ਧਯਾਇ ੧੯
੬੯
ਚੋ: ਆਧੀ ਰਾਤ ਆਇ ਜਬ ਗਈ॥ ਭਾਰੀ ਕਾਰੀ ਆਂਧੀ ਭਈ
ਦਾਵਾਅਗਨਿਲਗੀਚਹੂੰਓਰ॥ਅਤਿ ਝਰ ਬਰੇਬ੍ਰਿੱਖਬਨਢੋਰ
ਆਗ ਲਗਤੇਹੀ ਸਬ ਚੌਂਕ ਪੜੇ ਔਰ ਘਬਰਾ ਕਰ ਚਾਰੋਂ ਓਰ ਦੇਖ ਦੇਖ ਹਾਥ ਪਸਾਰ ਪਸਾਰ ਪੁਕਾਰਨੇ ਲਗੇ ਕਿ ਹੇ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਹੇ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਇਸ ਅਗਨਿ ਸੇ ਬੇਗ ਬਚਾਓ ਨਹੀਂ ਤੋ ਯਿਹ ਖਿਣ ਭਰ ਮੇਂ ਸਬਕੋ ਜਲਾਇ ਭਸਮ ਕਰਤੀ ਹੈ ਜਦ ਨੰਦ ਯਸੋਧਾ ਸਮੇਤ ਬ੍ਰਿਜਬਾਸ਼ੀਯੋਂ ਨੇ ਐਸੇ ਪੁਕਾਰ ਕੀ ਤਬ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਜੀ ਨੇ ਉਠਤੇ ਹੀ ਵੁਹ ਆਗ ਪਲ ਮੇਂ ਪੀ ਸਬ ਕੇ ਮਨ ਕੀ ਚਿੰਤਾ ਦੂਰ ਕੀ ਭੋਰ ਹੋਤੇ ਹੀ ਸਬ ਬ੍ਰਿੰਦਾਬਨ ਆਏ ਘਰ ਘਰ ਆਨੰਦ ਮੰਗਲ ਹੁਏ ॥
ਇਤਿ ਸੀ ਲਾਲ ਕ੍ਰਿਤੇ ਪ੍ਰੇਮ ਸਾਗਰੇ ਦਾਵਾ ਅਗਨਿ
ਮੋਚਨੋ ਨਾਮ ਅਸ਼ਾਟਦਸ਼ੋ ਅਧਯਾਇ ੧੮
ਇਤਨੀ ਕਥਾ ਕਹਿ ਸਕਦੇਵ ਜੀ ਬੋਲੇ ਮਹਾਰਾਜ ਅਬ ਮੈਂ ਰਿਤੁ ਬਰਣਨ ਕਰਤਾ ਹੂੰ ਕਿ ਜੈਸੇ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਨੇ ਤਿਨ ਮੇਂ ਲੀਲ੍ਹਾ ਕਰੀ ਸੋ ਚਿਤ ਦੇ ਸੁਨੋ, ਪ੍ਰਥਮ ਗ੍ਰੀਖਮ ਰਿਤੁ ਆਈ ਤਿਸ ਨੇ ਆਤੇ ਹੀ ਸਬ ਸੰਸਾਰ ਕਾ ਸੁਖ ਲੇਲੀਆ ਔਰ ਧਰਤੀ ਆਕਾਸ਼ ਕੋ ਤਪਾਇ ਅਗਨਿ ਸਮ ਕੀਆ ਪਰ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਜੀ ਕੇ ਪ੍ਰਤਾਪ ਸੇ ਬ੍ਰਿੰਦਾਬਨ ਮੇਂ ਸਦਾ ਬਸੰਤ ਹੀ ਰਹੇ ਜਹਾਂ ਘਨੀ ਕੁੰਜੋਂ ਕੇ ਬ੍ਰਿਖੋਂ ਪਰ ਲਹਿਲਹਾ ਰਹੀਂ ਬਣ ਬਣ ਕੇ ਫੂਲ ਫੂਲੇ ਹੂਏ ਤਿਨ ਪਰ ਭੌਰੋਂ ਕੇ ਝੁੰਡ ਕੇ ਝੁੰਡ ਗੂੰਜ ਰਹੇ ਆਂਬੋਂ ਕੀ ਡਾਲੀਯੋਂ ਪਰ ਕੋਇਲ ਕੁਹੁਕ ਰਹੀ ਠੰਢੀ ਠੰਢੀ ਛਾਹੀਂ ਮੇਂ ਮੋਰ ਨਾਚ ਰਹੇ
