੩੦. ਸੰਧਿਆ.
੧.
ਸੰਧਿਆ ਸੁਹਾਉਣੇ ਸਮਾਨ ਹੈ ਸਜਾ ਰਹੀ,
ਵਿੱਛੁੜੇ ਮਿਲਾਣ ਦੀਆਂ ਬਣਤਰਾਂ ਬਣਾ ਰਹੀ ।
ਚਾਨਣਾ ਹਨੇਰੇ ਨਾਲ ਜੱਫੀਆਂ ਹੈ ਪਾ ਰਿਹਾ,
ਇੱਕ ਦੂਆ ਜਾਪਦਾ ਹੈ ਰਾਜ ਨੂੰ ਵਟਾ ਰਿਹਾ ।
ਮੱਥੇ ਅਸਮਾਨ ਦੇ ਤੇ ਭਖ਼ਦੀਆਂ ਨੇਂ ਲਾਲੀਆਂ,
ਆਤਸ਼ੀ ਵਟਾਏ ਵੇਸ, ਬੱਦਲੀਆਂ ਕਾਲੀਆਂ ।
ਝੋਲਾ ਜਿਹਾ ਰਹਿ ਗਿਆ ਏ ਧੁੱਪ ਦੀ ਨੁਹਾਰ ਦਾ,
ਨਿੱਕਾ ਜਿਹਾ ਚੰਦ, ਵਿੱਚੋਂ ਝਾਤੀਆਂ ਏ ਮਾਰਦਾ ।
ਪੰਛੀਆਂ ਨੇ ਆਲ੍ਹਣੇ ਨੂੰ ਮਾਰੀਆਂ ਉਡਾਰੀਆਂ,
ਝੁੱਗੀ ਵੱਲ ਕੀਤੀਆਂ ਮਜੂਰ ਨੇ ਤਿਆਰੀਆਂ ।
ਹਿੱਕ ਲਿਆ ਵੱਗ ਨੂੰ ਚਰਾਂਦ ਵਿੱਚੋਂ ਪਾਲੀਆਂ,
ਤੋਰ ਲਿਆ ਖੁਰਲੀਆਂ ਨੂੰ, ਢੱਗਾ ਵੱਛਾ ਹਾਲੀਆਂ ।
ਪਿੰਡ ਦੇ ਦੁਆਲੇ ਧੂੜ ਡੰਗਰਾਂ ਧੁਮਾਈ ਏ,
ਮੰਦਰੀਂ ਪੁਜਾਰੀਆਂ ਨੇ ਟੱਲੀ ਖੜਕਾਈ ਏ ।
ਰਾਹੀਆਂ, ਟਿਕਾਣਿਆਂ ਤੇ, ਥਾਵਾਂ ਆਣ ਮੱਲੀਆਂ,
ਹੱਟੀਆਂ ਤੋਂ ਸੌਦੇ ਦੀਆਂ ਚੁੰਗਾਂ ਮੁੱਕ ਚੱਲੀਆਂ ।
ਭੱਠੀਆਂ ਤੇ ਨੱਢੀਆਂ ਦੀ ਭੀੜ ਮੱਠੀ ਹੋ ਗਈ,
ਭੌਣੀਆਂ ਦੀ ਚੀਕਚਾਕ ਖੂਹਾਂ ਤੇ ਖਲੋ ਗਈ ।
ਪੱਤਣੀਂ ਮਲਾਹਾਂ ਬੰਨ੍ਹ ਦਿੱਤੀਆਂ ਨੇ ਬੇੜੀਆਂ,
ਮਿੱਠੀਆਂ ਮਹੀਨ ਸੁਰਾਂ ਨਦੀਆਂ ਨੇ ਛੇੜੀਆਂ ।
ਅੰਬਰ ਤੇ ਨੂਰ ਦੀਆਂ ਖੁੱਲ੍ਹੀਆਂ ਪਟਾਰੀਆਂ,
ਪਾਣੀ ਵਿੱਚ ਲੀਤੀਆਂ ਨੇ ਤਾਰਿਆਂ ਨੇ ਤਾਰੀਆਂ ।
-੫੦-
