ਉਹੀ ਮੱਖੀ ਹੈ, ਸਰਮਾਏਦਾਰੀ ਦੇ ਜਾਲ ਦੀਆਂ ਹਿਰਸੀ ਤੰਦੀਆਂ ਵਿਚ ਜਕੜਿਆਂ ਹੋਇਆ, ਜਿਸ ਦਾ ਖੂਨ ਆਖਰੀ ਤੁਪਕੇ ਤਕ ਸਰਮਾਏਦਾਰ ਚੂਸ ਲੈਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਸਰਮਾਏਦਾਰੀ ਇਕ ਸ਼ੈਤਾਨੀ ਕਾਲੇ ਧੂੰਏ ਦੀ ਮਿਲ ਹੈ, ਜਿਸ ਵਿਚ ਤਾਜ਼ੇ ਬੰਦੇ ਸੁਟੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਤੇ ਉਹ ਅਖੀਰ ਚੋਰ, ਡਾਕੂ, ਲੁਚੇ ਤੇ ਮੰਗਤੇ ਬਣ ਕੇ ਬਾਹਰ ਆਉਂਦੇ ਹਨ।”
ਮੈਂ ਇਹ ਸਣਕੇ ਆਪਣੀਆਂ ਹੀ ਸੋਚਾਂ ਵਿਚ ਵਹਿ ਗਿਆ ਸਾਂ। ਮੈਂ ਪਹਿਲਾਂ ਕਦੀ ਵੀ ਆਪਣੇ ਭਵਿਸ਼ ਬਾਰੇ ਨਹੀਂ ਸੀ ਸੋਚਿਆ, ਪਰ ਉਸ ਵੇਲੇ ਬਦੋ ਬਦੀ ਮੇਰਾ ਮਨ ਆਪਣਾ ਨਿਰਾਸ਼ਾਵਾਦੀ ਅੰਤ ਕਲਪ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਕੀ ਮੈਂ ਵੀ ਇਦਾਂ ਹੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀ ਦੌੜ ਵਿਚ ਪਿਛੇ ਸੁਟ ਦਿਤਾ ਜਾਂਵਾਗਾ, ਮੈਂ ਅਗੇ ਨਹੀਂ ਪੜ੍ਹ ਸਕਾਂਗਾ, ਅਸੀਂ ਘਰੋਂ ਗਰੀਬ ਸਾਂ, ਘਟ ਪੜ੍ਹ ਕੇ ਨੌਕਰੀ ਵੀ ਥੋੜੀ ਤਨਖਾਹ ਵਾਲੀ ਹੀ ਮਿਲੇਗੀ, ਮੈਂ ਗਰੀਬ ਦਾ ਪੁਤਰ ਗਰੀਬ ਹੀ ਰਹਿ ਜਾਵਾਂਗਾ ਤੇ ਦਰਜਨ ਕੁ ਹੋਰ ਗਰੀਬ ਪੈਦਾ ਕਰ ਦਿਆਂਗਾ-ਅਤੇ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੇ ਘਰ ਦੇ ਪਛਵਾੜੇ ਢੱਠੀ ਹੋਈ ਭੱਠੀ ਵਿਚ ਰਹਿਣ ਵਾਲੀ ਡੱਬੀ ਕੁਤੀ ਦਾ ਖਿਆਲ ਆ ਗਿਆ, ਜੋ ਐਤਕਾਂ ਛੇ ਕਤੂਰੇ ਸੂਈ ਸੀ, ਤੇ ਸੂਣ ਪਿਛੋਂ ਉਸਦਾ ਫੁੱਲਿਆ ਹੋਇਆ ਢਿੱਡ ਪਿਚਕ ਗਿਆ ਸੀ, ਅਤੇ ਕਤੂਰੇ ਉਸਦੇ ਵਡੇ ਵਡੇ ਮਹੁਕਿਆਂ ਵਰਗੇ ਥਣਾਂ ਨਾਲ ਚੰਬੜੇ ਹੋਏ ਚੂਕ ਰਹੇ ਸਨ,-ਸ਼ਾਇਦ ਤਾਂ ਹੀ ਕੁਤੀ ਸੂਆ' ਅਖਾਣ ਮਸ਼ਹੂਰ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਮੇਰਾ ਮਨ ਕੰਬ ਗਿਆ, ਮੇਰੇ ਸਾਰੇ ਸਰੀਰ ਵਿਚ ਕੀੜੀਆਂ ਦੀ ਸੁਰਲ ਸੁਰਲ ਹੋਣ ਲਗ ਪਈ ਸੀ ਮੈਂ ਭਜ ਜਾਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸਾਂ ਕਿਤੇ ਦੂਰ ਜਿਥੇ ਮਕੜੀਆਂ
ਨਵਾਂ ਮਾਸਟਰ
