੩੦੪
ਧ੍ਯਾਇ ੬੦
ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਸਦਾ ਅਧੀਨ ਰਹੂੰਗਾ ਐਸੇ ਹੀ ਇੰਦ੍ਰਾਣੀ ਨੇ ਇੰਦ੍ਰ ਕੋ ਬ੍ਰਿਛ ਕੇ ਸਾਥ ਦਾਨ ਕੀਆ ਥਾ ਔ ਅਦਿਤਿ ਨੇ ਕਸ੍ਯਪ ਇਸ ਦਾਨ ਕੇ ਕਰਨੇ ਸੇ ਕੋਈ ਨਾਰੀ ਤੇਰੀ ਸਮਾਨ ਮੇਰੇ ਨ ਹੋਗੀ ਮਹਾਰਾਜ ਇਸੀ ਭਾਂਤਿ ਕੀ ਬਾਤੇਂ ਕਹਿਤੇ ਕਹਿਤੇ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਜੀ ਪ੍ਰਾਗਜ੍ਯੋਤਿਸ਼ ਪੁਰ ਕੇ ਨਿਕਟ ਜਾਇ ਪਹੁੰਚੇ ਵਹਾਂ ਪਹਾੜ ਕਾ ਕੋਟ ਅਗਨਿ ਜਲ ਪਵਨ ਕੀ ਓਟ ਦੇਖਤੇ ਹੀ ਪ੍ਰਭੁ ਨੇ ਗਰੁੜ ਔ ਸੁਦਰਸ਼ਨ ਚੱਕ੍ਰ ਕੋ ਆਗ੍ਯਾ ਕੀ ਉਨੋਂ ਨੇ ਪਲ ਭਰ ਮੇਂ ਢਾਇ ਬੁਝਾਇ ਬਹਾਇ ਧਾਮ ਅੱਛਾ ਪੰਥ ਬਨਾਇ ਦੀਆ ਜੋ ਹਰਿ ਆਗੇ ਬਢ ਨਗਰ ਮੇਂ ਜਾਨੇ ਲਗੇ ਤੋ ਗਢ ਕੇ ਰਖਵਾਲੇ ਦੈਤ੍ਯ ਲੜਨੇ ਕੋ ਚੜ੍ਹ ਆਏ ਪ੍ਰਭੁ ਨੇ ਤਿਨੇਂ ਗਦਾ ਸੇ ਸਹਿਜ ਹੀ ਮਾਰ ਗਿਰਾਯਾ ਉਨਕੇ ਮਰਨੇ ਕਾ ਸਮਾਚਾਰ ਪਾਇ ਮੁਰ ਨਾਮ ਰਾਖਸ ਪਾਂਚ ਸੀਸ ਵਾਲਾ ਜੋ ਉਸ ਪੁਰ ਔਰ ਗਢ ਕਾ ਰਖਵਾਲਾ ਥਾ ਸੋ ਅਤਿ ਕ੍ਰੋਧ ਕਰ ਤ੍ਰਿਸੂਲ ਹਾਥ ਮੇਂ ਲੇ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਜੀ ਪਰ ਚੜ੍ਹ ਆਯਾ ਔ ਲਗਾ ਆਂਖੇਂ ਲਾਲ ਲਾਲ ਕਰ ਦਾਂਤ ਪੀਸ ਪੀਸ ਕਹਿਨੇ ਕਿ॥
ਚੌ: ਮੋ ਤੇ ਬਲੀ ਕੌਨ ਜਗ ਔਰ॥ ਵਾਹਿ ਦੇਖਿ ਹੌਂ ਮੈਂ ਯਾ ਠੌਰ
ਮਹਾਰਾਜ ਇਤਨਾ ਕਹਿ ਮੁਰ ਦੈਤ੍ਯ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਪਰ ਯੋਂ ਦਪਟਾ ਕਿ ਜੋਂ ਗਰੁੜ ਸਰਪ ਪਰ ਝਪਟੇ ਆਗੇ ਉਸਨੇ ਤ੍ਰਿਸੂਲ ਚਲਾਯਾ ਸੋ ਪ੍ਰਭੁ ਨੇ ਚੱਕ੍ਰ ਸੇ ਕਾਟ ਗਿਰਾਯਾ ਫਿਰ ਖਿਜਲਾਇ ਮੁਰ ਨੇ ਜਿਤਨੇ ਸ਼ਸਤ੍ਰ ਹਰਿ ਪਰ ਘਾਲੇ ਤਿਤਨੇ ਪ੍ਰਭੁ ਨੇ ਸਹਜ ਹੀ ਕਾਟ ਡਾਲੇ ਫਿਰ ਵੁਹ ਹਕਬਕਾਇ ਦੌੜ ਕਰ ਪ੍ਰਭੁ ਸੇ ਆਇ
