ਅਨੁਸਾਰ ਸੋਚਣ ਅਤੇ ਵਿਚਾਰਨ ਵਾਲੀਆਂ ਜਵਾਨ ਹਾਣਨਾ ਸਨ। ਦੋਹਾਂ ਦੇ ਪਤੀ ਜੰਗ ਵਿਚ ਗਏ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਕਿਸਮਤ ਇਕੋ ਜਿਹੀ ਪ੍ਰਤੀਤ ਹੁੰਦੀ ਸੀ, ਜਿਸ ਕਰਕੇ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਦਿਲ ਇਕ ਦੂਜੇ ਦੇ ਅਤਿ ਨੇੜੇ ਸਨ। ਸਰਦਾਰਨੀ ਭਾਵੇਂ ਦਾਦੀ ਬਣਨ ਦੀ ਉਮਰ ਵਿਚ ਪੈਰ ਰਖ ਰਹੀ ਸੀ ਪਰ ਉਸ ਨੇ ਕਿਸੇ ਗੱਲੇ ਵੀ ਆਪਣੀ ਜਵਾਨ ਨੂੰਹ ਧੀ ਦਾ ਦਿਲ ਨਹੀਂ ਸੀ ਦੁਖਾਇਆ। ਸਗੋਂ ਉਸ ਦੀ ਸੰਗਤ ਵਿਚ ਕੁੜੀਆਂ ਕੁਝ ਹੌਲੀਆਂ ਹੌਲੀਆਂ ਬੇਫ਼ਿਕਰ ਪ੍ਰਤੀਤ ਕਰਦੀਆਂ ਸਨ। ਸਰਦਾਰਨੀ ਕੁੜੀਆਂ ਦੀ ਹਰ ਇਕ ਚਰਚਾ ਵਿਚ ਬੜਾ ਸੁਆਦ ਮਾਣ ਰਹੀ ਲਗਦੀ ਅਤੇ ਕਦੇ ਕਦੇ ਧਾਰਮਕ ਜਾਂ ਰਾਜਨੀਤਕ ਸਮਸਿਆ ਤੇ ਆਪਣੀ ਰਾਏ ਵੀ ਦਿੰਦੀ।
ਪਰ ਰਾਤ ਦੇ ਖਾਣੇ ਸਮੇਂ ਗੋਲ ਮੇਜ਼ ਦੁਆਲੇ ਜੁੜਿਆ ਇਹ ਚਾਰ ਜੀਆਂ ਦਾ ਟਬਰ, ਮਨੁਖੀ ਜੀਵਨ ਦੇ ਉਦੇਸ਼, ਖੇੜੇ, ਦੀ ਪ੍ਰਤੱਖ ਝਾਕੀ ਹੁੰਦਾ। ਖਾਂਦਿਆਂ ਖਾਂਦਿਆਂ ਧਰਮ ਦੀਆਂ ਗਲਾਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਪੰਥ ਦੀ ਹਾਲਤ ਤੇ ਵਿਚਾਰ ਹੁੰਦੀ, ਕਾਂਗ੍ਰਸ ਅਤੇ ਸਰਕਾਰ ਦੇ ਸੰਬੰਧਾਂ ਸੰਬੰਧੀ ਰਾਵਾਂ ਦਿਤੀਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਅਤੇ ਅਖੀਰ ਜਦ ਇਤਹਾਦੀਆਂ ਅਤੇ ਮਹਿਵਰੀਆਂ ਦੀ ਜੰਗ ਦੀਆਂ ਜਿਤਾਂ ਹਾਰਾਂ ਦਾ ਰੀਵੀਊ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੁੰਦਾ ਸੁਰਿੰਦਰ ਜੀਤ ਅਤੇ ਰਛਪਾਲ ਸਿੰਘ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਸੋਚ ਦੇ ਖੰਭਾਂ ਤੇ ਸਵਾਰ ਹੋ ਗਗਨਾ ਵਿਚ ਉਡਣ ਲਗ ਜਾਂਦੇ, ਸਦਾਰਨੀ ਅਤੇ ਸਰਦਾਰ ਬਹਾਦਰ ਮਦਨ ਜੀਤ ਸਿੰਘ ਦਾ ਛੱਬੀ ਵਰ੍ਹਿਆਂ ਦਾ ਛੇ ਫੁਟਾ ਜਵਾਨ ਪੁਤਰ, ਗਮੇਂਦਰ ਦਾ ਵੀਰ ਅਤੇ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ ਦਾ ਪਤੀ ਸੁਰਿੰਦਰ ਜੀਤ ਸਿੰਘ ਇਕ ਮਹਾਨ ਬਲੀ ਬਣ ਕੇ
੧੭੭.
