੩੮੬
ਧ੍ਯਾਇ ੬੭
ਸੂਰਬੀਰ ਰਾਵਤ ਲੜਨੇ ਔਰ ਕਾਇਰ ਖੇਤ ਛੋੜ ਛੋੜ ਅਪਨਾ ਜੀ ਲੇ ਲੇ ਭਾਗਨੇ ਉਸ ਕਾਲ ਯੁੱਧ ਕਰਤਾ ਕਾਲਵਸ ਹੂਆ ਵਾਸੁਦੇਵ ਪੌਂਡ੍ਰਿਕ ਉਸੀ ਭਾਂਤ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਜੀ ਕੇ ਸਨਮੁਖ ਹੋ ਲਲਕਾਰਾ ਉਸੇ ਬਿਸ਼ਨ ਭੇਖ ਦੇਖ ਸਬ ਯਦੁਬੰਸੀਯੋਂ ਨੇ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਜੀ ਸੇ ਪੂਛਾ ਕਿ ਮਹਾਰਾਜ ਇਸੇ ਇਸ ਭੇਖ ਮੇਂ ਕੈਸੇ ਮਾਰੇਂਗੇ ਪ੍ਰਭੁ ਨੇ ਕਹਾ ਕਪਟੀ ਕੇ ਮਾਰਨੇ ਕਾ ਕੁਛ ਦੋਖ ਨਹੀਂ॥
ਇਤਨਾ ਕਹਿ ਹਰਿ ਨੇ ਸੁਦਰਸ਼ਨ ਚੱਕ੍ਰ ਕੋ ਆਗ੍ਯਾ ਦੀ ਉਸਨੇ ਜਾਤੇ ਹੀ ਜੋ ਦੋ ਭੁਜਾਂ ਕਾਠ ਕੀ ਥੀਂ ਸੋ ਉਖਾੜਲੀਂ ਉਸਕੇ ਸਾਥ ਗਰੁੜ ਭੀ ਟੂਟਾ ਔ ਤੁਰੰਗ ਭਾਗਾ ਜਬ ਬਾਸੁਦੇਵ ਪੌਡ੍ਰਿਕ ਨੀਚੇ ਗਿਰਾ ਤਬ ਸੁਦਰਸ਼ਨ ਨੇ ਉਸਕਾ ਸਿਰ ਕਾਟ ਫੇਂਕਾ॥
ਚੌ: ਕਟਤ ਸੀਸ ਨ੍ਰਿਪ ਪੌਡ੍ਰਿਕ ਤਰ੍ਯੋ॥ ਸੀਸ ਜਾਇ ਕਾਂਸ਼ੀ
ਮੇਂ ਪਰ੍ਯੋ॥ ਜਹਾਂ ਹੁਤੋ ਤਾਂਕੋ ਰਨਵਾਸ॥ ਦੇਖਤ ਸੀਸ
ਸੁੰਦਰੀ ਤਾਸ॥ ਰੋਵੇਂ ਯੋਂ ਕਹਿ ਖੈਂਚੇ ਵਾਰ॥ ਯਿਹਗਤਿ
ਕਹਾ ਭਈ ਕੰਤਾਰ॥ ਤੁਮ ਤੋ ਅਜਰ ਅਮਰ ਹੇ ਭਏ॥
ਕੈਸੇ ਪ੍ਰਾਨ ਪਲਕ ਮੇਂ ਗਏ॥
ਮਹਾਰਾਜ ਰਾਨੀਯੋਂ ਕਾ ਰੋਨਾ ਸੁਣ ਸਦੱਖ੍ਯਣ ਨਾਮ ਉਸ ਕਾ ਏਕ ਬੇਟਾ ਥਾ ਸੋ ਵਹਾਂ ਆਇ ਬਾਪ ਕਾ ਸਿਰ ਕਟਾ ਦੇਖ ਅਤਿ ਕ੍ਰੋਧ ਕਰ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਜਿਸਨੇ ਮੇਰੇ ਪਿਤਾ ਕੋ ਮਾਰਾ ਹੈ ਉਸ ਸੇ ਮੈਂ ਬਿਨ ਪਲਟਾ ਲੀਏ ਨ ਰਹੂੰਗਾ॥
ਇਤਨੀ ਕਥਾ ਕਹਿ ਸ੍ਰੀ ਸੁਕਦੇਵ ਜੀ ਬੋਲੇ ਕਿ ਮਹਾਰਾਜ ਬਾਸੁਦੇਵ ਪੌਂਡ੍ਰਿਕ ਕੋ ਮਾਰ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਜੀ ਤੋਂ ਅਪਨਾ ਸਬ
