੩੩੬
ਧ੍ਯਾਇ ੫੪
ਚੌ: ਮੇਰੇ ਮਨ ਬਚ ਹੈਤੁਮ ਹਰੀ॥ ਕਹਾਂ ਕਹੌਂ ਜੋ ਦੁਸ਼੍ਟਨ ਕਰੀ
ਅਬ ਮੇਰਾ ਮਨੋਰਥ ਪੂਰਣ ਹੂਆ ਜੋ ਆਪ ਨੇ ਆਇ ਦਰਸ਼ਨ ਦੀਆ ਯਾਂ ਕਹਿ ਪ੍ਰਭੁ ਕੇ ਡੇਰੇ ਕਰਵਾਇ ਰਾਜਾ ਭੀਸ਼ਮਕ ਤੋ ਅਪਨੇ ਘਰ ਆਇ ਚਿੰਤਾ ਕਰ ਐਸੇ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ॥
ਚੋਂ: ਹਰਿ ਚਰਿੱਤ੍ਰ ਜਾਨੇ ਨਹਿ ਕੋਈ॥ ਕ੍ਯਾ ਜਾਨੇ ਅਬ ਕੈਸੀ ਹੋਈ
ਔਰ ਜਹਾਂ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਬਲਦੇਵ ਥੇ ਤਹਾਂ ਨਗਰ ਨਿਵਾਸ਼ੀ ਕ੍ਯਾ ਇਸਤ੍ਰੀ ਕਿਆ ਪੁਰਖ ਆਇ ਆਇ ਸਿਰ ਨਾਇ ਪ੍ਰਭੁ ਕਾ ਯਸ਼ ਗਾਇ ਗਾਇ ਸਰਾਹਿ ਸਰਾਹਿ ਆਪਸਮੇਂ ਯੋਂ ਕਹਿਤੇ ਥੇ ਕਿ ਰੁਕਮਣੀ ਯੋਗ੍ਯ ਬਰ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਹੀ ਹੈਂ ਬਿਧਨਾ ਕਰੈ ਯਿਹ ਜੋਰੀ ਜੂਰੇ ਔਰ ਚਿਰਜੀਵ ਰਹੈ ਇਸ ਬੀਚ ਦੋਨੋਂ ਭਾਈਯੋਂ ਕੇ ਕੁਛ ਜੋ ਜੀ ਮੇਂ ਆਯਾ ਤੋ ਨਗਰ ਦੇਖਨੇ ਚਲੇ ਉਸ ਸਮਯ ਯੇਹ ਦੋਨੋਂ ਭਾਈ ਜਿਸ ਹਾਟ ਬਾਟ ਚੌਹਟੇ ਸੇ ਹੋ ਜਾਤੇ ਥੇ ਤਹੀਂ ਨਰ ਨਾਰੀਯੋਂ ਕੇ ਠਠ ਕੇ ਠਠ ਲਗ ਜਾਤੇ ਥੇ ਔ ਇਨ ਕੇ ਊਪਰ ਚੋਆ ਚੰਦਨ ਗੁਲਾਬ, ਨੀਰ, ਛਿੜਕ ਛਿੜਕ ਫੂਲ ਬਰਖਾਇ ਹਾਥ ਬਢਾਇ ਬਢਾਇ ਪ੍ਰਭੁ ਕੋ ਆਪਸਮੇਂ ਯੋਂ ਕਹਿ ਬਤਾਤੇ ਥੇ॥
ਚੌ: ਨੀਲਾਂਬਰ ਓਢੇ ਬਲਰਾਮ॥ ਪੀਤਾਂਬਰ ਪਹਿਨੇ ਘਨ
{{gap}ਸਯਾਮ॥ ਕੁੰਡਲ ਚਪਲ ਮੁਕਟ ਸਿਰ ਧਰੇ॥ ਕਮਲ
{{gap}ਨਯਨ ਚਾਹਤ ਮਨ ਹਰੇ॥
{{gap}ਔਰ ਯੇਹ ਦੇਖਤੇ ਜਾਤੇ ਥੇ ਨਿਦਾਨ ਸਬ ਨਗਰ ਔਰ ਰਾਜਾ ਸਿਸੁਪਾਲ ਕਾ ਕਟਕ ਦੇਖ ਯੇਹ ਤੋ ਅਪਨੇ ਦਲ ਮੇਂ ਆਏ ਔਰ ਇਨਕੇ ਆਨੇ ਕਾ ਸਮਾਚਾਰ ਸੁਨ ਰਾਜਾ ਭੀਸ਼ਮਕ ਕਾ ਬੜਾ
