ਧ੍ਯਾਇ ੫੪
੨੩੫
ਨਾਮ ਹੈ ਅੰਤ੍ਰਯਾਮੀ ਦੀਨਦਯਾਲ ਵੇ ਬਿਨ ਆਏ ਨ ਰਹੇਂਗੇ ਰੁਕਮਣੀ ਤੂੰ ਧੀਰਯ ਧਰ ਬ੍ਯਾਕੁਲ ਨ ਹੋ ਮੇਰਾ ਮਨ ਯਿਹ ਹਾਮੀ ਭਰਤਾ ਹੈ ਕਿ ਅਭੀ ਆਇ ਕੋਈ ਯੋਂ ਕਹਿਤਾ ਹੈ ਕਿ ਹਰਿ ਆਏ, ਮਹਾਰਾਜ ਐਸੇ ਵੇ ਦੋਨੋਂ ਆਪਸਮੇਂ ਬਾਤ ਕਹਾਵ ਕਰ ਰਹੀ ਥੀਂ ਕਿ ਵੈਸੇ ਮੇਂ ਬ੍ਰਾਹਮਣ ਨੇ ਜਾਇ ਅਸੀਸ ਦੇ ਕਹਾ ਕਿ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਜੀ ਨੇ ਆਇ ਰਾਜ ਬਾੜੀ ਮੇਂ ਡੇਰਾ ਕੀਆ ਔਰ ਸਬ ਦਲ ਲੀਏ ਬਲਦੇਵ ਜੀ ਪੀਛੇ ਸੇ ਆਤੇ ਹੈਂ ਬ੍ਰਾਹਮਣ ਕੋ ਦੇਖਤੇ ਔਰ ਇਤਨੀ ਬਾਤ ਕੇ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਰੁਕਮਣੀ ਜੀ ਕੇ ਜੀ ਮੇਂ ਜੀ ਆਯਾ ਔਰ ਉਨੋਂ ਨੇ ਉਸ ਕਾਲ ਐਸਾ ਸੁਖ ਮਾਨਾ ਕਿ ਜੈਸੇ ਤਪੀ ਤਪ ਕਾ ਫਲ ਪਾਇ ਸੁਖ ਮਾਨੇ॥
ਆਗੇ ਸ੍ਰੀ ਰੁਕਮਣੀ ਜੀ ਹਾਥ ਜੋੜ ਸਿਰ ਝੁਕਾਇ ਉਸ ਬ੍ਰਾਹਮਣ ਕੇ ਸਨਮੁਖ ਕਹਿਨੇ ਲਗੀ ਕਿ ਆਜ ਤੁਮਨੇ ਆਇ ਹਰਿ ਕਾ ਆਗਮਨ ਸੁਨਾਇ ਮੁਝੇ ਪ੍ਰਾਣ ਦਾਨ ਦੀਆ ਮੈਂ ਇਸ ਹੈ ਪਲਟੇ ਕ੍ਯਾ ਦੂੰ ਜੋ ਤ੍ਰਿਲੋਕੀ ਕੀ ਮਾਯਾ ਦੂੰ ਤੋ ਭੀ ਤੁਮਾਰੇ ਰਿਣ ਸੇ ਅਰਿਣ ਨ ਹੂੰ ਐਸੇ ਕਹਿ ਮਨ ਮਾਰ ਸਕੁਚਾਇ ਰਹੀ ਤਦ ਵੁਹ ਬ੍ਰਾਹਮਣ ਅਤਿ ਸੰਤੁਸ਼੍ਟ ਹੋ ਆਸੀਰਬਾਦ ਕਰ ਵਹਾਂਸੇ ਉਠ ਰਾਜਾ ਭੀਸ਼ਮਕ ਕੇ ਪਾਸ ਗਿਆ ਔਰ ਉਸਨੇ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਕੋ ਆਨੇ ਕਾ ਬ੍ਯੋਰਾ ਸਬ ਸਮਝਾਇ ਕੇ ਕਹਾ ਸੁਨਤ ਪ੍ਰਮਾਣ ਰਾਜਾ ਭੀਸ਼ਮਕ ਉਠ ਧਾਯਾ ਔਰ ਚਲਾ ਚਲਾਵਹਾਂ ਆਯਾ ਜਹਾਂ ਬਾੜੀ ਮੈਂ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਬਲਰਾਮ ਸੁਖ ਧਾਮ ਬਿਰਾਜਤੇ ਥੇ ਆਤੇ ਹੀ ਮਾਸ਼ਾਂਗ ਪ੍ਰਣਾਮ ਕਰ ਸਨਮੁਖ ਖੜੇ ਹੋ ਹਾਥ ਜੋੜ ਕੇ ਕਹਾ॥
