੨੭੦
ਧ੍ਯਾਇ ੫੭
ਗੁਫਾ ਮੇਂ ਆਪ ਭੀ ਨ ਜਾਈਏ ਅਬ ਘਰ ਕੋ ਪਧਾਰੀਏ ਹਮ ਸਬ ਮਿਲ ਨਗਰ ਮੇਂ ਕਹੈਂਗੇ ਕਿ ਪ੍ਰਸੇਨ ਕੋ ਮਾਰ ਸਿੰਘ ਨੇ ਮਣਿ ਲੀ ਔ ਸਿੰਘ ਕੋ ਮਾਰ ਮਣਿ ਲੇ ਕੋਈ ਜੰਤੁ ਏਕ ਅਤਿ ਡਰਾਵਨੀ ਔੜੀ ਗੁਫਾ ਮੇਂ ਗਿਆ ਯਿਹ ਸਬ ਹਮ ਅਪਨੀ ਆਖੇਂ ਦੇਖ ਆਏ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਬੋਲੇ ਮੇਰਾ ਮਨ ਮਣਿ ਮੇਂ ਲਗਾ ਹੈ ਮੈਂ ਅਕੇਲਾ ਗੁਫਾ ਮੇਂ ਜਾਤਾ ਹੂੰ ਦਸ ਦਿਨ ਪੀਛੇ ਆਉੂਂਗਾ ਤੁਮ ਦਸ ਦਿਨ ਤਕ ਯਹਾਂ ਰਹੀਯੋ ਇਸਮੇਂ ਹਮੇਂ ਬਿਲੰਬ ਹੋਇ ਤੋ ਘਰ ਜਾਇ ਸੰਦੇਸੋ ਕਹੀਯੋ ਮਹਾਰਾਜ ਇਤਨੀ ਬਾਤ ਕਹਿ ਹਰਿ ਖੁਸ਼ ਹੋ ਭਯਾਵਨੀ ਗੁਫਾ ਮੇਂ ਪੈਠੇ ਔਰ ਚਲੇ ਚਲੇ ਵਹਾਂ ਪਹੁੰਚੇ ਜਹਾਂ ਜਾਮਬਾਨ ਸੋਤਾ ਔਰ ਉਸਕੀ ਇਸਤ੍ਰੀ ਅਪਨੀ ਲੜਕੀ ਕੋ ਖੜੀ ਪਾਲਨੇ ਮੇਂ ਝੁਲਾਤੀ ਥੀ॥
ਵੁਹ ਪ੍ਰਭ ਕੋ ਦੇਖ ਭੈ ਖਾਇ ਪੁਕਾਰੀ ਔ ਜਾਮਬਾਨ ਜਾਗਾ ਤੋ ਧਾਇ ਹਰਿ ਸੇ ਜਾਇ ਲਿਪਦਾ ਔ ਮੱਲ ਯੁੱਧ ਕਰਨੇ ਲਗਾ ਜਬ ਉਸਕਾ ਕੋਈ ਦਾਵ ਔ ਬਲ ਹਰਿ ਪਰਨ ਚਲਾ ਤਬ ਮਨ ਹੀ ਮਨ ਬਿਚਾਰ ਕਰ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਮੇਰੇ ਤੋ ਬਲ ਕੇ ਹੈਂ ਲਖਮਣ ਰਾਮ, ਔਰ ਇਸ ਸੰਸਾਰ ਮੇਂ ਐਸਾ ਬਲੀ ਕੌਨ ਹੈ ਜੋ ਮੁਝਸੇ ਕਰੈ ਸੰਗ੍ਰਾਮ, ਮਹਾਰਾਜ ਜਾਮਬਾਨ ਮਨ ਹੀ ਮਨ ਗ੍ਯਾਨ ਸੇ ਯੋਂ ਬਿਚਾਰ ਪ੍ਰਭੁ ਕਾ ਧ੍ਯਾਨ ਕਰ॥
ਚੌ: ਠਾਢੌਂ ਉਸਰ ਜੋਰਿ ਕੇ ਹਾਥ॥ ਬੋਲਾ ਦਰਸ ਦੇਹ ਰਘੁ
ਨਾਥ॥ ਅੰਤ੍ਰਯਾਮੀ ਮੈਂ ਤੁਮ ਜਾਨੇ॥ ਲੀਲ੍ਹਾ ਦੇਖਤ ਹੀ
ਪਹਿਚਾਨੇ॥ ਭਲੀ ਕਰੀ ਲੀਨੋ ਅਵਤਾਰ॥ ਕਰ ਹੌ ਦੂਰ
