੩
ਸ਼੍ਰਿੰਗੀ ਰਿਖਿ ਨੇ ਸ੍ਰਾਪ ਦੇਣਾ
ਡਾਲ ਗਿਆ ਹੈ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਸ਼੍ਰਿੰਗੀ ਰਿਖਿ ਕੇ ਨੇਤ੍ਰ ਲਾਲ ਹੋ ਆਏ ਦਾਂਤ ਪੀਸ ਪੀਸ ਲਗਾ ਥਰਥਰ ਕਾਂਪਨੇ ਔਰ ਕ੍ਰੋਧ ਕਰ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਕਲਿਜੁਗ ਮੇਂ ਰਾਜਾ ਉਪਜੇ ਹੈਂ ਅਭਿਮਾਨੀ ਧਨ ਕੇ ਮਦ ਸੇ ਅੰਧੇ ਹੋਗਏ ਹੈਂ ਦੁਖਦਾਈ ਅਬ ਮੈਂ ਉਸਕੋ ਦੇਊਂ ਸ੍ਰਾਪ ਵਹੀ ਮੀਚ ਪਾਵੇਗਾ ਆਪ ਐਸੇ ਕਹਿ ਸ਼੍ਰਿੰਗੀ ਰਿਖੀ ਨੇ ਕੌਸ਼ਿਕੀ ਨਦੀ ਕਾ ਜਲ ਚੁਲੂ ਮੇਂ ਲੇ ਰਾਜਾ ਪਰੀਛਤ ਕੋ ਸ੍ਰਾਪ ਦੀਆ ਕਿ ਤੱਛਕ ਸਰੂਪ ਸਾਤਵੇਂ ਦਿਨ ਤੁਝਕੋ ਡਸੇਗਾ ਇਸ ਭਾਂਤਿ ਰਾਜਾ ਕੋ ਸਰਾਪ ਦੇ ਅਪਨੇ ਬਾਪ ਕੇ ਪਾਸ ਆ ਗਲੇ ਸੇ ਸਾਂਪ ਨਿਕਾਲ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਹੇ ਪਿਤਾ ਤੁਮ ਅਪਨੀ ਦੇਹ ਸੰਭਾਲੋ ਮੈਨੇ ਉਸੇ ਸਰਾਪ ਦੀਆ ਹੈ ਜਿਸਨੇ ਆਪਕੇ ਗਲੇ ਮੇਂ ਮਰਾ ਸਰਪ ਡਾਲਾ ਥਾ ਯਿਹ ਬਾਤ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਲੋਮਸ਼ ਰਿਖਿਨੇ ਚੈਤੰਨਯ ਹੋ ਨੈਨ ਉਘਾੜ ਅਪਨੇ ਗਯਾਨ ਧਯਾਨ ਸੇ ਬਿਚਾਰ ਕੇ ਕਹਾ ਅਰੇ। ਪੁੱਤ੍ਰ ਤੂਨੇ ਯਿਹ ਕਿਆ ਕੀਆ ਕਿਉਂ ਸਰਾਪ ਰਾਜਾ ਕੋ ਦੀਯਾ ਉਸਕੇ ਰਾਜ ਮੇਂ ਹਮ ਸੁਖੀ ਥੇ ਔਰ ਕੋਈ ਪਸ਼ੂ ਪੰਖੀ ਭੀ ਦੁਖੀ ਨਥਾ ਐਸਾ ਧਰਮਰਾਜ ਥਾ ਕਿ ਸਿੰਘ ਗਾਇ ਏਕ ਸਾਥ ਰਹਿਤੇ ਔਰ ਆਪਸ ਮੇਂ ਕੁਛ ਨ ਕਹਿਤੇ ਹੇ ਪੁੱਤ੍ਰ ਜਿਨਕੇ ਦੇਸ਼ ਮੇਂ ਹਮ ਬਸੇ ਥੇ ਕਿਆ ਹੂਆ ਤਿਨਕੇ ਹਾਥ ਸੇ ਮਰਾ ਹੂਆ ਸਾਂਪ ਡਾਲਾ ਗਿਆ ਉਸੇ ਸ੍ਰਾਪ ਕਯੋਂ ਦੀਆ ਤਨਕ ਦੋਖ ਪਰ ਐਸਾ ਸ੍ਰਾਪ ਤੈਨੇ ਦੀਆ ਬੜਾ ਹੀ ਪਾਪ ਕੀਆ ਕੁਛ ਬਿਚਾਰ ਮਨ ਮੇਂ ਨ ਕੀਆ ਗੁਣ ਛੋੜਾ ਔਗਣ ਲੀਆ ਸਾਧ ਕੋ ਚਾਹੀਏ ਸੀਲ ਸੁਭਾਵ ਸੇ ਰਹੇ ਆਪ ਕੁਛਨ ਕਹੇ ਔਰ ਕੀ ਸੁਨ ਲੇ ਸਭ ਕਾ ਗੁਣ ਲੇ ਔਗੁਣ ਤਜੇ
