੪੮੬
ਧ੍ਯਾਇ ੮੯
ਚੌ ਚੁਕ ਕਛੁ ਬਾਲਕ ਸੇ ਪਰੈ ॥ ਸਾਧ ਨ ਕਬਹੁ ਮਨ ਮੇਂ ਧਰੈ : ਮਹਾਰਾਜ ਜਬ ਪਾਰਬਤੀ ਜੀ ਨੇ ਸ਼ਿਵ ਕੋ ਸਮਝਾ ਕਰ ਠਾਂਢਾ ਕੀਯਾ ਤਬ ਭਿਗੁ ਮਹਾਂਦੇਵ ਜੀ ਕੋ ਤਮੋ ਗੁਣ ਮੇਂ ਲੀਨ ਦੇਖ ਚਲ ਖੜੇ ਹੁਏ ਪੁਨਿ ਵੈਠ ਮੇਂ ਗਏ ਜਹਾਂ ਭਗਵਾਨ ਮਣਿਮਯ ਕੰਚਨ ਕੇ ਛਪਰਖਟਪਰ ਫੁਲੋਂ ਕੀ ਸੇਜ ਮੈਂ ਲਖਮੀ ਕੇ ਸਾਥਸੋਤੇ ਥੇ ਜਾਕੇ ਹੀ ਭਿਗਨੇ ਭਗਵਾਨ ਕੇ ਹਿਦਯ ਮੇਂ ਏਕ ਲਾਤ ਮਾਰੀ ਐਸੀ ਮਾਰੀ ਕਿ ਵੇ ਨੀਂਦ ਸੇ ਚੌਂਕ ਪੜੇ ਮਨਿ ਕੋ ਦੇਖ ਲਖਯ ਕੋ ਛੋੜ ਛਪਰਖਦ ਸੇ ਉਭਰ ਹਰਿ ਭਿਗੁ ਜੀ ਕਾ ਪਾਵ ਸਿਰ ਆਂਖੋਂ ਸੇ ਲਗਾਇ ਲਗੇਦਾਬਨੇ ਔਗੋਂ ਕਹਿਨੇ ਕਿਹੇ ਰਿਖਿਰਾਇ ਮੇਰਾ ਅਪਰਾਧ ਖਮਾ ਕੀਜੈ ਮੇਰੇ ਹਿਦਯ ਕਠੋਰ ਕੀ ਚੋਟ ਤੁਮਾਰੇ ਕੋਮਲ ਚਰਣ ਕਮਲ ਮੇਂ ਅਨਜਾਨੇ ਲਗੀ ਯਿਹ ਦੋਖ ਚਿੱਤ ਮੈਂ ਨ ਲੀਜੈ ਇਤਨਾ ਬਚਨ ਪਭੁ ਕੇ ਮੁਖ ਸੇ ਨਿਕਲਤੇ ਹੀ ਭਿਗੁ ਜੀ ਅਤਿ ਪ੍ਰਸੰਨ ਹੋ ਉਸਤਤਿ ਕਰ ਵਿਦਾ ਹੋ ਵਹਾਂ ਆਏ ਜਹਾਂ ਸਰਸੂਤੀ ਪੀਰ ਪਰ ਸਬਰਿਖਿ ਮੁਨਿ ਬੈਠੇ ਥੇ ਆਤੇ ਹੀ ਭਿਗੁ ਜੀ ਨੇ ਤੀਨੋਂ ਦੇਵਤਾਓਂ ਕਾ ਭੇਦ ਸਬ ਜਗੋਂ ਕਾ ਤਨੋਂ ਕਹਿ ਸੁਨਾਯਾ ਕਿ ॥ ਚੌ ਬਹਆ ਰਾਜਸ ਮੇਂ ਲਪਟਾਨਯੋ॥ ਮਹਾਂਦੇਵ ਤਾਮਸ ਮੇਂ ਸਾਨਯੋ ॥ ਬਿਸ਼ਨੂ ਜੋ ਸ਼ਾਂਤਿਕ ਮਾਹਿ ਪਾਧਨ॥ ਭਿਨਤੇ ਬਡੋ ਦੇਵਨਹਿਆਨ॥ ਸੁਨਤ ਰਿਖਨ ਕੋ ਸੰਸਯ ਗਯੋ ॥ਸਬ ਹੀ ਕੇ ਮਨਆਨੰਦ ਭਯੋ॥ਬਿਸ਼ਠ ਪ੍ਰਸੰਸਾ ਸਬ ਨੇ ਕਰੀ॥ ਅਬਚਲ ਭਗਤਿ ਹਿਦਯ ਮੇਂ ਧਰੀ॥
