ਧ੍ਯਾਇ ੭੧
੪੦੩
ਹੀ ਹਾਥੋਂ ਹਾਥ ਬ੍ਰਾਹਮਣ ਕੋ ਸਨਮੁਖ ਦ੍ਵਾਰਪਾਲ ਲੇਗਏ ਬਿੱਪ੍ਰ ਕੋ ਦੇਖਤੇ ਹੀ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਸਿੰਘਾਸਨ ਸੇ ਉਤਰ ਦੰਡਵਤ ਜੇ ਕਰ ਆਗੇ ਬੜ੍ਹ ਹਾਥ ਪਕੜ ਉਸੇ ਮੰਦਿਰ ਮੇਂ ਲੇ ਗਏ ਔਰ ਰਤਨ ਸਿੰਘਾਸਨ ਪਰ ਅਪਨੇ ਪਾਸ ਬਿਠਾਇ ਪੂਛਨੇ ਲਗੇ ਕਿ ਕਹੋ ਦੇਵਤਾ ਆਪਕਾ ਆਨਾ ਕਹਾਂ ਸੇ ਭਯਾ ਔਰ ਕਿਸ ਕਾਰਯ ਕੇ ਹੇਤੁ ਪਧਾਰੇ ਬ੍ਰਾਹਮਣ ਬੋਲਾ ਕ੍ਰਿਪਾਸਿੰਧੁ ਦੀਨਬੰਧੁ ਮੈਂ ਮਗਧ ਦੇਸ਼ ਸੇ ਆਯਾ ਹੂੰ ਔ ਬੀਸ ਸਹੱਸ੍ਰ ਰਾਜਿਓਂ ਕਾ ਸੰਦੇਸਾ ਦੇ ਲਾਇਆ ਹੂੰ ਪ੍ਰਭੁ ਬੋਲੇ ਸੋ ਕ੍ਯਾ ਬ੍ਰਹਮਣ ਨੇ ਕਹਾ ਮਹਾਰਾਜ ਜਿਨ ਬੀਸ ਸਹੱਸ੍ਰ ਰਾਜੋਂ ਕੋ ਜਰਾਸਿੰਧ ਨੇ ਬਲ ਕਰ ਪਕੜ ਹਥਕੜੀ ਔ ਬੇੜੀ ਦੇ ਰੱਖਾ ਹੈ ਤਿਨ੍ਹੋ ਨੇ ਮੇਰੇ ਹਾਥ ਆਪ ਕੋ ਅਤਿ ਬਿਨਤੀ ਕਰ ਯਿਹ ਸੰਦੇਸਾ ਕਹਿਲਾ ਭੇਜਾ ਹੈ ਕਿ ਦੀਨਾਨਾਥ ਤੁਮਾਰੀ ਸਦਾ ਸਰਬਦਾ ਯਿਹ ਰੀਤ ਹੈ ਕਿ ਜਬ ਜਬ ਅਸੁਰ ਤੁਮਾਰੇ ਭਗਤੋਂ ਕੋ ਸਤਾਤੇ ਹੈਂ ਤਬ ਤਬ ਤੁਮ ਅਵਤਾਰ ਲੇ ਅਪਨੇ ਭਗਤੋਂ ਕੀ ਰੱਖ੍ਯਾ ਕਰਤੇ ਹੋ ਨਾਥ ਜੈਸੇ ਹਿਰਨ੍ਯ ਕਸ੍ਯਪ ਸੇ ਪ੍ਰਹਿਲਾਦ ਕੋ ਛੁੜਾਯਾ ਔ ਗਜ ਕੋ ਗ੍ਰਾਹ ਸੇ ਤੈਸੇ ਹੀ ਦਯਾ ਕਰ ਅਬ ਹਮੇਂ ਇਸ ਮਹਾਂ ਦੁਸ਼੍ਟ ਕੇ ਹਾਥ ਸੇ ਛੁੜਾਓ ਹਮ ਮਹਾਂ ਕਸ਼੍ਟ ਮੇਂ ਹੈਂ ਤੁਮ ਬਿਨ ਔਰ ਕਿਸੀ ਕੀ ਸਾਮਰਥ ਨਹੀਂ ਜੋ ਇਸ ਮਹਾਂ ਬਿਪਤ ਸੇ ਨਿਕਾਲੇ ਔ ਹਮਾਰਾ ਉਧਾਰ ਕਰੇ ਮਹਾਰਾਜ ਇਤਨੀ ਬਾਤ ਕੇ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਪ੍ਰਭੁ ਦਯਾਲ ਹੋ ਬੋਲੇ ਕਿ ਹੇ ਦੇਵਤਾ ਤੁਮ ਅਬ ਚਿੰਤਾ ਮਤ ਕਰੋ ਉਨਕੀ ਚਿੰਤਾ ਮੁਝੇ ਹੈ ਇਤਨੀ ਬਾਤ ਕੇ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਬ੍ਰਾਹਮਣ ਸੰਤੋਖ ਕਰ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਕੋ
