ਇਹ ਸਫ਼ਾ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਹੈ
ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਉਹ ਲੱਗਦਾ ਕੀ ਉਸ ਦਾ,
ਜਿਸ ਦੀ ਸਾਮ੍ਹਣੇ ਰੱਖੀ ਤਸਵੀਰ ਕੋਈ।
ਉਹ ਨਾ ਕਿਸੇ ਭਰਾ ਦੀ ਭੈਣ ਹੈਸੀ,
ਬੈਠੀ ਨਾ ਸੀ ਪਿਆਰੇ ਦੀ ਯਾਦ ਅੰਦਰ।
ਮਾਰੀ ਮਾਮਤਾ ਕਿਸੇ ਦੀ ਮਾਂ ਹੈ ਸੀ,
ਬੈਠੀ ਅੱਖਾਂ ਦੇ 'ਤਾਰੇ' ਦੀ ਯਾਦ ਅੰਦਰ।
ਛੁਟੀਆਂ ਹੋ ਗਈਆਂ ਨੇ, ਸਾਰੇ ਆ ਗਏ ਨੇ,
ਮੇਰੀ ਅੱਖੀਆਂ ਦਾ ਆਇਆ ਲਾਲ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ?
ਪੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਮਾਵਾਂ ਦੇ ਆ ਗਏ ਨੇ,
ਮੇਰੇ ਲਾਲ ਨੂੰ ਲੈ ਆਏ ਨਾਲ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ।
ਪੁਤ ਪਿਆਰ ਦੇ ਆਸਰੇ ਜੀਉਂਦੀ ਹਾਂ,
ਮੇਰੇ ਪੁਤ ਨੂੰ ਮੇਰਾ ਖ਼ਿਆਲ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ?
ਚਾਰ ਸਾਲ ਤੋਂ ਵਿਚ ਪ੍ਰਦੇਸ ਬੈਠਾ,
ਮੁੱਕੇ ਅਜੇ ਪੜ੍ਹਾਈ ਦੇ ਸਾਲ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ?
ਜੇ ਨਾ ਪੁਤ-ਪਿਆਰ ਦਾ ਬਲ ਹੋਵੇ,
ਸਹਿ ਕੇ ਇਡਾ ਵਿਛੋੜਾ ਹੈ ਜੀਣ ਔਖਾ।
ਬਧੀ ਆਸਾਂ ਦੀ ਜਗ ਤੇ ਜੀਊਂਦੀ ਹਾਂ,
ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਪਾਣੀ ਦਾ ਘੁੱਟ ਵੀ ਪੀਣ ਔਖਾ।
ਮੁੜ ਕੇ ਰਾਤ ਆਈ ਨਾ ਉਹ ਚੰਨ ਚੜ੍ਹਿਆ,
ਨਾ ਉਹ ਮਾਤਾ ਪਿਆਰੀ ਦਾ ਲਾਲ ਆਇਆ।
੮੯.
