ਧ੍ਯਾਇ ੬੦
੩੦੩
ਹੂਆ ਤੁਮ ਉਸੇ ਕਿਉਂਕਰ ਮਾਰੋਗੇ ਪ੍ਰਭੁ ਨੇ ਇਸ ਬਾਤ ਕੋ ਟਾਲ ਕਹਾ ਕਿ ਉਸਕੇ ਮਾਰਨੇ ਕੀ ਤੋ ਕੁਛ ਚਿੰਤਾ ਨਹੀਂ ਪਰ ਏਕ ਸਮਯ ਮੈਂਨੇ ਤੁਮੇਂ ਬਚਨ ਦੀਆ ਥਾ ਤਿਸੇ ਪੂਰਾ ਕੀਆ ਚਾਹਤਾ ਹੂੰ ਸੱਤ੍ਯਭਾਮਾ ਬੋਲੀ ਸੋ ਕਿਆ, ਪ੍ਰਭੁ ਕਹਿਨੇ ਲਗੇ ਕਿ ਏਕ ਸਮਯ ਨਾਰਦ ਜੀ ਨੇ ਆਇ ਮੁਝੇ ਕਲਪ ਬ੍ਰਿਛ ਕਾ ਫੂਲ ਦੀਆ ਵੁਹ ਲੇ ਮੈਂਨੇ ਰੁਕਮਣੀ ਕੋ ਭੇਜਾ ਵੁਹ ਬਾਤ ਸੁਨ ਤੂੰ ਰਿਸਾਇ ਰਹੀ ਤਬ ਮੈਂਨੇ ਯਿਹ ਪ੍ਰਤਿੱਗ੍ਯਾ ਕਰੀ ਕਿ ਤੂੰ ਉਦਾਸ ਮਤ ਹੋ ਮੈਂ ਤੁਝੇ ਕਲਪ ਬ੍ਰਿਛ ਹੀ ਲਾ ਦੂੰਗਾ ਸੋ ਅਪਨਾ ਬਚਨ ਪ੍ਰਤਿਪਾਲਨੇ ਕੋ ਔਰ ਤੁਝੇ ਸੁਰਪੁਰ ਦਿਖਾਨੇ ਕੋ ਸਾਥ ਲੇ ਚਲਤਾ ਹੂੰ ਇਤਨੀ ਬਾਤ ਕੇ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਸੱਤ੍ਯਭਾਮਾ ਜੀ ਪ੍ਰਸੰਨ ਹੋ ਹਰਿ ਕੇ ਸਾਥ ਚਲਨੇ ਕੋ ਉਪਸਥਿਤ ਹੂਈਂ ਤਬ ਪ੍ਰਭੁ ਉਸੇ ਗਰੁੜ ਪਰ ਅਪਨੇ ਪੀਛੇ ਬੈਠਾਇ ਸਾਥ ਲੇ ਚਲੇ ਕਿਤਨੀ ਏਕ ਦੂਰ ਜਾਇ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਜੀ ਨੇ ਸੱਤ੍ਯਭਾਮਾ ਸੇ ਪੂਛਾ ਕਿ ਸੱਚ ਕਹੁ ਸੁੰਦਰੀ ਇਸ ਬਾਤ ਕੋ ਸੁਨ ਤੂੰ ਪਹਿਲੇ ਕਿਆ ਸਮਝ ਅਪ੍ਰਸੰਨ ਹੂਈ ਥੀ ਉਸਕਾ ਭੇਦ ਮੁਝੇ ਸਮਝਾ ਕੇ ਕਹੁ ਜੋ ਮੇਰੇ ਮਨ ਕਾ ਸੰਦੇਹ ਜਾਇ ਸੱਤ੍ਯਭਾਮਾ ਬੋਲੀ ਕਿ ਮਹਾਰਾਜ ਤੁਮ ਭੋਮਾਸੁਰ ਕੋ ਮਾਰ ਸੋਲਹ ਸਹੱਸ੍ਰ ਏਕ ਸੌ ਰਾਜ ਕੰਨ੍ਯਾ ਲਾਓਗੇ ਤਿਨਮੇਂ ਮੁਝੇ ਭੀ ਗਿਨੋਗੇ ਯਿਹ ਸਮਝ ਅਨਮਨੀ ਹੂਈ ਥੀ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਚੰਦ੍ਰ ਬੋਲੇ ਕਿ ਤੂੰ ਕਿਸੀ ਬਾਤ ਕੀ ਚਿੰਤਾ ਮਤ ਕਰ ਮੈਂ ਕਲਪ ਬ੍ਰਿਛ ਲਾਇ ਤੇਰੇ ਘਰ ਮੇਂ ਰੱਖੂੰਗਾ ਔ ਤੂੰ ਉਸਕੇ ਸਾਥ ਮੁਝੇ ਨਾਰਦ ਮੁਨਿ ਕੋ ਦਾਨ ਕੀਜੋ ਫਿਰ ਮੋਲ ਲੇ ਮੁਝੇ ਅਪਨੇ ਪਾਸ ਰਖਨਾ
