ਧ੍ਯਾਇ ੫੮
੨੮੫
ਮਨ ਮੇਂ ਭੀ ਆਈ ਕ੍ਯੋਂਕਿ ਅਕ੍ਰੂਰ ਕੇ ਪਿਤਾ ਸ੍ਵਫਲਕ ਨਾਮ ਹੈਂ ਵੁਹ ਭੀ ਬੜਾ ਸਾਧੁ ਸੰਤ੍ਯਬਾਦੀ ਧਰਮਾਤਮਾ ਹੈ ਜਹਾਂਵੁਹ ਰਹਿਤਾ ਹੈ ਤਹਾਂ ਕਭੀ ਨਹੀਂ ਹੋਤਾ ਹੈ ਦੁਖ ਦਰਿੱਦ੍ਰ ਔ ਅਕਾਲ ਸਦਾ ਸਮਯ ਪਰ ਬਰਖਤਾ ਹੈ ਮੇਹ ਤਿਸ ਸੇ ਹੋਤਾ ਹੈ ਸੁਕਾਲ, ਔਰ ਸੁਨੀ ਹੈ ਕਿ ਏਕ ਸਮਯ ਕਾਸ਼ੀ ਪੁਰੀ ਮੇਂ ਬੜਾ ਦੁਰਭਿੱਖ੍ਯ ਪੜਾ ਤਬ ਕਾਸ਼ੀ ਕਾ ਰਾਜਾ ਸ੍ਵਫਲਕ ਕੋ ਲੇ ਗਿਆ ਮਹਾਰਾਜ ਸ੍ਵਫਲਕ ਕੇ ਜਾਤੇ ਹੀ ਉਸ ਦੇਸ਼ ਮੇਂ ਮਨ ਮਾਨਤਾ ਬਰਖਾ ਸਮਾ ਹੂਆ ਔ ਸਬ ਕਾ ਦੁਖ ਗਿਆ ਪੁਨਿ ਕਾਸ਼ੀਪੁਰੀ ਕੇ ਰਾਜਾ ਨੇ ਅਪਨੀ ਲੜਕੀ ਸ੍ਵਫਲਕ ਕੋ ਬ੍ਯਾਹ ਦੀ ਯੇਹ ਆਨੰਦ ਸੇ ਵਹਾਂ ਰਹਿਨੇ ਲਗੇ ਉਸ ਰਾਜ ਕੰਨ੍ਯਾ ਕਾ ਨਾਮ ਗਾਂਦਨੀ ਥਾ ਤਿਸਕਾ ਪੁੱਤ੍ਰ ਅਕ੍ਰੂਰ ਹੈ ਇਤਨਾ ਕਹਿ ਸਬ ਯਾਦਵ ਬੋਲੇ ਕਿ ਮਹਾਰਾਜ ਹਮ ਤੋ ਯਿਹ ਬਾਤ ਆਗੇ ਸੇ ਜਾਨਤੇ ਥੇ ਅਬ ਜੋ ਆਪ ਆਗ੍ਯਾ ਕੀਜੈ ਸੋ ਕਰੈਂ ਸੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਬੋਲੇ ਕਿ ਅਬ ਤੁਮ ਅਤਿਆਦਰ ਮਾਨ ਕਰ ਅਕ੍ਰੂਰ ਜੀ ਕੋ ਜਹਾਂ ਪਾਓ ਤਹਾਂ ਸੇ ਲੇ ਆਓ ਯਿਹ ਬਚਨ ਪ੍ਰਭੁ ਕੇ ਮੁਖ ਸੇ ਨਿਕਲਤੇ ਹੀ ਸਬ ਯਾਦਵ ਮਿਲ ਅਕ੍ਰੂਰ ਕੋ ਢੰਡਨੇ ਨਿਕਲੇ ਔ ਚਲੇ ਚਲੇ ਬਾਨਾਰਸੀ ਪਹੁੰਚੇ ਅਕ੍ਰੂਰ ਜੀ ਸੇ ਭੇਂਟ ਕਰ ਭੇਂਟ ਦੇ ਹਾਥ ਜੋੜ ਸਿਰ ਨਾਇ ਸਨਮੁਖ ਖੜੇ ਹੋ ਬੋਲੇ॥
ਚੌ: ਚਲੋ ਨਾਥ ਬੋਲਤ ਬਲ ਸ੍ਯਾਮ॥ ਤੁਮ ਬਿਨ ਪੁਰ
ਬਾਸੀ ਹੈਂ ਬਿਰਾਮ॥ ਜਿਤ ਹੀ ਤੁਮ ਤਿਤ ਹੀ ਸੁਖ ਬਾਸ
॥ ਤੁਮ ਬਿਨ ਕਸ਼ਟ ਦਰਿੱਦ੍ਰ ਨਿਵਾਸ॥ ਯੱਦ੍ਯਪਿ ਪੁਰ
