੪੦੪
ਧ੍ਯਾਇ ੭੧
ਆਸੀਸ ਦੇਨੇ ਲਗਾ ਇਸ ਬੀਚ ਨਾਰਦ ਜੀ ਆ ਉਪਸਥਿਤ ਹੂਏ ਪ੍ਰਣਾਮ ਕਰ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਨੇ ਉਨ ਸੇ ਪੂਛਾ ਕਿ ਨਾਰਦ ਜੀ ਤੁਮ ਸਬ ਠੌਰ ਜਾਤੇ ਹੋ ਕਹੋ ਹਮਾਰੇ ਭਾਈ ਯੁਧਿਸ਼੍ਟਰ ਆਦਿ ਪਾਚੋਂ ਪਾਂਡਵ ਇਨ ਦਿਨ ਕੈਸੇ ਹੈਂ ਔ ਕ੍ਯਾ ਕਰਤੇ ਹੈਂ ਬਹੁਤ ਦਿਨੋਂ ਸੇ ਹਮਨੇ ਉਨਕੇ ਕੁਛ ਸਮਾਚਾਰ ਨਹੀਂ ਪਾਏ ਇਸ ਸੇ ਹਮਾਰਾ ਚਿੱਤ ਉਨਹੀਂ ਮੇਂ ਲਗਾ ਹੈ ਨਾਰਦ ਜੀ ਬੋਲੇ ਕਿ ਮਹਾਰਾਜ ਮੈਂ ਉਨਹੀਂ ਕੇ ਪਾਸ ਸੇ ਆਤਾ ਹੂੰ ਹੈਤੋ ਕੁਸ਼ਲ ਖ੍ਯੇਮ ਸੇ ਪਰ ਇਨ ਦਿਨੋਂ ਰਾਜਸੂ ਯੱਗ੍ਯ ਕਰਨੇ ਕੇ ਲੀਏ ਨਿਪਟ ਭਾਵਤ ਹੋ ਰਹੇ ਹੈਂ ਔ ਘੜੀ ਘੜੀ ਯਿਹ ਕਹਿਤੇ ਹੈਂ ਕਿ ਬਿਨਾਂ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਜੀ ਕੀ ਸਹਾਇਤਾ ਕੇ ਹਮਾਰਾ ਯੱਗ੍ਯ ਪੂਰਾ ਨ ਹੋਗਾ ਇਸ ਸੇ ਮਹਾਰਾਜ ਮੇਰਾ ਕਹਾ ਮਾਨੀਏ ਤੋ॥
ਚੌ: ਪਹਿਲੇ ਉਨਕੋ ਯੱਗ੍ਯ ਸਵਾਰੋ॥ ਪੀਛੇ ਕਦੋਂ ਅਨਤ
ਪਗ ਧਾਰੋ॥
ਮਹਾਰਾਜ ਇਤਨੀ ਬਾਤ ਨਾਰਦ ਜੀ ਕੇ ਮੁਖ ਸੇ ਨਿਕਲਤੇ ਹੀ ਪ੍ਰਭੁ ਨੇ ਊਧਵ ਜੀ ਕੋ ਬੁਲਾ ਕੇ ਕਹਾ॥
ਚੌ: ਊਧਵ ਤੁਮ ਹੋ ਸਖਾ ਹਮਾਰੇ॥ ਮਨ ਆਂਖਨ ਤੇ ਕਬਹੁੰ
ਨ ਨ੍ਯਾਰੇ॥ ਦੁਹੂੰ ਓਰ ਕੀ ਭਾਰੀ ਭੀਰ॥ ਪਹਿਲੇ ਕਹਾਂ
ਚਲੋ ਕਹੁ ਬੀਰ॥ ਉਤ ਰਾਜਾ ਸ਼ੰਕਟ ਮੇਂ ਭਾਰੀ॥ ਦੁਖ
ਪਾਵਤ ਕੀਏ ਆਸ ਹਮਾਰੀ॥ ਇਤ ਪਾਂਡਵ ਮਿਲ ਯੱਗ
ਰਚਾਯੋ॥ ਐਸੇ ਕਹਿ ਪ੍ਰਭੁ ਬਚਨ ਸੁਨਾਯੋ॥
ਇਤਿ ਸ੍ਰੀ ਲਾਲ ਕ੍ਰਿਤੇ ਪ੍ਰੇਮ ਸਾਗਰੇ ਰਾਜਾ ਯੁਧਿਸ਼੍ਟਰ
