੧੧੮
ਧਯਾਇ ੩੫
ਲੇ ਨਹੀਂ ਹੋ ਯਹ ਮੁਝੇ ਨਿਗਲੇ ਜਾਤਾ ਹੈ ਉਨਕਾ ਸ਼ਬਦ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਸਾਰੇ ਬ੍ਰਿਜਬਾਸ਼ੀ ਇਸਤ੍ਰੀ ਪੁਰਖ ਨੀਂਦ ਸੇ ਚੌਕ ਨੰਦ ਜੀ ਕੇ ਨਿਕਟ ਜਾਇ ਉਜਾਲਾ ਕਰ ਦੇਖੋਂ ਕੋ ਏਕ ਅਜਗਰ ਉਨਕ ਪਾਵ ਪਕੜੇ ਪੜਾ ਹੈ ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਜੀ ਨੇ ਪਹੁੰਚ ਸਬ ਕੇ ਦੇਖਤੇ ਹੀ ਜੋਂ ਉਸਕੀ ਪੀਠ ਮੇਂ ਚਰਣ ਲਗਾਯਾ ਤੋਂ ਹੀ ਵੁਹ ਅਪਨੀ ਦੇਹ ਛੋੜ ਸੁੰਦਰ ਪੁਰਖ ਹੋ ਪ੍ਰਣਾਮ ਕਰ ਸਨਮੁਖ ਹਾਥ ਜੋੜ ਖੜਾ ਹੂਆ ਤਬ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਨੇ ਉਸ ਸੇ ਪੂਛਾ ਕਿ ਤੂੰ ਕੌਨ ਹੈ ਔ ਕਿਸ ਪਾਪ ਸੇ ਅਜਗਰ ਹੂਆ ਥਾ ਸੋ ਕਹੁ ਵੁਹ ਸਿਰ ਝੁਕਾਇ ਬਿਨਤੀ ਕਰ ਬੋਲਾ ਅੰਤ੍ਰਯਾਮੀ ਤੁਮ ਸਬ ਜਾਨਤੇ ਹੋ ਮੇਰੀ ਉਤਪਤਿ ਕਿ ਮੈਂ ਸੁਦਰਸ਼ਨ ਨਾਮ ਬਿੱਦਯਾਧਰ ਹੂੰ ਸੁਰ ਪੁਰ ਮੇਂ ਰਹਿਤਾ ਥਾ ਔਰ ਅਪਨੇ ਰੂਪ ਗੁਣ ਕੇ ਆਗੇ ਗਰਬ ਸੇ ਕਿਸੀ ਕੋ ਕੁਛ ਨ ਗਿਨਤਾ ਥਾ॥
ਏਕ ਦਿਨ ਬਿਆਨ ਮੇਂ ਬੈਠ ਫਿਰਨੇ ਕੋ ਨਿਕਲਾ ਤੋ ਜਹਾਂ ਅੰਗਰਾ ਰਿਖਿ ਬੈਠੇ ਤਪ ਕਰਤੇ ਥੇ ਤਿਨਕੇ ਉੂਪਰ ਹੋ ਸੌ ਬੇਰ ਆਯਾ ਗਿਆ ਜਹਾਂ ਉਨ੍ਹੋਂ ਨੇ ਬਿਮਾਨ ਕੀ ਪਰਛਾਹੀ ਦੇਖੀ ਤੋਂ ਉਪਰ ਦੇਖ ਕ੍ਰੋਧ ਕਰ ਮੁਝੇ ਸ੍ਰਾਪ ਦੀਯਾ ਕਿ ਰੇ ਅਭਿਮਾਨੀ ਤੂੰ ਅਜਗਰ ਸਾਂਪ ਹੋ ॥
ਇਤਨਾ ਬਚਨ ਉਨ ਕੇ ਮੁਖ ਸੇ ਨਿਕਲਾ ਕਿ ਮੈਂ ਅਜਗਰ ਹੋ ਨੀਚੇ ਗਿਰਾ ਤਿਸ ਸਮਯ ਰਿਖਿ ਨੇ ਕਹਾ ਥਾ ਕਿਤੇਰੀ ਮੁਕਤਿ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਕੇ ਹਾਥ ਹੋਗੀ ਇਸੀ ਲੀਏ ਮੈਂਨੇ ਨੰਦਰਾਇ ਜੀ ਕੇ ਚਰਣ ਆਨ ਪਕੜੇ ਥੇ ਜੋ ਆਪ ਆਇਕੇ ਮੁਝੇ ਮੁਕਤਿ
