੩੩੬
ਧ੍ਯਾਇ ੬੩
ਭਈ ਔ ਚੰਪਾ ਮੁੰਹ ਚੋਰ ਹੂਆ ਕਰਪਦ ਕੇ ਆਗੇ ਪਦਮ ਕੀ ਪਦਵੀ ਕੁਛ ਨ ਰਹੀ ਐਸੀ ਵੁਹ ਗਜ ਗਾਮਿਨੀ, ਪਿਕ ਬਯਨੀ, ਤਬ ਬਾਲਾ ਯੋਬਨ ਕੀ ਸਰਸਾਈ ਸੇ ਸ਼ੋਭਾਇਮਾਨ ਭਈ ਕਿ ਜਿਸਨੇ ਇਨ ਸਭ ਕੀ ਸ਼ੋਭਾ ਛੀਨ ਲੀ॥
ਆਗੇ ਏਕ ਦਿਨ ਵੁਹ ਤੁਬ ਯੌਵਤਾ ਸੁਗੰਧ ਉਬਟਤ ਲਗਾਇ ਨਿਰਮਲ ਨੀਰ ਸੇ ਮਲ ਮਲ ਨ੍ਹਾਇ ਕੰਘੀ ਚੋਟੀ ਕਰ ਪਾਟੀ ਸੰਵਾਰ ਮਾਂਗ ਮੋਤੀਯੋਂ ਸੇ ਭਰ ਅੰਜਨ ਕਰ ਮੈਂਹਦੀ ਸਹਾਵਰ ਰਚਾਇ ਪਾਨ ਖਾਇ ਅੱਛ ਜੜਾਉੂ ਸੋਨੇ ਕੇ ਗਹਿਨੇ ਮੰਗਾਇ ਸੀਸ ਫੂਲ, ਬੇਨਾ, ਬੇਦੀ, ਬੰਦੀ, ਟੇਢੀ, ਕਰਣ ਫੂਲ, ਚੌਦਾਨੀਯਾਂ, ਛੜੇ, ਗਜ ਮੋਤੀਯੋਂ ਕੀ ਨਥ ਭਲ ਕੇ ਲਟਕਨ ਸਮੇਤ ਜੁਗਨੂ ਮੋਤਿਯੋਂ ਕੇ ਦੁਲੜੇ ਮੇਂ ਗੁਹੀ ਚੰਦ੍ਰਹਾਰ, ਮੋਹਨਮਾਲਾ, ਪੰਚਲੜੀ, ਸਤਲੜੀ, ਧੁਕਧੁਕੀ, ਭੁਜਬੰਦ, ਚੂਰੀ, ਨੌਗਰੀ, ਕੰਕਨ, ਕੜੇ, ਮੁੰਦਰੀ, ਛਾਪ, ਛੱਲੇ, ਕਿੰਕਣੀ, ਜੇਹਰ, ਤੇਹਰ, ਗੁਜਰੀ, ਅਨਵਟ, ਬਿਛੁਈ, ਪਹਿਨ ਸੁਥਰੀ ਞਮਝਮਾਤੀ ਮੋਤੀਯੋਂ ਕੀ ਕੋਰ ਘੋਰ ਘੇਰ ਕਾ ਘਾਗਰਾ ਔਰ ਚਮਚਮਾਤੀ ਆਂਚਲ ਪੱਲੂ ਕੀ ਸਾਰੀ ਪਹਿਨ ਜਗਮਗਾਤੀ ਕੰਚ ਕੀ ਕਸ ਉੂਪਰ ਸੇ ਜਲਮਲਾਤੀ, ਓਢਨੀ ਓਡ ਤਿਸ ਪਰ ਸੁਗੰਧ ਲਗਾਇ ਇਸ ਸਜ ਧਜ ਸੇ ਹੰਸਤੇ ਹੰਸਤੇ ਸਖੀਯੋਂ ਕੇ ਸਾਥ ਮਾਤਾ ਪਿਤਾ ਕੋ ਪ੍ਰਣਾਮ ਕਰਨੇ ਗਈ ਕਿ ਜੈਸੇ ਲਖਮੀ ਜੋਂ ਸਨਮੁਖ ਜਾਇ ਦੰਡਵਤ ਕਰ ਉੂਖਾ ਖੜੀ ਭਈ ਤੋਂ ਬਾਨਾਸੁਰ ਨੇ ਉਸਕੇ ਯੋਬਨ ਕੀ ਛਟਾ ਦੇਖ ਨਿਜ ਮਨ ਮੇਂ ਇਤਨਾ ਕਹਿ ਇਸੇ ਬਿਦਾ ਕੀਯਾ
