ਧ੍ਯਾਇ ੭੭
੪੩੫
ਮੂਰਛਾ ਖਾਇ ਗਿਰੇ ਇਨਕੇ ਗਿਰਤੇ ਹੀ ਵੁਹ ਕਿਲਕਾਰੀ ਮਾਰਕੇ ਪੁਕਾਰਾ ਕਿ ਮੈਨੇ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਕੇ ਪੁੱਤ੍ਰ ਪ੍ਰਦ੍ਯੁਮਨ ਕੌ ਮਾਰਾ ਮਹਾਰਾਜ ਯਾਦਵ ਤੋਂ ਰਾਖ੍ਯਸੋਂ ਸੇ ਮਹਾਂ ਯੁੱਧ ਕਰ ਰਹੇ ਥੇ ਉਸੀ ਸਮਯ ਪ੍ਰਦ੍ਯੁਮਨ ਜੀ ਕੋ ਮੂਰਛਿਤ ਦੇਖ ਦਾਰੁਕ ਸਾਰਥੀ ਕਾ ਬੇਟਾ ਰਥ ਡਾਲ ਮੇਂ ਰਣ ਸੇ ਲੇ ਭਾਗਾ ਔਰ ਨਗਰ ਮੇਂ ਲੇ ਆਯਾ ਚੈਤੰਨ੍ਯ ਹੋਤੇ ਹੀ ਪ੍ਰਦ੍ਯੁਮਨ ਜੀ ਨੇ ਅਤਿ ਕ੍ਰੋਧ ਕਰ ਸੂਤ ਸੇ ਕਹਾ॥
ਚੋ: ਐਸੇ ਨਾਹਿੰ ਉਚਿਤ ਹੈ ਤੋਹਿ॥ ਜਾਨ ਅਚੈਤ ਭਜਾਵੈ
ਮੋਹਿ॥ ਰਣ ਤਜ ਕੈ ਤੂ ਲ੍ਯਾਯੋ ਧਾਮ॥ ਯਿਹ ਨਹੀਂ
ਸੂਰ ਕੋ ਕਾਮ॥ ਯਦੁਕੁਲ ਮੇਂ ਐਸੌ ਨਾਹਿੰ ਕੋਇ॥ ਤਜ
ਕੇ ਖੇਤ ਜੋ ਭਾਗ੍ਯੋ ਹੋਇ॥
ਕਿਯਾ ਤੂਨੇ ਮੁਝੇ ਕਭੀ ਭਾਗਤੇ ਦੇਖਾ ਥਾ ਜੋ ਤੂੰ ਆਜ ਮੁਝੇ ਰਣ ਸੇ ਭਗਾਇ ਲਾਯਾ ਯਿਹ ਬਾਤ ਜੋ ਸੁਨੇਗਾ ਸੋ ਮੇਰੀ ਹਾਸੀ ਔਰ ਨਿੰਦਾ ਕਰੇਗਾ ਤੈਨੇ ਯਿਹ ਕਾਮ ਭਲਾ ਨ ਕੀਯਾ ਜੌ ਬਿਨ ਕਾਮ ਕਲੰਕ ਕਾ ਟੀਕਾ ਲਗਾ ਦੀਯਾ, ਮਹਾਰਾਜ ਇਤਨੀ ਬਾਤ ਕੇ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਸਾਰਥੀ ਰਥ ਸੇ ਉਤਰ ਸਨਮੁਖ ਖੜਾ ਹੋ ਹਾਥ ਜੋੜ ਸਿਰ ਨਾਇ ਬੋਲਾ ਕਿ ਹੇ ਪ੍ਰਭੁ ਤੁਮ ਸਬ ਨੀਤਿ ਜਾਨਤੇ ਹੋ ਐਸਾ ਸੰਸਾਰ ਮੇਂ ਕੋਈ ਧਰਮ ਨਹੀਂ ਜਿਸੇ ਤੁਮ ਨਹੀਂ ਜਨਤੇ ਕਹਾ ਹੈ॥
ਚੋ: ਰਥੀ ਸੂਰ ਜੋ ਘਾਂਇਲ ਪਰੈ॥ ਤਾਹਿੰ ਸਾਰਥੀ ਲੈ
ਨੀਕਰੈ॥ ਜੋ ਸਾਰਥੀ ਪਰੈ ਖਾ ਘਾਇ॥ ਤਾਹਿੰ ਬਚਾਇ
ਰਥੀ ਲੈ ਜਾਇ॥ ਲਾਗੀ ਪ੍ਰਬਲ ਗਦਾ ਅਤਿ ਭਾਰੀ
ਮੂਰਛਿਤ ਹ੍ਵੈ ਸਧ ਦੇਹ ਬਿਸਾਰੀ॥ ਤਬ ਹੌਂ ਰਣ ਸੇ ਲੈ
