________________
( ੩੫ ) ਤਬਿ ਬਾਬਾ ਤੇ ਮਰਦਾਨਾ ਓਥਹੁ ਚਲੇ । ੨੦ਪਾਲੀ ਨੂੰ ਪਾਤਸ਼ਾਹੀ, ਤਬਿ ਰਾਹ ਵਿਚ ਇਕ ਚਣਿਆਂ ਦੀ ਵਾੜੀ ਆਈਓਸੁ । ਤਬਿ ਪਾਲੀ ਉਸ ਕਾ ਲਗਾ ਹੋਲਾਂ ਕਰ । ਤਬਿ ਮਰਦਾਨੇ ਕੇ ਜੀਅ ਆਈ 'ਜੋ ਬਾਬਾ ਚਲੈ ਤਾਂ ਦੁਇਕ ਬੂਟੇ ਲੈਹਿੰ’ । ਤਬਿ ਬਾਬਾ ਮੁਸਕਾਇਆ, ਜਾਇ ਬੈਠੇ। ਤਬ ਉਸ ਪਾਲੀ ਹੋਲੋਂ ਅਗੇ ਆਣਿ ਰਖੇ । ਤਬ ਬਾਬੇ ਮਰਦਾਨੇ ਨੁ ਦੇਤੋ । ਤਾਂ ਉਸ ਲੜਕੇ ਦੇ ਜੀਅ ਆਈ,-ਜੇ ਕਿਛੁ ਘਰਿ ਤੇ ਲੈ ਆਵਾਂ, ਫ਼ਕੀਰਾਂ ਦੇ ਮਹਿ ਪਾਵਣ ਤਾਂਈਤਬਿ ਓਹੁ ਉਠਿ ਚਲਿਆ ਤਾਂ ਬਾਬੇ ਪੁਛਿਆ। ਤਾਂ ਆਖਿਓਸੁ, ਜੀ ਕਛੁ ਘਰੋਂ ਲੇ ਆਵਾਂ, ਤੇਰੇ ਮੁਹ ਪਾਵਣ ਤਾਈਂ । ਤਾਂ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਸਲੋਕ ਦਿਤਾ :ਸਲੋਕ ॥ ਸਥਰੁ ਤੇਰਾ ਲਫੁ ਨਿਹਾਲੀ ਭਾਉ ਤੇਰਾ ਪਕਵਾਨੁ ॥ ਨਾਨਕ ਸਿਫਤੀ ਤ੍ਰਿਪਤਿਆ ਬਹੁ ਰੇ ਸੁਲਤਾਨ ॥੧॥ ਤਬ ਪਾਤਸਾਹੀ ਮਿਲੀ ਚਣਿਆਂ ਦੀ ਮਠਿ ਦਾ ਸਦਕਾ । ਤਬਿ ਬਾਬਾ ਉਥਹੁ ਰਵਦਾ ਰਹਿਆ । ੨੧. ਮੁਹਰਾਂ ਦੇ ਕੋਲੇ ਤੇ ਸੁਲੀ ਦੀ ਸਲ, ਤਾਂ ਮਰਦਾਨੇ ਆਖਿਆ, “ਜੀ, ਕਿਥਾਉ ਬੈਠੀਐ ਚਉਮਾਸਾ ? ਤਬਿ ਬਾਬੇ ਆਖਿਆ, “ਭਲਾ ਹੋਵੇਗਾ, ਜੇ ਕੋਈ ਗਾਉਂ ਆਵੈ ਤਹਾਂ ਬੈਠਣਾ । ਤਬਿ ਸਹਰ ਤੇ ਕੋਸ ਏਕ ਉਪਰਿ ਆਇ ਬੈਠੇ ਗਾਉ ਵਿਚਿ। ਤਬਿ ਉਸ ਗਾਉ ਵਿਚਿ ਏਕਸ ਖਤੀ ਦੀ ਲਗ ਆਹੀ । ਉਹ ਇਕ ਦਿਨ ਆਇ ਦਰਸਨਿ ਦੇਖਣ ਆਇਆ। ਦਰਸਨ ਦੇਖਣੇ ਨਾਲ ਨਿਪਤਿ ਆਵੈ ਸੇਵਾ ਕਰਨਿ। ਤਬ ਇਕ ਦਿਨੇ ਨੇਮੁ ਕੀਤੋਸੁ, ਜੋ ਦਰਸਨ ਬਿਨਾ ਲੇਨਾ ਕਿਛੁ ਨਾਹੀ ਜਲ ਪਾ। ਤਬਿ ਏਕਨਿ ਪਾਸਲੇ ਹਟਵਾਣੀਏ ਪੁਛਿਆ, “ਜੋ ਭਾਈ ਜੀ, ਤੂੰ ਨਿਤਾਪ੍ਰਤਿ ਕਿਉਂ ਜਾਂਦਾ ਹੈਂ ਗਾਉਂ ? ਆਗੇ ਕਿਤੇ ਸੰਜੋਗ ਪਾਇ ਜਾਂਦਾ ਸਹਿB? । ਤਾਂ ਉਨਿ ਸਿਖ ਆਖਿਆ, 'ਭਾਈ ਜੀ ! ਇਕ ਸਾਧੁ ਆਇ ਰਹਿਆ ਹੈ, ਉਸਕੇ ਦਰਸਨਿ ਜਾਂਦਾ ਹਾਂ । ਤਬਿ ਉਸ ਕਹਿਆ, “ਜੀ, ਉਸਕਾ ਦਰਸਨੁ ਮੈਨੂੰ ਭੀ ਕਰਾਇਬਿ ਉਸ ਸਿਖ ਕਿਹਾ, “ਜੀ ਤੁਸੀ ਬੀ ਕਰਹੁ । ਤਬ ਇਕ ਦਿਨ ਉਹ ਭੀ ਨਾਲਿ ਉਸ` ਪਦ ਹਾਬਾ: ਵਾਲੀ ਸਾਖੀ ਦਾ ਹੈ। ਬਾਵਾਲੇ ਸਮੇਂ ਵਿਚ ਲਿਖਿਆ ਹੈ ਕਿ ਤਬ ਬਾਬਾ ਤੇ ਮਰਦਾਨਾ ਦੋਵੇਂ ਉਥੇ ਬੈਠ ਗਏ । ਇਹ ਸਲੋਕ ਸ੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਵਿਚ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਨਹਾ:ਬਾਨੁਸਖੇ ਵਿਚ ਪਾਠ ਹੈ ਲਾਗ` ਪੱਥਰ ਦੇ ਛਾਪੇ ਵਿਚ ਹੈ 'ਲਗਨ । ਸਹਿਪਾਠ ਹਾਬਾ:ਨ: ਦਾ ਹੈ। Cਤਬ ਤੋਂ...ਕਰਹੁ’ਤਕ ਹਾਬਾ:ਨੁਪਾਠਹੈ।
