ਧਯਾਇ ੧੦
੪੫
ਬੜੀ ਮੂਰਖ ਹੂੰ ਜੋ ਤ੍ਰਿਲੋਕੀ ਕੇ ਨਾਥ ਕੋ ਅਪਨਾ ਸੁਤ ਕਰ ਮਾਨਤੀ ਹੂੰ
ਇਤਨੀ ਕਥਾ ਕਹਿ ਸੀ ਸੁਕਦੇਵ ਰਾਜਾ ਪਰੀਛਿਤ ਸੇ ਬੋਲੇ ਹੇ ਰਾਜਾ ਜਬ ਨੰਦ ਰਾਨੀ ਨੇ ਐਸਾ ਜਾਤਾ ਤਬ ਹਰਿ ਨੇ ਅਪਨੀ ਮਾਯਾ ਫੈਲਾਈ ਇਤਨੇ ਮੈਂ ਮੋਹਣ ਕੋ ਯਸੋਧਾ ਪਯਾਰ ਕਰ ਕੰਠ ਲਗਾਇ ਘਰ ਲੈ ਆਈ ॥
ਇਤਿ ਸ੍ਰੀ ਲਾਲ ਕ੍ਰਿਤੇ ਪ੍ਰੇਮ ਸਾਗਰੇ ਵਿਸਯ
ਦਰਸ਼ਨੋ ਨਾਮ ਨਵਮੋ ਅਧਯਾਇ ੯
ਏਕ ਦਿਨ ਦਹੀ ਮਥਨੇ ਕੀ ਬਿਰੀਆਂ ਜਾਨ ਭੋਰਹੀ ਨੰਦ ਰਾਨੀ ਉਠੀ ਔਰ ਸਬ ਗੋਪੀਯੋਂ ਕੋ ਜਗਾਇ ਬਲਾਯਾ ਵੇ ਆਇ ਘਰ ਭਾੜ ਬਹਾਰ ਲੀਪ ਪੋਚ ਅਪਨੀ ਅਪਨੀ ਮਥਨੀਆਂ ਲੇ ਲੇ ਦਹੀ ਮਥਨੇ ਲਗੀਂ ਤਹਾਂ ਨੰਦ ਮਾਹਿਰ ਭੀ ਏਕ ਬੜਾ ਸਾ ਕੋਰਾ ਚਰੂਆ ਲੇ ਏੜੂਏ ਪਰ ਰਖ ਚੌਕੀ ਬਿਛਾਇ ਨੈਤੀਰਈ ਮੰਗਾਇ ਟਟਕੀ ਟਟਕੀ ਦਹੇੜੀਆਂ ਬਾਂਛ ਬਾਂਛ ਰਾਮ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਕੋ ਲੀਏ ਬਿਲੋਵਨ ਬੈਠਾ ਤਿਸ ਸਮਯ ਨੰਦ ਕੇ ਘਰ ਮੇਂ ਐਸਾ ਸ਼ਬਦ ਦਹੀ ਮਥਨੇ ਕਾ ਹੋ ਰਹਾ ਥਾ ਜੈਸੇ ਮੇਘ ਗਰਜਤਾ ਹੈ ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ, ਜਾਗੇ ਤੋ ਰੋ ਰੋ ਮਾਂ ਮਾਂ ਕਾਰਨੇ ਲਗੇ ਉਨਕਾ ਪੁਕਾਰਨਾ ਕਿਸ ਨੇ ਨ ਸੁਨਾ ਤਬ ਆਪ ਹੀ ਯਸੋਧਾ ਕੇ ਨਿਕਟ ਆਏ ਔ ਆਂਖੇ ਡਬ ਡੁਬਾਇ ਅਨਮਨੇ ਹੋ ਡੁਸਕ ਡੁਸਕ ਤੁਤਲਾਇ ਤੁਤਲਾਇ ਕਹਿਨੇ ਲਗੇ ਕਿ ਮਾਂ ਤੁਝੇ ਕੈ ਬੇਰ ਬੁਲਾਇਆ ਪਰ ਮੁਝ ਕਲੇਉ ਦੇਨੇ ਨ ਆਈ ਤੇਰਾ ਕਾਜ ਅਬਤਕ ਨਹੀਂ ਨਿਬੜਾ ਇਤਨਾ ਕਹਿ ਮਚਲ ਪੜੇ ਰਈ ਚਰੂਏ ਸੇ ਨਿਕਾਲ ਦੋਨੋਂ ਹਾਥ
