿਹਲੇ
ਵੈਰੀ
