੨੦੪
ਧ੍ਯਾਇ ੫੧
ਛਾਡ ਤਪੱਸ੍ਯਾ ਕੀਜੈ॥ ਮੰਤ੍ਰੀ ਤਬੈ ਕਹੈ ਸਮਝਾਇ॥
ਤੁਮ ਸੌ ਗ੍ਯਾਨੀ ਕ੍ਯੋਂ ਪਛਤਾਇ॥ ਕਬਹੂੰ ਹਾਰ ਜੀਤ
ਪੁਨ ਹੋਈ॥ ਰਾਜ ਸ਼ ਛਾਡੇ ਨਹਿ ਕੋਈ॥
ਕਿਆ ਹੁਆ ਜੋ ਅਬ ਕੀ ਲੜਾਈ ਮੇਂ ਹਾਰੇ ਫਿਰ ਅਪਨਾ ਦਲ ਜੋੜ ਲਾਵੇਂਗੇ ਔ ਸਬ ਯਦੁਬੰਸੀਯੋਂ ਸਮੇਤ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਬਲਦੇਵ ਕੋ ਸ੍ਵਰਗ ਪਠਾਵੇਂਗੇ ਤੁਮ ਕਿਸੀ ਬਾਤ ਕੀ ਚਿੰਤਾ ਨ ਕਰੋ ਮਹਾਰਾਜ ਐਸੇ ਸਮਝਾਇ ਬੁਝਾਇ ਜੋ ਅਸੁਰ ਰਣ ਸੇ ਬਾਗ ਕੇ ਬਚੇ ਥੇ ਤਿਨੇ ਔ ਜਰਾਸੰਧ ਕੋ ਮੰਤ੍ਰੀ ਨੇ ਘਰ ਲੇ ਪਹੁੰਚਾਯਾ ਔ ਵਹ ਫਿਰ ਵਹਾਂ ਕਟਕ ਜੋੜਨੇ ਲਗਾ ਯਹਾਂ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਬਲਰਾਮ ਦੇਖਤੇ ਕਿਆ ਹੈਂ ਕਿ ਰਣਭੂਮਿ ਮੇਂ ਲੋਹੂ ਕੀ ਨਦੀ ਵਹਿ ਨਿਕਲੀ ਹੈ ਤਿਸ ਮੇਂ ਰਥ ਬਿਨਾ ਰਥੀ ਨਾਵ ਸੇ ਬਹੇ ਜਾਤੇ ਹੈਂ ਠੌਰ ਠੌਰ ਹਾਥੀ ਮਰੇ ਪਹਾੜ ਸੇ ਪੜੇ ਦ੍ਰਿਸ਼ਿ੍ਟ ਆਤੇ ਹੈਂ ਉਨ ਕੇ ਘਾਵੋਂ ਸੇ ਰਕਤ ਝਰਨਾ ਕੀ ਭਾਂਤ ਝਰਤਾ ਹੈ ਤਹਾਂ ਮਹਾਦੇਵ ਜੀ ਭੂਤ ਪ੍ਰੇਤ ਸੰਗਲੀਏ ਅਤਿ ਆਨੰਦ ਕਰ ਨਾਚ ਨਾਚ ਗਾਇ ਗਾਇ ਮੁੰਡੋਂ ਕੀ ਮਾਲਾ ਬਨਾਇ ਬਨਾਇ ਪਹਿਨਤੇ ਹੈਂ ਭੁਤਨੀ ਪਰੇਤਨੀ ਯੋਗਨੀਆਂ ਖੱਪਰ ਭਰ ਭਰ ਰਕਤ ਪੀਤੀ ਹੈਂ ਗਿੱਧ, ਗੋਧਰ, ਕਾਗ ਲੋਥੋਂ ਪਰ ਬੈਠ ਬੈਠ ਮਾਸ ਖਾਤੇ ਹੈਂ ਔ ਆਪਸਮੇਂ ਲੜਤੇ ਹੈਂ॥
ਇਤਨੀ ਕਥਾ ਕਹਿ ਸ੍ਰੀ ਸੁਕਦੇਵ ਜੀ ਬੋਲੇ ਕਿ ਮਹਾਰਾਜ ਜਿਤਨੇ ਰਥ ਹਾਥੀ ਘੋੜੇ ਔ ਰਾਖਸ ਉਸ ਖੇਤ ਮੇਂ ਰਹੇ ਥੇ ਤਿਨੇ ਪਵਨ ਨੇ ਤੋਂ ਸਮੇਟ ਇੱਕਠਾ ਕੀਆ ਔਰ ਅਗਨ ਨੇ ਪਲ ਭਰ ਮੇਂ ਸਬ ਕੋ ਜਲਾ ਭਸਮ ਕਰ ਦੀਆ ਪੰਚ ਤੱਤ ਪੰਚ ਤੱਤ੍ਵੋਂ ਮੇਂ
