੧੦੦
ਧੜਾਇ ੩੦
ਹੀ ਛਕ ਰਹੀਂ ਤਬ ਮੋਹਨ ਉਨਕੀ ਖੇਮ ਕੁਸ਼ਲ ਪੂਛ ਰੂਖੇ ਹੋ, ਬੋਲੇ ਕਹੋ ਰਾਤ ਸਮਯ ਭੂਤ ਪ੍ਰੇਤ ਕੀ ਬਿਰੀਆਂ ਭਯਾਵਨੀ ਬਾਰ ਕਾਟ ਉਲਟੇ ਪੁਲਟੇ ਬਸਤ੍ਰ ਆਭੁਖਣ ਪਹਿਨੇ ਅਤਿ ਘਬਰਾਈ ਕੁਟੰਬ ਕੀ ਮਾਯਾ ਭਜ ਇਸ ਮਹਾਂਬਨ ਮੇਂ ਤੁਮ ਕੈਸੇ ਆਈ ਐਸਾ ਸਾਹਸ ਕਰਨਾ ਨਾਰੀ ਉਚਿਤ ਨਹੀਂ ਇਸਤ੍ਰੀ ਕੋ ਕਹਾ ਹੈ। ਕਿ ਕਾਇਰ,ਕੁਮਤ,ਕੂਢ,ਕਪਟੀ,ਕਰੂਪ,ਕੋੜ੍ਹੀ,ਕਾਨਾ,ਲੂਲਾ,ਲੰਗੜਾ,
ਦਰਿੱਦ੍ਰੀ ਕੈਸਾਹੀ ਪਤਿ ਹੋ ਪਰ ਉਸੇ ਉਸਕੀ ਸੇਵਾ ਕਰਨੀ ਯੋਗਯ ਹੈ ਇਸੀ ਮੇਂ ਉਸਕਾ ਕਲਯਾਣ ਹੈ ਔਰ ਜਗਤ ਮੇਂ ਬੜਾਈ ਹੈ ਕੁਲਵੰਤੀ ਪਤਿਬ੍ਰਤਾ ਕਾ ਧਰਮ ਹੈ ਕਿ ਪਤਿ ਕੋ ਖਿਣ ਭਰ ਨ ਛੋੜੇ ਔਰ ਜੋ ਇਸਤ੍ਰੀ ਅਪਨੇ ਪੁਰਖ ਕੋ ਛੋੜ ਪਰ ਪੁਰਖ ਕੇ ਪਾਸ ਜਾਤੀ ਹੈ ਸੋ ਜਨਮ ਜਨਮ ਨਰਕ ਪਾਤੀ ਹੈ ਐਸੇ ਕਹਿ ਫਿਰ ਬੋਲੇ ਕਿ ਸੁਨੋ ਤੁਮਨੇ ਆੲਿ ਸਨ ਬਨ ਨਿਰਮਲ ਚਾਂਦਨੀ ਐ ਯਮੁਨਾ ਤੀਰ ਕੀ ਸ਼ੋਭਾ ਦੇਖੀ ਅਬ ਘਰ ਜਾਇ ਮਨ ਲਗਾਇ ਕੰਤ ਕੀ ਸੇਵਾ ਕਰੋ ਇਸੀਮੇਂ ਤੁਮਾਰ, ਸਬ ਭਾਂਤ ਭਲਾ ਹੈ ਇਤਨਾ ਬਚਨ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਕੇ ਮੁਖ ਮਸੇ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਸਬ ਗੋਪੀ ਏਕ ਬਾਰ ਤੋ ਅਚੇਤ ਹੋ ਅਪਾਰ ਸੋਚ ਸਾਗਰ ਮੇਂ ਪੜੀਂ ਪੀਛੇ ॥
ਚੌ: ਨੀਚੇ ਚਿਤੈ ਉਸਾਸੇਂ ਲਈਂ।।ਪਦਨਖਤੇਭੂ ਖੋਦਤ ਭਈ
ਯੋਂ ਦ੍ਰਿਗ ਸੋਂ ਛੂਟੀ ਜਲ ਧਾਰਾ।। ਮਾਨੋ ਟੂਟੇ ਮੋਤੀ ਹਾਰ
ਨਿਦਾਨ ਦੁਖ ਸੇ ਘਬਰਾਇ ਰੋ ਰੋ ਕਹਿਨੇ ਲਗੀ ਕਿ ਅੱਗੇ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਤੁਮ ਬੜੇ ਠੱਗ ਹੋ ਪਹਿਲੇ ਤੋ ਬੰਸੀ ਬਜਾਇ ਅਚਾਨਕ
