ਧ੍ਯਾਇ ੮੮
੪੮੩
________________
ਯਾਇ ੮੮ ੪੮੩ ਅਪਨੇ ਸਤਾਨਆਇ ਮਹਾਂਦੇਵ ਕਾ ਅਤਿ੫ ਯਗਕਰਨੇ ਲਗਾ ਸਾਤ ਦਿਨ ਕੇ ਬੀਚ ਉਸਨੇ ਛੁਰੀ ਸੇ ਅਪਨੇ ਸਰੀਰਕਾ ਮਾਸ ਸਬ ਕਾਟ ਕਾਟ ਹੋਮ ਦੀਯਾ ਆਠਵੇਂ ਦਿਨ ਜਬ ਸਿਰ ਕਾਟਨੇ ਕੋ ਮਨ ਕੀਯਾ ਤਬ ਭੋਲਾਨਾਥ ਨੇ ਆਪ ਉਸਕਾ ਹਾਥ ਪਕੜ ਕੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮੈਂ ਤੁਝਸੇ ਪ੍ਰਸੰਨ ਹੂਆ ਜੋ ਤੇਰੀ ਇੱਛਾ ਮੇਂ ਆਵੇ ਸੋ ਵਰ ਮਾਂਗਮੈਂ ਤੁਝੇ ਅਭੀ ਦੁੱਗਾ ਇਤਨਾ ਬਚਨ ਸ਼ਿਵਜੀ ਕੇ ਮੁਖ ਸੇ ਨਿਕਲਤੇ ਹੀ ਬਿਕਾਸੁਰ ਹਾਥਜੋੜ ਕਰ ਬੋਲਾ॥ ਦੋਹਰਾ ਐਸੇ ਬਰ ਦੀਜੈ ਅਬੇ, ਜਾਂ ਸਿਰ ਰਾਖੋਂ ਹਾਥ ਭਸਮ ਹੋਇਸੋਪਲਕ ਮੇਂ, ਕਰਹੁ ਕ੍ਰਿਪਾ ਤੁਮ ਨਾਥ ਮਹਾਰਾਜ ਬਾਤ ਕੇ ਕਹਿਤੇ ਹੀ ਮਹਾਂਦੇਵ ਜੀ ਨੇ ਉਸੇ ਮੁੰਹ ਮਾਂਗਾਵਰਦੀਯਾਵਰ ਪਾਇਵਹਸ਼ਿਵਜੀਹੀਕੇ ਸਿਰ ਪਰ ਹਾਥ | ਧਰਨੇ ਗਿਯਾ ਉਸ ਕਾਲਭੈ ਖਾਇ ਮਹਾਂਦੇਵ ਜੀਅਪਨਾਆਸ਼ਨ | ਛੇੜ ਭਾਰੇ ਉਨਕੇ ਪੀਛੇ ਅਸੁਰ ਭੀ ਦੌੜਾ ਮਹਾਰਾਜ ਸਦਾਸ਼ਿਵ ਜੀ ਜਹਾਂ ਜਹਾਂ ਫਿਰੇਤਹਾਂ ਤਹਾਂ ਵਹਭੀ ਉਨਕੇ ਪੀਛੇ ਹੀ ਲਗਾ | ਆਯਾ ਨਿਦਾਨ ਅਤਿ ਬੜਾਕੁਲਹੋਮਹਾਂਦੇਵ ਜੀ ਬੈਠ ਮੇਂਗਏ | ਇਨਕੋ ਮਹਾਂ ਦੁਖਿਤ ਦੇਖ ਭਕਤ ਹਿਤਕਾਰੀ ਬੈਕੁੰਠ ਨਾਥ ਸੀ | ਮੁਰਾਰੀ ਕਰੁਣਾਨਿਧਾਨ ਕਰੁਣਾਕਰਪ ਭੇਖ ਧਰ ਬਿਕਾਸੁਰ ਕੇ ਸਨਮੁਖ ਜਾਇ ਬੋਲੇ ਕਿਹੇ ਅਸੁਰਰਾਇ ਤੁਮ ਇਨਕੇ ਪੀਛੇ ਕਹੀਂ ਸਮ ਕਰਕੇ ਹੋ ਹ ਮੁਝੇ ਸਮਝਾ ਕਰਕਹੋ ਬਾਕੇ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਬਿਕਾਸੁਰ ਨੇ ਸਭ ਭੇਦ ਕਹਿ ਸੁਨਾਯਾ ਪੁਨਿ ਭਗਵਾਨ ਬੋਲੇ ਕਿ ਹੈ ਅਸੁਰਰਾਇ ਤੁਮ ਸਾ ਸਯਾਨਾ ਹੋ ਧੋਖਾ ਖਾਇ ਯਹ ਬੜੇ
