(੪੧ )
ਸੰਤੂ ਉਸ ਆਦਮੀ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਘਰ ਵਲ ਲੈ ਚਲਿਆ ਤੇ ਸੋਚਦਾ ਸੀ: "ਹੁਣ ਕੰਬਲ ਦਾ ਕੀ ਬਣੇਗਾ, ਮੈਂ ਗਿਆ ਸਾਂ ਕੰਬਲ ਲੈਣ ਪਰ ਆਇਆ ਹਾਂ ਨੰਗ-ਮੂਨੰਗਾ ਆਦਮੀ ਲੈਕੇ। ਮੇਰੀ ਤੀਵੀਂ ਤੋਂ ਅਜ ਰਬ ਬਚਾਵੇ।" ਜਦ ਤੀਵੀਂ ਦਾ ਖਿਆਲ ਆਇਆ ਤਾਂ ਸੰਤੂ ਦਾ ਮੂੰਹ ਫ਼ੱਕ ਹੋ ਗਿਆ, ਪਰ ਜਦ ਉਸ ਨੂੰ ਸ਼ਿਵਾਲੇ ਪਾਸ ਪਏ ਹੋਏ ਗਭਰੂ ਦੀ ਉਹ ਦਿਲ ਖਿਚਵੀਂ ਨਜ਼ਰ ਚੇਤੇ ਆਈ ਤਾਂ ਉਸਦਾ ਮਨ ਰਸ ਨਾਲ ਭਰ ਗਿਆ।
( ੩)
ਸੰਤੂ ਦੀ ਵਹੁਟੀ ਬਿਸ਼ਨੀ ਨੇ ਆਪਣੇ ਮਰਦ ਦੇ ਚਲੇ ਜਾਣ ਤੋਂ ਪਿਛੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਖਾਣ ਪਕਾਣ ਦਾ ਕੰਮ ਮੁਕਾਇਆ। ਫਿਰ ਸੰਤੂ ਦੀ ਪਾਟੀ ਹੋਈ ਕਮੀਜ਼ ਨੂੰ ਟਾਕੀ ਲਾਣ ਲਗੀ। ਉਹਦੇ ਹਥ ਕੰਮ ਵਲ ਸਨ ਤੇ ਖਿਆਲ ਸੰਤੂ ਵਲ ਸੀ। ਸੋਚਦੀ ਸੀ ਜੇ ਹਟੀ ਵਾਲੇ ਨੇ ਮੇਰੇ ਮਰਦ ਨਾਲ ਠੱਗੀ ਨਾ ਕੀਤੀ ਤਾਂ ਅੱਠ ਰੁਪਏ ਨੂੰ ਚੰਗਾ ਕੰਬਲ ਮਿਲ ਜਾਏਗਾ। ਸੰਤੂ ਬੜਾ ਸਿਧਾ ਸਾਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਆਪ ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਧੋਖਾ ਕਰਦਾ ਨਹੀਂ, ਪਰ ਤਿੰਨਾਂ ਵਰ੍ਹਿਆਂ ਦਾ ਇਞਾਣਾ ਬਾਲ ਵੀ ਉਸਨੂੰ ਠਗ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਅਸੀਂ ਕੋਈ ਅਮੀਰਾਂ ਵਾਲਾਂ ਕੰਬਲ ਥੋੜਾ ਹੀ ਲੈਣਾ ਹੈ। ਸਾਨੂੰ ਤਾਂ ਸਿਆਲ ਗੁਜ਼ਾਰਨ ਵਾਸਤੇ ਭਾਵੇਂ ਕੋਈ ਮੋਟਾ ਤੱਪੜ ਹੀ ਮਿਲ ਜਾਏ। ਅਜ ਸੰਤੂ ਕੋਈ ਬਹੁਤ ਸਵੇਰੇ ਨਹੀਂ ਤੁਰਿਆ। ਪਰ ਕੰਮ ਮੁਕਾਕੇ ਉਹ ਹੁਣ ਵਾਪਸ ਔਂਦਾ ਹੋਵੇਗਾ। ਕਿਤੇ ਰਾਹ ਵਿਚ ਠੇਕੇ ਵਲ ਹੀ ਨਾ ਤੁਰ ਗਿਆ ਹੋਵੇ।
