੪੨
ਧਯਾਇ ੯
ਆਗੇ ਦੋਨੋਂ ਬਾਲਕ ਗੋਕੁਲ ਮੇਂ ਦਿਨ ਦਿਨ ਬੜ੍ਹਨੇ ਲਰੇ ਔਰ ਬਾਲ ਲੀਲ੍ਹਾ ਕਰ ਕਰ ਨੰਦ ਯਸੋਧਾ ਕੋ ਸੁਖ ਦੇਨੇ ਲਗੇ ਨੀਲੇ, ਪੀਲੇ, ਝੁੰਗਲੇ ਪਹਿਨੇ ਮਾਥ ਪਰ ਛੋਟੀ ਛੋਟੀ ਲਟੂਰੀਆਂ ਬਿਖਰੀ ਹੁਈਂ ਯੰਤ੍ਰ ਗੰਡੇ ਬਾਂਧੇ ਕੰਢਲੇ ਗਲੇ ਮੇਂ ਡਾਲੇ ਖਿਲੌਨੇ ਹਾਥੋਂ ਮੇਂ ਲੀਏ ਖੇਲਤੇ ਆਂਗਨ ਕੇ ਬੀਚ ਘੁਟਨੋਂ ਬਲ ਗਿਰ ਗਿਰਪੜੇਂ ਔਰ ਤੋਤਲੀ ਤੋਤਲੀ ਬਾਤੇਂ ਕਰੇਂ ਰੋਹਿਣੀ ਔ ਯਸੋਧਾ ਪੀਛੇ ਲਾਗੀ ਫਿਰੇਂ ਇਸ ਲੀਏ ਕਿ ਕਹੀਂ ਲੜਕੇ ਕਿਸੀ ਸੇ ਡਰ ਠੋਕਰ ਖਾ ਨ ਗਿਰੇਂ ਜਬ ਛੋਟੇ ਛੋਟੇ ਬਛੜੇ ਔਰ ਬਛੀਆਓਂ ਕੀ ਪੂਛ ਪਕੜ ਪਕੜ ਉਠੇਂ ਔਰ ਗਿਰ ਗਿਰ ਪੜੇਂ ਤਬ ਯਸੋਧਾ ਔਰ ਰੋਹਿਣੀ ਅਤਿ ਪਯਾਰ ਸੇ ਉਠਾਇ ਛਾਤੀ ਸੇ ਲਗਾਇ ਦੂਧ ਪਿਲਾਇ ਭਾਂਤ ਭਾਂਤ ਕੇ ਲਾਡ ਲਡਾਵੇਂ ॥
ਜਦ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਬੜੇ ਭਏ ਤੋ ਏਕ ਦਿਨ ਗ੍ਵਾਲ ਬਾਲ ਸਾਥ ਲੇ ਬ੍ਰਿਜ ਮੇਂ ਦਧਿ ਮਾਖਨ ਕੀ ਚੋਰੀ ਕੋ ਗਏ॥
ਚੌ: ਸੂਨੇਪਰ ਮੇਂ ਢੂੰਡੈਂ ਜਾਇ ॥ ਜੋ ਪਾਵੈਂ ਸੋ ਦੇਇਂ ਲਟਾਇ
ਜਿਨੇਂ ਘਰ ਮੇਂ ਸੋਤੇ ਪਾਵੇਂ ਤਿਨ ਕੀ ਧਰੀ ਢਕੀ ਦਹੇੜੀ ਉਠਾ ਲਾਵੇਂ ਜਹਾਂ ਛੀਕੇ ਪਰ ਰੱਖਾ ਦੇਖੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਪੀੜ੍ਹੇ ਪਟਰਾ ਪਟੜੇ ਪੈ ਉਲੂਖਲ ਧਰ ਸਾਥੀ ਕੋ ਖੜਾ ਕਰ ਉਸਕੇ ਊਪਰ ਚੜ੍ਹ ਉਤਾਰ ਲੇਂ ਕੁਛ ਖਾਵੇਂ ਲੁਟਾਵੇਂ ਔਰ ਲੁਟਾਇ ਦੇਂ ਐਸੇ ਗੋਪੀਯੋਂ ਕੇ ਘਰ ਘਰ ਨਿੱਤਯ ਚੋਰੀ ਕਰ ਆਵੇਂ ॥
ਏਕ ਦਿਨ ਸਬ ਨੇ ਮਤਾ ਕੀਆ ਔਰ ਗੇਹ ਮੇਂ ਮੋਹਨ ਕੋ ਆਨੇ ਦੀਯਾ ਜੋਂ ਘਰ ਭੀਤਰ ਪੈਠਾ ਚਾਹੈਂ ਕਿ ਮਾਖਨ ਦਹੀ
