ਧ੍ਯਾਇ ੫੯
੨੮੯
ਲਗੇ ਏਕ ਦਿਨ ਰਾਜਾ ਯੁਧਿਸ਼੍ਟਰ ਕੇ ਸਾਥ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਚੰਦ੍ਰ ਅਰਜੁਨ, ਭੀਮ, ਨਕੁਲ ਸਹਦੇਵ ਕੋ ਲੀਏ ਧਨੁਖ ਬਾਣ ਕਰ ਗਹੇ ਰਥ ਪਰ ਚਢ ਬਨ ਮੇਂ ਅਹੇਰ ਕੋ ਗਏ ਵਹਾਂ ਜਾਇ ਰਥ ਸੇ ਉਤਰ ਫੇਂਦ ਬਾਂਧ ਬਾਹੇਂ ਚਢਾਇ ਸਰ ਸਾਧ ਜੰਗਲ ਝਾੜ ਝਾੜ ਲਗੇ ਸਿੰਘ, ਬਾਘ, ਗੈਂਡੇ ਅਰਨੇ, ਸਾਬਰ, ਸੂਕਰ, ਹਿਰਣ, ਰੋਝ ਮਾਰ ਮਾਰ ਰਾਜਾ ਯੁਧਿਸ਼੍ਟਰ ਕੇ ਸਨਮੁਖ ਲਾਇ ਲਾਇ ਧਰਨੇ ਔਰ ਰਾਜਾ ਯੁਧਿਸ਼੍ਟਰ ਹਸ ਹਸ ਰੀਝ ਰੀਝ ਲੇ ਲੇਜੋ ਜਿਸਕੇ ਭੱਖ੍ਯ ਥੇ ਤਿਸੇ ਦੇਨੇ ਔਰ ਹਿਰਣ, ਰੋਝ, ਸਾਬਰ, ਰਸੋਈ ਮੇਂ ਭੇਜਨੇ
ਤਿਸ ਸਮਯ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਔਰ ਅਰਜੁਨ ਆਖੇਟ ਕਰਤੇ ਕਰਕੇ ਕਿਤਨੀ ਏਕ ਦੂਰ ਸਬ ਸੇ ਆਗੇ ਜਾਇ ਏਕ ਬ੍ਰਿਛ ਕੇ ਨੀਚੇ ਖੜੇ ਹੂਏ ਫਿਰ ਨਦੀ ਕੇ ਤੀਰ ਜਾਕੇ ਦੋਨੋਂ ਨੇ ਜਲ ਪੀਆ ਇਸ ਮੇਂ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਦੇਖਤੇ ਕਿਆ ਹੈਂ ਕਿ ਨਦੀ ਤੀਰ ਏਕ ਸੁੰਦਰੀ ਨਵ ਯੌਵਨਾ, ਚੰਦ੍ਰ ਮੁਖੀ, ਚੰਪਕ ਬਰਣੀ, ਮ੍ਰਿਗ ਨਯਨੀ, ਪਿਕ ਬਾਯਨੀ, ਗਜ ਗਮਿਨੀ, ਕੇਹਰ ਕਹਿਨੀ, ਨਖਸਿਖ ਸੇ ਸਿੰਗਾਰ ਕੀਏ ਅਨੰਗਮਦ ਪੀਏ ਮਹਾਂ ਛਬਿਲੀਏ ਅਕੇਲੀ ਫਿਰਤੀ ਹੈ ਉਸੇ ਦੇਖਤੇ ਹੀ ਹਰਿ ਛਕਿਤ ਥਕਿਤ ਹੋ ਬੋਲੇ॥
ਚੌ: ਯਿਹ ਕੋ ਸੁੰਦਰਿ ਬਿਹਰਤ ਅੰਗ॥ ਕੋਉੂ ਨਹੀਂ ਤਾਸਕੇ ਸੰਗ
ਮਹਾਰਾਜ ਇਤਨੀ ਬਾਤ ਪ੍ਰਭੁ ਕੇ ਮੁਖ ਸੇ ਸੁਨ ਔਰ ਉਸੇ
ਦੇਖ ਅਰਜੁਨ ਹੜਬੜਾਇ ਦੌੜ ਕਰ ਵਹਾਂ ਗਿਆ ਜਹਾਂ ਵੁਹ ਮਹਾਂ ਸੁੰਦਰੀ ਨਦੀ ਕੇ ਤੀਰ ਤੀਰ ਫਿਰ ਰਹੀ ਥੀ ਔਰ ਪੂਛਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਕਹੁ ਸੁੰਦਰੀ ਤੂੰ ਕੌਨ ਹੈ ਔਰ ਕਹਾਂ ਸੇ ਆਈ ਹੈ ਔਰ ਕਿਸ
