ਓਹ ਲੈਹਨ ਸੰਜੋਈ ਨਿਕਲੇ ਬਾਨ ਕਲੇਜਾ ਸਲ 1 (ਕੇਹਾ ਸੋਹਨਾ ਖਿਆਲ ਹੈ) ਹਾਇ ਇਸ਼ਕ ! ਪੰਨੂੰ ਵੇਖਦਿਆਂ ਈ ਸੱਰੀ ਦੇ ਵਸ ਹੋ ਗਿਆ ਸਦੇ ਆਖੇ ਧੋਬੀਆਂ ਦਾ ਵੇਸ ਵਟਾਇਆ ॥ ਅਪਨੇ ਬਲੋਚਾਂ ਨੂੰ ਵਿਦਾ ਕਰਾਇਆ। ਹੋਤ ਨੂੰ ਛੁਡਾ ਆਪ ਨੂੰ ਇਸ਼ਕ, ਫਸਾਇਆ । ਸ ਪੰਨ ਨੂੰ ਚਾਂ ਨਾਲ ਮਾਂ ਕੋਲ ਲr ਨਆਂ ਵਰ ਵਖਾਂਦੀ ਹੈ । ਪੰਨ ਦਾ ਇਮਤਿਹਾਨ ਕਿ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਨਹੀਂ, ਕਪੜੇ ਲੈ ਘਾਟ ਤੇ ਧਆਨ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਅਰ 8 ਦੇ ਧੁਆ ਲਿਔਂਦਾ ਹੈ । ਮਾਪੇ ਸਸੀ ਨੂੰ ਖੁਸ਼ੀ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਮਾਂ ਕੋਲ ਸਮਾ ਜਾਂਦੀ ਸੰਗਦੀ ਹੈ, ਅਰ · ਜਗਦੇ ਵਰਤਾਰੇ ਧੋਬੀ ਹੈ ਕਿ ਨਹੀਂ , ਕਪ ਜਾਂਦੇ ਹਨ । * ਤੋਂ ਡਰਦੀ ਹੈ: ਰਖਾ ਡਿੱਠਾ ਵੇਰ ਨਾ ਕਰਨ, ਧੀਆਂ ਦਾ ਇਹ ਵਰਤਬ। . • ਮਹੇਰ ਪਵੇ ਦਿਲ ਮਾਉਂਦੇ ਅਤੇ ਰਾਜੀ ਹੋਵੇ ਬੱਬ ॥
- ਉੱਡ ਲਧਾ ਵਰ ਅਪਨਾ, ਜੇ ਉ ਰਾਜ਼ੀ ਹੋ । ' ਤੋਂ ਸੂਰਤ ਸੀਰਤ ਅਗਲਾ, ਨਾ ਚੜ੍ਹ ਹੋਇਆ ਕੇ ॥ ਬੱਚੀ ਵਰ ਲਿਆਵੇ ਛੱਡ ਕੇ, ਜਿਸਦੇ ਵਾਸ ਦੀ ' ਕਉਂ ਦੇਵੇਂ ਧੀਆਂ ਸੱਸੀਏ. ਫਕਾਂ ਠੰਡ ੫ ॥
ਨੂੰ ਮਾਓ ਸਾਹਮਲਾ, ਸਸੀ ਸਦ ਬਹਾਇਆ ਆਨ । ੨ਕੀ ਨਜ਼ਰ' ਕਰ ਨਿਗਾਹ, ਇਹ ਡਿਠੋਸ ਸ਼ੇਰ ਜਵਾਨ ॥ ਦੇ ਤਿਖੋ ਨੈਨ ਕਟਾਰੀਆਂ, ਬਿਰਹੋਂ ਚੜਾਈ ਸਾਨ।' ਤੇ ਧੂਪ ਡਿੱਠੀ ਲਿਸ਼ਕ ਦੀ, ਜਿਉਂ ਬਿਜਲੀ ਅਸਮਾਨ ਮਤਲੇ ਖੇਤ ਵਿੱਚ ਕਵੀ ਜੀ ਨੇ ਤਸ਼ਬੀਹ ਇਕ ਅਨੋਖ ਤੇ ਹੈ ਧੁਪੇ ਬਿਜਲੀ ਵਖਾਈ, ਪਰ ਪੰਨੂੰ ਦੇ ਕੇ ਅੰਤਲੇ ਪ੍ਰਾਂਤ ਵਿੱਚ ਨੂੰ ਹਨੇਰੇ ਦੀ ਲਾਜ ਨਾ ਲਾਈ ॥ ਜਲੀ ਵਖਾਈ, ਪਰ ਪੁੰਨੂੰ ਦੇ ਸੂਰਜ ਵਰਗੇ ਮੁਖ -੧੦੭