੨੮੪
ਧ੍ਯਾਇ ੫੮
ਨਿਦਾਨ ਸਬ ਨਗਰ ਨਿਵਾਸੀ ਮਹਾਂ ਬ੍ਯਾਕਲ ਹੋ ਨਿਪਟ ਘਬਰਾਏ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਦੁਖ ਨਿਕੰਦ ਕੇ ਪਾਸ ਆਏ ਔਰ ਅਤਿ ਗਿੜ ਗਿੜਾਇ ਅਧਿਕ ਅਧੀਨਤਾ ਕਰ ਹਾਥ ਜੋੜ ਸਿਰਾ ਨਾਇ ਕਹਿਨੇ ਲਗੇ॥
ਚੌ: ਹਮ ਤੋ ਸ਼ਰਣ ਤਿਹਾਰੀ ਰਹੈਂ॥ ਕਸ਼ਟ ਮਹਾਂ ਅਬ
ਕਯੋਂ ਕਰ ਸਹੇ॥ ਮੇਘ ਨ ਬਰਸ੍ਯੋ ਪੀੜਾ ਭਈ॥
ਕਹਾ ਬਿਧਾਤਾ ਨੇ ਯਿਹ ਠਈ॥
ਇਤਨਾ ਕਹਿ ਫਿਰ ਕਹਿਨੇ ਲਗੇ ਕਿ ਹੇ ਦ੍ਵਾਰਕਾ ਨਾਖੀ ਦੀਨਦਯਾਲ ਹਮਾਰੇ ਤੋ ਕਰਤਾ ਦੁਖ ਹਰਤਾ ਤੁਮ ਹੋ ਤੁਮੇਂ ਛੋੜ ਕਹਾਂ ਜਾਇੰ ਔਰ ਕਿਸ ਸੇ ਕਹੈਂ ਯਿਹ ਉਪਾਧਿ ਬੈਠੇ ਬੈਠਾਏ ਮੇਂ ਕਹਾਂ ਸੇ ਆਈ ਔਰ ਕਿਉਂ ਹੂਈ ਸੋ ਕ੍ਰਿਪਾ ਕਰ ਕਹੀਏ॥
ਸ੍ਰੀ ਸੁਕਦੇਵ ਮਨਿ ਜੀ ਬੋਲੇ ਮਹਾਰਾਜ ਇਤਨੀ ਬਾਤ ਕੇ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਜੀ ਮਹਾਰਾਜ ਨੇ ਉਨ ਸੇ ਕਹਾ ਕਿ ਸੁਨੋ ਜਿਸ ਪੁਰ ਸੇ ਸਾਧੁ ਜਨ ਨਿਕਲ ਜਾਤਾ ਹੈ ਤਹਾਂ ਆਪ ਸੇ ਆਪ ਕਾਲ ਦਰਿੱਦ੍ਰ ਦੁਖ ਆਤਾ ਹੈ ਜਬ ਸੈ ਅਕਰੂਰ ਜੀ ਇਸ ਨਗਰ ਸੇ ਗਏ ਹੈਂ ਤਭੀ ਸੇ ਯਹਾ ਯਿਹ ਕਿ ਹੂਈ ਹੈ ਜਹਾਂ ਰਹਿਤੇ ਹੈਂ ਸਾਧੁ ਸੱਤ੍ਯਾਬਾਦੀ ਔਰ ਹਰਿ ਦਾਸ, ਤਹਾਂ ਹੋਤਾ ਹੈ ਅਸ਼ੁਭ ਅਕਾਲ ਬਿਦ੍ਯਤਿ ਕਾ ਨਾਸ, ਇੰਦ੍ਰ ਰਖਤਾ ਹੈ ਹਰਿ ਭਗਤੋਂ ਸੇ ਸਨੇਹ, ਉਸੀ ਲੀਏ ਉਸ ਨਗਰ ਮੇਂ ਭਲੀ ਭਾਂਤ ਬਰਖਾਤਾ ਹੈ ਮੇਹ, ਇਤਨੀ ਬਾਤ ਕੇ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਸਬ ਯਾਦਵ ਬੋਲ ਉਠੇ ਕਿ ਮਹਾਰਾਜ ਆਪਨੇ ਸਚ ਕਹਾ ਯਿਹ ਬਾਤ ਹਮਾਰੇ
