ਧ੍ਯਾਇ ੬੩
੩੪੧
ਰਹਿ ਗਈ ਤਦ ਚਿੱਤ੍ਰ ਰੇਖਾ ਬੋਲੀ ਕਿ ਸਖੀ ਅਬ ਤੂ ਕਿਸੀ ਬਾਤ ਕੀ ਚਿੰਤਾ ਮਤ ਕਰ ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਕੰਤ ਕੋ ਤੁਝੇ ਜਹਾਂ ਹੋਗਾ ਤਹਾਂ ਸੇ ਢੂੰਡ ਲਾ ਮਿਲਾਊਂਗੀ ਮੁਝੇ ਤੀਨੋਂ ਲੋਕ ਮੇਂ ਜਾਨੇ ਕੀ ਸਾਮਰਥ ਹੈ ਜਹਾਂ ਹੋਗਾ ਤਹਾਂ ਜਾਇ ਜੈਸੇ ਬਨੇਗਾ ਤੈਸੇ ਹੀ ਲੇ ਆਊਂਗੀ ਮੁਝੇ ਉਸਕਾ ਨਾਮ ਬਤਾ ਔਰ ਜਾਨੇ ਕੀ ਆਗ੍ਯਾ ਦੇ॥
ਊਖਾ ਬੋਲੀ ਬੀਰ ਤੇਰੀ ਵਹੀ ਕਹਾਵਤ ਹੈ ਕਿ ਮਰੀ ਕ੍ਯੋਂ, ਕਿ ਸਾਂਸ ਨ ਆਈ ਜੋ ਮੈਂ ਉਸਕਾ ਨਾਮ ਗਾਂਵ ਹੀ ਜਾਨਤੀ ਤੋਂ ਦੁਖ ਕਾਹੇ ਕਾ ਥਾ ਕੁਛ ਨ ਕੁਛ ਉਪਾਇ ਕਰਤੀ ਯਿਹ ਬਾਤ ਸੁਨ ਚਿੱਤ੍ਰਰੇਖਾ ਬੋਲੀ ਸਖੀ ਤੂੰ ਇਸ ਬਾਤ ਦਾ ਭੀ ਸੋਚ ਨਾ ਕਰ ਮੈਂ ਤਝੇ ਤ੍ਰਿਲੋਕੀ ਕੇ ਪੁਰਖ ਲਿਖ ਦਿਖਾਤੀ ਹੂੰ ਉਨਮੇਂ ਸੇ ਅਪਨੇ ਚਿੱਤ ਚੋਰ ਕੋ ਦੇਖ ਬਤਾ ਦੀਜੋ ਫਿਰ ਲਾ ਮਿਲਾਨਾ ਮੇਰਾ ਕਾਮ ਤਬ ਤੋ ਹਸ ਕਰ ਊਖਾ ਬੋਲੀ ਬਹੁਤ ਅੱਛਾ, ਮਹਾਰਾਜਾ ਯਿਹ ਬਚਨ ਊਖਾ ਕੇ ਮੁਖ ਸੇ ਨਿਕਲਤੇ ਹੀ ਚਿੱਤ੍ਰਰੇਖਾ ਲਿਖਨੇ ਕਾ ਸਬ ਸਾਮਾਨ ਮੰਗਾਇ ਆਸਨ ਮਾਰ ਬੈਠੀ ਔਰ ਗਣੇਸ਼ ਸਾਰਦਾ ਕੋ ਮਨਾਇ ਗੁਰੂ ਕਾ ਧ੍ਯਾਨ ਕਰ ਲਿਖਨੇ ਲਗੀ ਪਹਿਲੇ ਤੋ ਉਸਨੇ ਤੀਨ ਲੋਕ, ਚੌਦਹ ਭੁਵਨ, ਸਪਤ ਦ੍ਵੀਪ, ਨਵ ਖੰਡ, ਪ੍ਰਿਥਵੀ, ਆਕਾਸ਼, ਸਾਤੋਂ ਸਮੁੱਦਰ ਆਠੋਂ ਲੋਕ ਬੈਕੁੰਠ ਸਹਿਤ ਲਿਖ ਦਿਖਾਏ ਪੀਛੇ ਸਬ ਦੇਵ, ਦਾਨਵ, ਗੰਧਰਬ, ਕਿੰਨਰ, ਯਖ੍ਯ, ਰਿਖਿ, ਮੁਨਿ, ਲੋਕਪਾਲ, ਦਿਗਪਾਲ, ਔਰ ਸਬ ਦੇਸ਼ੋਂ ਕੇ ਭੁਪਾਲ ਲਿਖ ਲਿਖ ਏਕ ਏਕ ਕਰ ਚਿੱਤ੍ਰਰੇਖਾ ਨੇ ਦਿਖਾਏ ਪਰ ਊਖਾ ਨੇ ਅਪਨਾ ਚਾਹਿਤਾ ਉਨਮੇਂ ਨ ਪਾਯਾ ਫਿਰ ਚਿੱਤ੍ਰਰੇਖਾ ਯਦੂਬੰਸੀਯੋਂ
