ਧ੍ਯਾਇ ੫੩
੨੧੭
ਮੈਂ ਸਬ ਭੇਦ ਵਹਾਂ ਕਾ ਸਮਝਾ ਕਰ ਕਹਿਣਾ ਹੂੰ ਕਿ ਬਿਦਰਭਦੇਸ਼ ਮੇਂ ਕੁੰਡਿਨਪੁਰ ਨਾਮ ਨਗਰ ਏਕ ਤਹਾਂ ਭੀਸ਼ਮਕ ਨਾਮ ਨਰੇਸ ਜਿਸ ਕਾ ਯਸ਼ ਛਾਇ ਰਹਾ ਚਹੁੰ ਦੇਸ਼ ਉਨ ਕੇ ਘਰ ਮੇਂ ਜਾਇ ਸੀਤਾ ਜੀ ਨੇ ਅਵਤਾਰ ਲੀਆ ਕੰਨ੍ਯਾ ਕੇ ਹੋਤੇ ਹੀ ਰਾਜਾ ਭੀਸ਼ਮਕ ਨੇ ਜਯੋਤਿਸ਼ੀਓਂ ਕੋ ਬਲਾਇ ਭੇਜਾ ਉਨੋਂਨੇ ਆਇ ਲਗਨ ਸਾਥ ਉਸ ਲੜਕੀ ਕਾ ਨਾਮ ਰੁਕਮਣੀ ਧਰ ਕਰ ਕਹਾ ਕਿ ਮਹਾਰਾਜ ਹਮਾਰੇ ਬਿਚਾਰਨੇ ਮੇਂ ਐਸਾ ਆਤਾ ਹੈ ਕਿ ਯਿਹ ਕੰਨ੍ਯਾ ਅਤਿ ਸੁਸ਼ੀਲ ਸ੍ਵਾਭਾਵ ਰੂਪ ਨਿਧਾਨ ਗੁਣੋਂ ਮੇਂ ਲਛਮੀ ਸਮਾਨ ਹੋਗੀ ਐਰ ਆਦਿਪੁਰਖ ਸੇ ਬ੍ਯਾਹੀ ਜਾਏਗੀ॥
ਇਤਨਾ ਬਚਨ ਜ੍ਯੋਤਿਸ਼ੀਯੋਂ ਕੇ ਮੁਖ ਸੇ ਨਿਕਲਤੇ ਹੀ ਰਾਜਾ ਭੀਸ਼ਮਕ ਨੇ ਅਤਿ ਸੁਖ ਮਾਨ ਬੜਾ ਆਨੰਦ ਕੀਆ ਔ ਬਹੁਤ ਸਾ ਕੁਛ ਬ੍ਰਾਹਮਣੋਂ ਕੋ ਦੀਆ ਆਗੇ ਵੁਹ ਲੜਕੀ ਚੰਦ੍ਰਕਲਾ ਕੀ ਭਾਂਤ ਦਿਨ ਦਿਨ ਬਢਨੇ ਲਗੀ ਔ ਬਾਲ ਲੀਲ੍ਹਾ ਕਰ ਮਾਤਾ ਪਿਤਾ ਕੋ ਸੁਖ ਦੇਨੇ ਇਸ ਮੇਂ ਕੁਛ ਬੜੀ ਹੂਈ ਤੋਂ ਲਗੀ ਸਖੀ ਸਹੇਲੀਯੋਂ ਕੇ ਸਾਥ ਅਨੇਕ ਅਨੇਕ ਪ੍ਰਕਾਰ ਕੇ ਅਨੂਠੇ ਅਨੂਠੇ ਖੇਲ ਖੇਲ ਨੇ ਏਕ ਦਿਨ ਵੁਹ ਮ੍ਰਿਗ ਨੈਨੀ, ਪਿਕ ਬੈਨੀ, ਚੰਪਕ ਬਰਣੀ, ਚੰਦ੍ਰ ਮੁਖੀ, ਸਖੀਯੋਂ ਕੇ ਸੰਗ ਆਖ ਮਿਚੌਲੀ ਖੇਲਨੇ ਗਈ ਤੌ ਖੇਲਤੀ ਸਮਯ ਸਬ ਸਖੀਆਂ ਉਸੇ ਕਹਿਨੇ ਲਗੀ ਕਿ ਰੁਕਮਣੀ ਤੂੰ ਹਮਾਰਾ ਖੇਲ ਖੋਨੇ ਕੋ ਆਈ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਜਹਾਂ ਤੂੰ ਹਮਾਰੇ ਸਾਥ ਅੰਧੇਰੇ ਮੇਂ ਛਿਪਤੀ ਹੈ ਤਹਾਂ ਤੇਰੇ ਮੁਖ ਚੰਦ੍ਰ ਕੀ ਜ੍ਯੋਤੀ ਸੇ ਚਾਂਦਨੀ ਹੋ ਜਾਤੀ ਹੈ ਇਸ ਸੇ ਹਮ ਛਿਪ ਨਹੀਂ ਸਕਤੀਂ
