ਧ੍ਯਾਇ ੫੭
੨੭੧
ਭੂਮਿ ਕੋ ਭਾਰ॥ ਤ੍ਰੇਤਾ ਯੁਗ ਤੇ ਯਿਹ ਠਾ ਰਹਯੋ॥ ਨਾਰਦ
ਭੇਦ ਤੁਮਾਰੋ ਕਹ੍ਯੋ॥ ਮਣਿ ਕੇ ਕਾਜ ਪ੍ਰਭੁ ਇਤ ਐਹੈਂ॥
ਤਬ ਹੀ ਤੋ ਕੋ ਦਰਸ਼ਨ ਦੈਹੈਂ॥
ਇਤਨੀ ਕਥਾ ਕਹਿ ਸ੍ਰੀ ਸੁਕਦੇਵ ਜੀ ਨੇ ਰਾਜਾ ਪਰੀਛਿਤ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਹੇ ਰਾਜਾ ਜਿਸ ਸਮਯ ਜਾਮਬਾਨ ਨੇ ਪ੍ਰਭੁ ਕੋ ਜਾਨ ਯੋਂ ਬਖਾਨ ਕੀਆ ਤਿਸੀ ਕਾਲ ਸ੍ਰੀ ਮੁਰਾਰੀ ਭਗਤ ਹਿਤਕਾਰੀ ਨੇ ਜਾਮਬਾਨ ਕੀ ਲਗਨ ਦੇਖ ਮਗਨ ਹੋ ਰਾਮ ਕਾ ਭੇਖ ਕਰ ਧਨੁਖ ਬਾਨ ਧਰ ਦਰਸ਼ਨ ਦੀਆ ਆਗੇ ਜਾਮਵਾਨ ਨੇ ਸਾਸ੍ਵਾਂਗ ਪ੍ਰਣਾਮ ਕਰ ਖੜਾ ਹੋ ਹਾਥ ਜੋੜ ਅਤਿ ਦਨਿਤਾਸੇ ਕਹਾ ਕਿ ਹੇ ਕ੍ਰਿਪਾਸਿੰਧੁ ਦੀਨਬੰਧੁ ਜੋ ਆਪਕੀ ਆਗ੍ਯਾ ਪਾਉੂਂ ਤੋ ਅਪਨਾ ਮਨੋਰਥ ਕਹਿ ਸੁਨਾਉੂਂ ਪ੍ਰਭ ਬੋਲੇ ਅੱਛਾ ਕਹੁ ਤਬ ਜਾਮਵਾਨ ਨੇ ਕਹੁ ਕਿ ਹੇ ਪਤਿਤ ਪਾਵਨ ਦੀਨਾ ਨਾਥ ਮੇਰੇ ਚਿਤ ਮੇਂ ਯੋਂ ਹੈ ਕਿ ਯਿਹ ਕੰਨ੍ਯਾ ਜਾਮਵਤੀ ਆਪਕੋ ਬ੍ਯਾਹ ਦੂੰ ਔ ਜਗਤ ਮੇਂ ਯਸ਼ ਬੜਾਈ ਲੂੰ ਭਗਵਾਨ ਨੇ ਕਹਾ ਜੋ ਤੇਰੀ ਇੱਛਾ ਮੇਂ ਐਸਾ ਹੈ ਤੋ ਹਮੇਂ ਭੀ ਗ੍ਰਹਿਣ ਹੈ ਇਤਨਾ ਬਚਨ ਪ੍ਰਭੁ ਕੇ ਮੁਖ ਸੇ ਨਿਕਲਤੇ ਹੀ ਜਾਮਬਾਨ ਨੇ ਪਹਿਲੇ ਤੋ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਕੀ ਚੰਦਨ, ਅੱਛਤ, ਪੁਸ਼ਪ, ਧੂਪ, ਦੀਪ, ਨਈਬੇਦ੍ਯ ਲੇ ਪੂਜਾ ਕੀ ਪੀਛੇ ਬੇਦ ਕੀ ਬਿਧਿ ਸੇ ਅਪਨੀ ਬੇਟੀ ਬਯਾਹ ਦੀ ਔਰ ਉਸਕੇ ਸਕੇਯੰਤੁਕ ਮੇਂ ਮਣਿ ਭੀ ਧਰਦੀ॥
ਇਤਨੀਕਥਾ ਸੁਨਾਇ ਸ੍ਰੀ ਸੁਕਦੇਵ ਮੁਨਿ ਬੋਲੇ ਕਿ ਹੇ ਰਾਜਾ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਚੰਦ੍ਰ ਆਨੰਦ ਕੰਦ ਤੋਂ ਮਣਿ ਸਮੇਤ ਜਾਮਵਤੀ ਕੋ ਲੇ ਯੋਂ ਗੁਫਾ ਸੇ ਚਲੇ ਔਰ ਜੋ ਯਾਦਵ ਗੁਫਾ ਕੇ ਮੂੰਹ ਪਰ ਪ੍ਰਸੇਨ ਔ
