ਧ੍ਯਾਇ ੬੩
੩੩੭
ਕਿ ਅਬ ਯਿਹ ਬ੍ਯਾਹਨੇ ਯੋਗ੍ਯ ਹੂਈ ਔਰ ਪੀਛੇ ਸੇ ਕਈ ਏਕ ਰਾਖ੍ਯਸ ਉਸਕੇ ਮੰਦਰ ਕੀ ਰਖਵਾਲੀ ਕੋ ਭੇਜੇ ਔ ਕਿਤਨੀ ਏਕ ਰਾਖ੍ਯਸੀ ਉਸਕੀ ਚੌਕਸੀ ਕੋ ਪਠਾਈਂ ਵੇ ਵਹਾਂ ਜਾਇ ਆਠ ਪਹਿਰ ਸਾਵਧਾਨੀ ਸੇ ਰਹਿਨੇ ਲਗੇ ਔਰ ਰਾਖ੍ਯਸੀਆਂ ਸੇਵਾ ਕਰਨੇ ਲਗੀਂ॥
ਮਹਾਰਾਜ ਵੁਹ ਰਾਜ ਕੰਨ੍ਯਾ ਪਤਿ ਕੇ ਲੀਯੇ ਨਿਤ ਪ੍ਰਤਿ ਤਪ ਦਾਨ ਬ੍ਰਤ ਕਰ ਸ੍ਰੀ ਪਾਰਬਤੀ ਜੀ ਕੀ ਪੂਜਾ ਕੀਯਾ ਕਰੇ ਇਕ ਦਿਨ ਨਿੱਤ੍ਯ ਕਰਮ ਸੇ ਨਿਸਚਿੰਤ ਹੋ ਰਾਤ੍ਰਿ ਸਮਯ ਸੇਜ ਪਰ ਅਕੇਲੀ ਬੈਠੀ ਮਨ ਹੀ ਮਨ ਯੋਂ ਸੋਚ ਰਹੀ ਥੀ ਕਿ ਦੇਖੀਏ ਪਿਤਾ ਮੇਰਾ ਬਿਵਾਹ ਕਬ ਕਰੇ ਔਰ ਕਿਸ ਭਾਂਤ ਮੇਰਾ ਵਰ ਮੁਝੇ ਮਿਲੇ ਇਤਨਾ ਕਹਿ ਪਤਿ ਹੀ ਕੇ ਧ੍ਯਾਨ ਮੇਂ ਸੋ ਗਈ ਤੋ ਸ੍ਵਪਨੇ ਮੇਂ ਦੇਖਤੀ ਕ੍ਯਾ ਹੈ ਕਿ ਇਕ ਪੁਰਖ ਕਿਸ਼ੋਰ ਬਯ, ਸ੍ਯਾਮ ਬਰਣ, ਚੰਦ੍ਰਮੁਖ, ਕਮਲਨਯਨ, ਅਤਿਸੁੰਦਰ ਕਾਮਦੇਵ ਕਾ ਸ੍ਵਰੂਪ ਮੋਹਨ ਰੂਪ ਪੀਤਾਂਬਰ ਪਹਿਨੇ ਮੋਰ ਮੁਕਟ ਸਿਰ ਧਰੇ ਤ੍ਰਿਭੰਗੀ ਛਬਿ ਕਰੇ ਰਤਨ ਜਟਿਤ ਆਭੂਖਣ ਮਕਰਾਕ੍ਰਿਤ ਕੁੰਡਲ ਬਨਮਾਲਾ ਗੁੰਜਤ ਹਾਰ ਪਹਿਨੇ ਔ ਪੀਤ ਬਸਨ ਓਢੇ ਮਹਾਂ ਚੰਚਲ ਸਨਮੁਖ ਆਇ ਖੜਾ ਹੂਆ ਯਿਹ ਉਸੇ ਦੇਖਤੇ ਹੀ ਮੋਹਿਤ ਹੋ ਲਜਾਇ ਸਿਰ ਝੁਕਾਇ ਰਹੀ ਤਬ ਉਸਨੇ ਕੁਛ ਪ੍ਰੇਮਸਨੀ ਬਾਤੇਂ ਕਹਿ ਸਨੇਹ ਬਢਾਇ ਨਿਕਟ ਆਇ ਹਾਥ ਪਕੜ ਕੰਠਿ ਲਗਾਇ ਇਸ ਮਨ ਕਾ ਭ੍ਰਮ ਔਰ ਸੋਚ ਸੰਕੋਚ ਸਬ ਵਿਸਰਾਇ ਦੀਯਾ ਫਿਰ ਪਰਸਪਰ ਸੋਚ ਸੰਕੋਚ ਤਜ ਸੇਜ ਪਰ ਬੈਠ ਹਾਵ ਭਾਵ ਕਟਾ-
