੪੭੪
ਧ੍ਯਾਇ ੮੬
ਚੋ: ਚਾਰ ਮਾਸ ਬਰਖਾ ਡਰ ਰਹਯੋ॥ ਕਾਹੂ ਮਰਮ ਨ ਭਾ ਕੋ
ਲਹਯੋ॥ ਅਤਿਥੀਿ ਜਾਨ ਸਬ ਸੇਵਨ ਲਾਗੇ॥ ਵਿਨੂਸ਼
ਹੇਤੁ ਤਾ ਸੋਂ ਅਨੁਰਾਗੇ!! ਵਾਂ ਕੋ ਭੇਦ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਸਬਚਾਨ੍ਯੋਂ॥
ਕਾਹੂੰਸ੍ਯੋਂ ਤਿਿਨ ਨਾਹਿ ਬਖਾਨ੍ਯੋਂ॥
ਮਹਾਰਾਜ ਏਕ ਦਿਨ ਬਲਦੇਵ ਜੀਭੀ ਜਿਮਾਨੇ ਅਰਜੁਨ ਕੋ ਸਾਧ ਕਰ ਲਿਵਾਇ ਲੇਗਏ ਜੋ ਅਰਜੁਨ ਭੋਜਨ ਕਰਨੇ ਬੈਠੇ ਤੋ ਚੰਦ ਬਦਨੀਗਲੋਚਨੀ ਸੁਭੱਦਾ ਜੀਦ੍ਰਿਸ਼ਟਿ ਆਈ ਦੇਖਦੇ ਹੀ ਉਧਰ ਤੋਂ ਅਰਜੁਨ ਮੋਹਿਤ ਹੋ ਸਭ ਕੀ ਡੀਠਬਚਾਇ ਫਿਰ ਫਿਰ ਦੇਖਨੇ ਲਗੇ ਐ ਮਨ ਹੀ ਮਨ ਹ ਬਿਚਾਰ ਕਰਨੇ ਕਿ ਦੇਖੀਏ ਬਿਧਾਤਾ ਕਬ ਜਨਮ ਪੱਤੀ ਕੀ ਬਿਧਿ ਮਿਲਾਵੈ॥ ਇਧਰ ਸੁਭੱਦ੍ਰਾ ਜੀ ਇਨਕੇ ਰੂਪ ਕੀ ਛਟਾ ਦੇਖ ਰੀਝਤਨ ਮਨ ਸੇ ਯੋਂ ਕਹਿਤੀ ਥੀ ਕਿ॥
ਚੋ: ਹੈ ਕੋਉ ਨਿਪਤਿ ਨਾਹਿ ਸੰਨਯਾਸੀ॥ ਕਾ ਕਾਰਣ ਯਿਹ
ਭਯੋ ਉਦਾਸੀ॥
ਮਹਾਰਾਜ ਇਤਨਾ ਕਹਿ ਉਧਰ ਤੋਂ ਸਭੱਦ੍ਰਾਾ ਜੀ ਘਰ ਮੇਂ ਜਾਇ ਪਤਿ ਕੇ ਮਿਲਨੇ ਕੀ ਚਿੰਤਾ ਕਰਨੇ ਲਗੀ ਔਰ ਇਧਰ ਭੋਜਨ ਕਰ ਅਰਜੁਨ ਅਪਨੇ ਆਸਨ ਪਰ ਆਇ ਪ੍ਰਿਯਾ ਕੇ ਮਿਲਨੇ ਕੀ ਅਨੇਕ ਅਨੇਕ ਪ੍ਰਕਾਰ ਕੀ ਭਾਵਨਾ ਕਰਨੇ ਲਗੇ ਇਸਮੇਂ ਕਿਤਨੇ ਦਿਨ ਪੀਛੇ ਏਕ ਸਮਯ, ਸ਼ਿਵਰਾਤੀ ਕੇ ਦਿਨ ਸਬ ਪੁਰਬਾਸ਼ੀ ਕਯਾ ਇਸਤੀ ਕੜਾ ਪੁਰਖ ਨਗਰ ਕੇ ਬਾਹਰ ਸ਼ਿਵ ਪੂਜਨਕੋ ਗਏ ਤਹਾਂ ਸੁਭੱਦ੍ਰਾ ਜੀ ਅਪਨੀ ਸਖੀ ਸਹੇਲੀਯੋਂ
