ਧ੍ਯਾਇ ੬੬
੩੭੯
ਪੂਛਨੇ ਔ ਕਹਿਨੇ ਕਿ ਕਹੋ ਬਲਰਾਮ ਸੁਖ ਧਾਮ ਅਬ ਕਹਾਂ ਬਰਾਜਤੇ ਹੈਂ ਹਮਾਰੇ ਪ੍ਰਾਣ ਸੁੰਦਰ ਸ੍ਯਾਮ ਕਭੀ ਹਮਾਰੀ, ਸੁਰਤ ਕਰਤੇ ਹੈਂ ਬਿਹਾਰੀ, ਕੈ ਚਾਜਪਾਦ ਪਾਇ ਪਿਛਲੀ ਪ੍ਰੀਤਿ ਸਬ ਬਿਸਾਰੀ ਜਬ ਸੇ ਯਹਾਂ ਸੇ ਗਏ ਹੈਂ ਤਬ ਸੇ ਏਕ ਬਾਰ ਉੂਧਵ ਕੇ ਹਾਥ ਯੋਗ ਕਾ ਸੰਦੇਸਾ ਕਹਿ ਪਠਾਯਾ ਥਾ ਫਿਰ ਕਿਸੀ ਕੀ ਸੁਧਿ ਠ ਲੀ ਅਬ ਜਾਇ ਸਮੁੱਦ੍ਰ ਮਾਹਿ ਬਸੇ ਤੋ ਕਾਹੇ ਕੋ ਕਿਸੀ ਕੀ ਸੁਧਿ ਲੇਂਗੇ ਇਤਨੀ ਬਾਤ ਕੇ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਏਕ ਗੋਪੀ ਬੋਲ ਉਠੀ ਕਿ ਸਖੀ ਹਰਿ ਕੀ ਪ੍ਰੀਤਿ ਕਾ ਕੌਨ ਪਰੇਖਾ ਉਨਕਾ ਤੋ ਦੇਖਾ ਸਬ ਮੈਂ ਯਿਹੀ ਲੇਖਾ॥
ਚੌ: ਵੇ ਕਾਹੂ ਕੇ ਨਾਹਿਨ ਈਨ॥ ਮਾਤ ਪਿਤਾ ਕੋ ਜਿਨ ਦਈ
ਪੀਠ॥ ਰਾਧਾ ਬਿਨ ਰਹਿਤੇ ਨਹਿ ਘਰੀ॥ ਸੋਉੂ ਹੈ
ਬਰਸਾਨੇ ਪਰੀ॥
ਪੁਨਿ ਹਮ ਤੁਮਨੇ ਘਰ ਬਾਰ ਛੋੜ ਕੁਲ ਕਾਨ ਲੋਕ ਲਾਜ ਤਜ ਸੁਤ ਪਤਿ ਤ੍ਯਾਗ ਹਰਿ ਸੇ ਸਨੇਹ ਲਗਾਇ ਕ੍ਯਾ ਫਲ ਪਾਯਾ ਨਿਦਾਨ ਸਨੇਹ ਕੀ ਨਾਵ ਪਰ ਚੜ੍ਹਾਇ ਵਿਰਹ ਸਮੁੱਦ੍ਰ ਮਾਂਝ ਛੋੜ ਗਏ ਅਬ ਸੁਨਤੀ ਹੈਂ ਕਿ ਦ੍ਵਾਰਕਾ ਮੇਂ ਜਾਇ ਪ੍ਰਭੁ ਨੇ ਬਹੁਤ ਵਿ੍ਯਾਹ ਕੀਏ ਔਰ ਸੋਲਹ ਸਹੱਸ੍ਰ ਏਕਸੈ ਰਾਜ੍ਯ ਕੰਨ੍ਯਾਂ ਜੋ ਭੋਮਾਸੁਰ ਨੇ ਘੇਰ ਰੱਖੀ ਥੀਂ ਤਿਨੇਂ ਭੀ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਨੇ ਲਾਇ ਵ੍ਯਾਹਾ ਅਬ ਉਨਸੇ ਬੇਟੇ ਪੋਤੇ ਨਾਤੀ ਭਏ ਉਨੇਂ ਛੋੜ ਯਹਾਂ ਕ੍ਯੋਂ ਆਵੈਂਗੇ ਯਿਹ ਬਾਤ ਸਦ ਏਕ ਔਰ ਗੋਪੀ ਬੋਲੀ ਕਿ ਸਖੀ ਤੁਮ ਹਰਿ ਕੀ ਬਾਤੋਂ ਕਾ ਕੁਛ ਪਛਤਾਵਾ ਹੀ ਮਤ ਕਰੋ ਕ੍ਯੋਂਕਿ ਉਨਕੇ ਤੋ ਗੁਣ
