ਧ੍ਯਾਇ ੮੯
੪੯੧
________________
. ਧਯਾਇ ੮੯, ੪੯੧ ਤਾ ਮੇਂ ਧਸੇ ॥ ਪਹਢੇ ਹਤੇ ਸ਼ੇਖ ਜੀ ਜਹਾਂ ॥ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਅਰਜੁਨ ਪਹੁੰਚੇ ਤਹਾਂ ॥ ਜਾਤੇ ਹੀ ਆਂਖ ਖੋਲ ਕਰ ਦੇਖਾ ਕਿ ਏਕ ਬੜਾਲੰਬਾ ਚੌੜਾ ਉੱਚਾ ਕੰਚਨ ਕਾ ਮਣਿਮ ਮੰਦਿਰ ਅਤਿ ਸੁੰਦਰ ਹੈ ਤਹਾਂ ਸੇਧ ਜੀ ਕੇ ਸੀਸ ਪਰ ਰਤਨ ਜਟਿਡ ਸਿੰਘਾਸਨ ਧਰਾ ਹੈਤਿਸ ਪਰ ਸਯਾਮ ਘਨ ਰੂਪੀ ਸੁੰਦਰ ਸਰੂਪ ਚੰਦ੍ਰ ਬਨ ਕਮਲ ਨਯਨ ਕੀਟ ਕੁੰਡਲ ਪਹਿਨੇ ਪੀਤ ਬਸਨ ਓਢੇ ਪੀਤਾਂਬਰ ਕਾਛੇਬਨ ਮਾਲ ਮੁਕਤ ਮਾਲ ਡਾਲੇ ਆਪੁ ਪ੍ਰਭੁ ਮੋਹਨੀ ਮੂਰਤਿਬਿਰਾਜੇ ਹੈਂ ਔ ਬਹੁਮਾ ਰੱਦ ,ਇੰਦ, ਆਦਿ ਸਬ ਦੇਵਤਾ ਸਨਮੁਖ ਖੜੇ ਸਤੁਤਿ ਕਰਤੇ ਹੈਂ, ਮਹਾਰਾਜ ਐਸਾ ਸਰੂਪ ਦੇਖ ਅਰਜੁਨਔਸੀ ਕਿਸ਼ਨਚੰਦ ਜੀ ਨੇ ਪ੍ਰਭ ਕੇ ਸੋਹੀਂ ਜਾਇ ਚੰਡਵਤ ਕਰ ਹਾਥ ਜੋੜ ਕਰ ਅਪਨੇ ਜਾਨੇ ਕਾ ਸਬ ਕਾਰਣ ਕਹਾ ਬਾਤ ਕੇ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਪ੍ਰਭੂ ਨੇ ਬਾਹਮਣ ਕੇ ਬਾਲਕ ਸਬ ਮੰਗਾਇ ਦੀਨੇ ਔ ਅਰ ੩ ਜੁਨ ਨੇ ਦੇਖ ਭਾਲ ਪ੍ਰਸੰਨ ਹੋ ਲੀਨੇ ਤਬ ਪਕੁ ਬੋਲੇ॥ ਚੌ ਤੁਮ ਦੋਉ ਮੇਰੀ ਕਲਾ ਜੁ ਆਹਿ॥ ਹਰਿ ਅਰਜੁਨਦੇਖੇ ਚਿਤ ਚਾਹਿ॥ਭਾਰ ਉਤਾਰਨ ਭੂ ਪਰ ਗਏ॥ਸਾਧੁ ਸੰਤ ਕੋ ਬਹੁ ਸੁਖ ਦਏ॥ ਅਸੁਰ ਦੈੜ ਤੁਮ ਸਬ ਸੰਘਾਰੇ ॥ਸੁਰ ਨਰ ਮੁਨਿ ਕੇ ਕਾਜ ਸਵਾਰੇ I ਮੇਰੇ ਅੰਸ ਜੋ ਤੁਮ ਮੇਂ ਦੇ ਹੈਂ ॥ ਪੂਰਣ ਕਾਮ ਤੁਮਾਰੇ ਹੈ ਹੈਂ ॥ ਇਤਨਾ ਕਹਿ ਭਗਵਾਨ ਨੇ ਅਰਜੁਨ ਔਰ ਸੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਜੀ ਕੋ ਵਿਦਾ ਕੀਯਾ ਯੇਹ ਬਾਲਕ ਲੇ ਪੂਰੀ ਮੇਂ ਆਇ ਵਿਚ ਕੇ
