੨੨
ਧਯਾਇ ੩
ਅਪਨੀ ਸਭਾ ਮੇਂ ਆਇ ਬੈਠਾ ਔਰ ਜਿਤਨੇ ਦੈਤਯ ਉਸਕੇ ਥੇ ਉਨਕੋ ਬੁਲਾਵਕ ਕਹਾ, ਸੁਨੋ ਸਬ ਦੇਵਤਾ ਪ੍ਰਿਥਵੀ ਮੇਂ ਜਨਮ ਲੇ ਆਏ ਹੈਂ ਤਿਨੀਂ ਮੇਂ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਭੀ ਅਵਤਾਰ ਲੇਗਾ ਯਿਹ ਭੇਦ ਮੁਝਸੇ ਨਾਰਦ ਮੁਨਿ ਸਮਝਾਇਕੇ ਕਹਿ ਗਏ ਹੈਂ ਇਸ ਸੇ ਅਬ ਉਚਿਤ ਯਹੀ ਹੈ ਕਿ ਤੁਮ ਜਾਕਰ ਸਬ ਯਦੁ ਬੰਸੀਓਂ ਕਾ ਐਸਾ ਨਾਸ ਕਰੋ ਜੋ ਏਕ ਭੀ ਜੀਤਾ ਨ ਬਚੇ ॥
ਯਿਹ ਆਗਯਾ ਪਾ ਸਬ ਕੇ ਸਬ ਦੰਡਵਤ ਕਰ ਚਲੇ,ਨਗਰ ਮੈਂ ਆ ਢੂੰਢ ਢੂੰਢ ਪਕੜ ਪਕੜ ਲਗੇ ਬਾਂਧਨੇ ਖਾਤੇ ਪੀਤੇ ਖੜੇ ਬੈਠੇ ਸੋਤੇ ਜਾਗਤੇ ਚਲਤੇ ਫਿਰਤੇ ਜਿਥੇ ਪਾਯਾ ਤਿਸੇ ਨ ਛੋੜਾ ਘੇਰ ਕੇ ਏਕ ਠੌਰ ਲਾਏ ਔ ਜਲਾ ਜਲਾ ਡੁਬੋ ਡੁਬੋ ਪਕੜ ਪਕੜ ਦੁਖ ਦੇ ਦੇ ਸਭ ਕੋ ਮਾਰ ਡਾਲਾ ਇਸੀ ਰੀਤ ਸੇ ਛੋਟੇ ਬਡੇ ਭਯਾਵਨੇ ਭਾਂਤ ਭਾਂਤ ਕੇ ਭੇਸ ਬਨਾਏ ਨਗਰ ਨਗਰ ਗਾਂਵ ਗਾਂਵ ਗਲੀ ਗਲੀ ਘਰ ਘਰ ਖੋਜ ਖੋਜ ਲਗੇ ਮਾਰਨੇ ਔਰ ਯਦੁ ਬੰਸੀ ਦੁਖ ਪਾਇ ਪਾਇ ਦੇਸ਼ ਛੋੜ ਛੋੜ ਜੀ ਲੇ ਲੇ ਭਾਗਨੇ ਲਗੇ
ਵਿਸੀ ਸਮਯ ਵਸੁਦੇਵ ਕੀ ਜੋ ਔਰ ਇਸਤ੍ਰੀਯਾਂ ਥੀਂ ਸੋ ਭੀ ਰੋਹਿਣੀ ਸਮੇਤ ਮਥੁਰਾ ਸੇ ਗੋਕੁਲ ਮੇਂ ਆਈਂ ਜਹਾਂ ਵਸੁਦੇਵ ਜੀ ਕੇ ਪਰਮ ਮਿੱਤ੍ਰ ਨੰਦ ਜੀ ਰਹਿਤੇ ਥੇ ਉਨੋਂ ਨੇ ਅਤਿ ਹਿਤ ਸੇ ਆਸਾ ਭਰੋਸਾ ਦੇ ਰੱਖਾ ਆਨੰਦ ਸੇ ਰਹਿਨੇ ਲਗੀਂ ਜਬ ਕਸ ਦੇਵਤਾਯੋਂ ਕੋ ਯੂੰ ਸਤਾਨੇ ਔਰ ਅਤਿ ਪਾਪ ਕਰਨੇ ਲਗਾ ਤਬ ਬਿਸ਼ਨੂਨੇ ਅਪਨੀ ਆਂਖੋਂ ਸੇ ਏਕ ਮਾਯਾ ਉਪਜਾਈ ਸੋ ਹਾਥ ਬਾਂਧ ਸਨਮੁਖ ਆਈ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਤੂੰ ਅਭੀ ਸੰਸਾਰ ਮੇਂ ਜਾ ਮਥੁਰਾ ਪੁਰੀ ਕੇ
