ਧ੍ਯਾਇ ੬੪
੩੬੧
ਮਨ ਜੀ ਨੇ ਏਕ ਬਾਣ ਮਾਰਾ ਸੋ ਮੋਰ ਕੇ ਲਗ ਸਕੰਧ ਨੀਚੇ ਗਿਰਾ ਸਕੰਧ ਕੇ ਗਿਰਤੇ ਹੀ ਬਾਣਾਸੁਰ ਅਤਿ ਕੋਪ ਕਰ ਪਾਂਚ ਸੌ ਧਨੁਖ ਚੜ੍ਹਾਇ ਏਕ ਏਕ ਧਨੁਖ ਪਰ ਦੋ ਦੋ ਬਾਣ ਧਰ ਲਗਾ ਮੇਹ ਸਾ ਬਰਖਾਨੇ ਔਰ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਚੰਦ੍ਰ ਨੀਚੇ ਹੀ ਲਗੇ ਕਾਟਨੇ ਮਹਾਰਾਜ ਉਸ ਕਾਲ ਇਧਰ ਉਧਰ ਕੇ ਮਾਰੂ ਢੋਲ ਡੱਫ ਸੋਂ ਬਾਜਤੇ ਥੇ ਕਡਖੈਤ ਧਮਾਲ ਸੀ ਗਾਤੇ ਥੇ ਘਾਵੋਂ ਲੋਹੂ ਕੀ ਧਾਰੇਂ ਪਿਚਕਾਰੀਆਂ ਸੀ ਚਲ ਰਹੀ ਥੀਂ ਜਿਧਰ ਤਿਧਰ ਜਹਾਂ ਤਹਾਂ ਲਾਲ ਲਾਲ ਲੋਹੂ ਗੁਲਾਲ ਸਾ ਦਿਸ਼੍ਟ ਆਤਾ ਥਾ ਬੀਚ ਬੀਚ ਭੂਤ ਪ੍ਰੇਤ ਪਿਸਾਚ ਜੋ ਭਾਂਤਿ ਭਾਂਤਿ ਕੇ ਭੇਖ ਭਯਾਵਨੇ ਬਨਾਏ ਫਿਰਤੇ ਥੇ ਸੋ ਭਗਤ ਸੀ ਖੇਲ ਰਹੇ ਥੇ ਔਰ ਰਕ੍ਤ ਕੀ ਨਦੀ ਰੰਗ ਕੀ ਸੀ ਨਦੀ ਬਹਿ ਨਿਕਲੀ ਥੀ ਲੜਾਈ ਕ੍ਯਾ ਦੋਨੋਂ ਓਰ ਹੋਲੀ ਸੀ ਹੋ ਰਹੀ ਥੀ ਇਸਮੇਂ ਲੜਤੇ ਲੜਤੇ ਕਿਤਨੀ ਇਕ ਬੇਰ ਪੀਛੇ ਸ੍ਰੀ ਕਿਸ਼ਨ ਨੇ ਏਕ ਬਾਣ ਐਸਾ ਮਾਰਾ ਕਿ ਉਸਕਾ ਸਾਰਥੀ ਉਡ ਗਿਆ ਔ ਘੋੜੇ ਭੜਕੇ ਨਿਦਾਨ ਸਾਰਥੀ ਮਰਤੇ ਹੀ ਬਾਣਾਸੁਰ ਭਾਗਾ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਨੇ ਉਸਕਾ ਪੀਛਾ ਕੀਆ॥
ਇਤਨੀ ਕਥਾ ਸੁਨਾਇ ਸ੍ਰੀ ਸੁਕਦੇਵ ਜੀ ਬੋਲੇ ਕਿ ਮਹਾਰਾਜ ਬਾਨਾਸੁਰ ਕੇ ਭਾਗਨੇ ਕਾ ਸਮਾਚਾਰ ਪਾਇ ਉਸਕੀ ਮਾਂ ਜਿਸ ਕਾ ਨਾਮ ਕੋਟਰਾ ਸੋ ਉਸੀ ਸਮਯ ਭਯਾਨਕ ਭੇਖ ਛੂਟੇ ਕੇਸ ਨੰਗਮੁਨੰਗੀ ਆ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਚੰਦ੍ਰ ਜੀ ਕੇ ਸਨਮੁਖ ਖੜੀ ਹੂਈ ਔ ਲਗੀ ਪੁਕਾਰ ਕਰਨੇ॥
ਚੌ: ਦੇਖਤ ਹੀ ਪ੍ਰਭੁ ਮੂੰਦੇ ਨੈਨ॥ ਪੀਠ ਦਈ ਤਾਂਕੇ ਸੁਨ
