ਦਾ ਸਮਾ ਆਇਆ ਸਕੂਲ ਕਲਰਕ ਨੇ ਇਹ ਆਖ ਕੇ ਦਰਖ਼ਾਸਤ ਰਦੀ ਦੀ ਟੋਕਰੀ ਵਿਚ ਸੁਟ ਦਿਤੀ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਮਾਹਵਾਰ ਆਮਦਨ ਸੌ ਰੁਪੈ ਨਾਲੋਂ ਵਧ ਸੀ।
ਫਿਰ ਮਾਸਟਰ ਬਾਵਾ ਸਿੰਘ ਆ ਗਿਆ। ਉਸ ਨੇ ਦਿਆਲ ਨੂੰ ਵੀ ਲਾਇਕ ਬਣਾਉਣ ਵਾਸਤੇ ਟਿਊਸ਼ਨ ਰਖਣ ਵਾਸਤੇ ਚੁਣ ਲਿਆ। ਮਾਸਟਰ ਬਾਵਾ ਸਿੰਘ ਉਸ ਪਾਸੋਂ ਰਿਆਇਤੀ ਫੀਸ ਪੈਂਤੀ ਰੁਪੈ ਮੰਗਦਾ ਸੀ ਅਤੇ ਅਗਲੇ ਸਾਲ ਤੋਂ ਸਕੂਲ ਦੀ ਫੀਸ ਮੁਆਫ ਕਰਾ ਦੇਣ ਦਾ ਇਕਰਾਰ ਕਰਦਾ ਸੀ। ਦਿਆਲ ਨੇ ਸਾਰੀ ਵਾਰਤਾ ਆਪਣੇ ਪਿਤਾ ਨੂੰ ਜਾ ਸੁਣਾਈ। ਉਹ ਸਟ ਪਟਾਇਆ। ਅਤੇ ਦਿਆਲ ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਸਾਰਟੀਫੀਕੇਟ ਲੈਣ ਦੀ ਅਰਜ਼ੀ ਲੈ ਕੇ ਆ ਗਿਆ। ਉਸ ਦੇ ਪਿਤਾ ਨੇ ਉਸ ਦੀ ਪੜ੍ਹਾਈ ਛੁਡਾ ਕੇ ਅਪ੍ਰੈਂਟਿਸ ਬਣਾਉਣ ਦਾ ਇਰਾਦਾ ਕਰ ਲਿਆ ਸੀ।
ਪਰ ਮਾਸਟਰ ਹਰਨਾਮ ਸਿੰਘ ਨੇ ਆਖਿਆ, "ਦਿਆਲ ਅਸੀਂ ਹਾਰ ਨਹੀਂ ਮੰਨ ਸਕਦੇ, ਤੇਲ ਵੇਖ ਤੇਲ ਦੀ ਧਾਰ ਵੇਖ।" ਅਤੇ ਦਿਆਲ ਨੇ ਸਰਟੀਫੀਕੇਟ ਦੀ ਅਰਜ਼ੀ ਜੋੜ ਕੇ ਜੇਬ ਵਿਚ ਪਾਉਂਦਿਆਂ ਆਪਣੇ ਦਿਲ ਵਿਚ ਮਾਸਟਰ ਦੇ ਸਤਿਕਾਰ ਦਾ ਸਬੂਤ ਦਿਤਾ।
ਉਸ ਦਿਨ ਤੋਂ ਦਿਆਲ ਮਾਸਟਰ ਬਾਵਾ ਸਿੰਘ ਦੀ ਮਾਰ ਦਾ ਖਾਸ ਨਿਸ਼ਾਨਾ ਬਣ ਗਿਆ। ਮਾਸਟਰ ਹਰਨਾਮ ਸਿੰਘ ਤੋਂ ਇਹ ਸਹਾਰਨਾ ਕਠਨ ਸੀ। ਪਰਤਾਪ ਅਤੇ ਦਿਆਲ ਦੇ ਨਾਲ ਨਾਵੀਂ ਜਮਾਤ ਦੇ ਪੰਜ ਹੋਰ ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਅਠਵੀਂ ਜਮਾਤ ਦੇ
੧੫੭.
