(੨੯੬ ਏਹ ਤਕਦੀਰ ਹਰਇਕ ਤੇ ਵਰਤਣੀਏ' ਘੜਿਆ ਭੱਂਜਸੀ ਜੋ ਜਹਾਂਨਹੈ ਵੇ | ਲਾਹੋਰਾ ਸਿੰਘ ਤਕਦੀਰ ਦੇ ਨਾਮ ਉਤੋਂ ਕੰਬ ਰਹੇ ਜ਼ਮੀਨ ਅਸਮਾਨਹੈ ਵੇ -| ਜਵਾਬ ਜੋਗੀ ਰ੍ ਰੈਨੇ ਮੂਰਖੇ ਮਿੱਟੀ ਨੂੰ ਨਿੰਦ ਨਾਹੀ ਏਸ ਮਿਟੀ ਦੇ ਜੇਡ ਨ ਕਾਈਏ ਨੀ ਜੀਉੱਦੀ ਜਾਨ ਲਤਾੜੀਏ ਹੇਠ ਪੈਗ ਮਰ ਜਾਈਏ ਹੇਠ ਸਮਾਈਏ ਨੀ ਪਾਣੀ ਮਿੱਟੀਓ' ਰੱਬ ਨੇ ਸਾਜ਼ ਦੁਨੀਆਂ ਏਹ ਗੁਲਜ਼ਾਰ ਰੋਗਾ ਰੇਗਲਾਈਏਨੀ ਕੀਤੇ ਮਿੱਟੀਓ' ਰੋਂਬ ਅਨੈਕ ਮੈਵੇ ਫ਼ਲ ਖਾਝੀਏ ਕਾਠ ਜਲਾਈਏ ਨੀ ਏਸ ਮਿੱਟੀਓ' ਹੋਣ ਅਨਾਜ ਸੱਤੇ ਏਸ ਮਿੱਟੀਓ' ਬਣੇ ਮਨਿਆਈਏ ਨੀ ` ਗਾਈ' ਮੇਹੀਂ ਲਵੇਗੇਆਂ ਘਾ ਖਾਵਣ ਏਸ ਮਿੱਟੀਓ' ਦੁੱਧ ਮਲਾਈਏ ਨੀ ਏਸ ਮਿੱਟੀਓ' ਮੈਹਲ ਤੇ ਮਾੜੀਆਂ ਨੇ ਏਸ ਮਿੱਟੀਓ' ੫ਲ੫ ਤੁਲਾਈਏ ਨੀ ਮੋਇਆਂਜੀਉ' ਦਿਆਂ ਦਾ ਪੜਦਾਕੋਂਜਣੇ ਨੂੰ ਮਿੱਟੀ ਕੱਨੋਂ ਕੁਪਾਹਉਗਾਈਏਨੀ ਏਸਕਾਸੇਦੀਕੀਮੇਤਨ ਹੋਵੇ ਪੁਰੀ ਤੇਰਾ ਨਗਰ ਘਰ ਘਾਟ ਵਿਕਾਈਏ ਨੀ ਸਰਬ ਜੀਆਂ ਦਾ ਏਸ ਸੈਸਾਰ ਉੱਤੇ ਪਾਣੀ ਪੀਊ ਤੇ ਮਿੰਟੜੀ ਮਾਈਏ ਨੀ ਮਿੰਟੀਵਿੱਚ ਹੀਰੇ ਪੰਨੇ ਲਾਲ ਮਾਣਕ ਮਿਟੀ ਛਾਣ ਸੋਨਾ ਚਾਂਦੀ ਪਾਈਏ ਨੀ _] ਆਵੇ ਚੀਜ਼ ਜੋ ਨਜ਼ਰ ਜਹਾਂਨ ਉੱਤੇ ਲਾਜ਼ੌਰੀ ਮਿੱਟੀਓ' ਸਬ ਬਣਾਈਏ ਨੀ _ ਸਹਿਤੀ ਦੇ ਆਲੇ ਦੁਵਾਲੇ ਜਨ/ਨੀਆਂ ਦ। ਦੁਰਮਟ [ ਚੰਨਾ ਕੱਂਠ ਕੀਤਾ ਗਿਰਦ ਜੋਗਿੜੇ ਦੇ ਜੋਰੀ ਕਹੇ ਕਾਸਾ ਟੁੱਟਾ ਜੋੜ ਦੇ ਨੀ ਖੌਪਰ ਸ਼ਿਵਾਂ ਦੇ ਹੋਂਬ ਦਾ ਗੁਲੂ ਦਿਤਾ ਐਸਾ ਮਿਲੇ ਨ ਲੱਖ ਕਰੋੜਦੇ ਨੀ ` ਰੰਨਾਂ ਆਖਿਆ ਸਹਿਤੀਏ ਮੰਗ ਮਾਫ਼ੀ ਔਰੇ ਨਾਬਦੇ ਤੂੰ ਹੱਬ ਜੋੜ ਦੇ ਨੀ ਨੀਵੀ ਹੋ ਫ਼ਕੀਰ ਦੇ ਪੈਰ ਫੜਲੈ ਲਾਹੋਰੀ ਕੁਲਾਂਨਹੀਂ ਨਰਕ ਨੂੰ ਹੋਹੜਦੇ ਨੀ - ! ਜੋਗੀ ਦਾ ਤ੍ਰੀਮਤਾਂ ਅਗੇ ਰੋਣਾ ਪਿਟਣਾਂ ਵੌਡਾਕੈਹਰ ਹੋਇਆ ਲੋਕੋ ਨਾਲ ਮੇਰੇ ਦੁੱਧ ਪੁੱਤ ਫ਼ਲ। ਗਲੀ ਵੱਸਦੀ ਏ ਕਾਸਾ ਜਾਣਕੇ ਭਨਿੱਆ ਖੋਤੜੀ ਨੇ ਹੁਣ ਹੋਟ ਘੁਮਿਆਰ ਦੀ ਦੱਸਦੀ ਏ _ ਆਵੇ ਤਰਸ ਨ ਜਰਾ ਗੈਵਾਰਣੀ ਨੂੰ ਰੋਵਾਂ ਮੈਂ ਏਹ ਦੇਖਕੇ ਹੌਂਸਦੀ ਏ
ਰੂ।ਫਟ6 $/ ਗੁਰ 0ਰੁਮਰ! (ਮਿਡ / ੧#%ਡਗੁੱਕਊਮੀਨਹਰ
