________________
ਤੀਜਾ ਕੁੰਭ ਅਰਿ ਕੋ ਰਿਪੁ ਮਾਰਤ ਸਦਾ ਲਖ ਪ੍ਰਮੱਤ ਕਿਹ ਦੌ॥੨੨੮ ਤਾਂਝੇ ਯਤਨ ਅਨੇਕ ਸੇ ਧਰਮਾਦਿਕ ਕੋ ਭੌਨ। ' ਨਿਜ ਸਰੀਰ ਰਾਖੇ ਸਦਾ ਹੈ ਪ੍ਰਮਾਦ ਸੋਂ ਗੋਨ ॥੨੨੯॥ ਇਹ ਬਾਤ ਠੀਕ ਹੀ ਹੈ ਯਥਾਛਪੈ ਛੰਦ ॥ਦੁਪੱਥ ਖਾਇ ਕਰ ਕਵਨ ਪਰਖ ਨਹਿ ਦੁਖ ਕੋ ਪਾਵਤ। ਦੁਰ ਮੰਭੀ ਕੇ ਭਏ ਕਵਨ ਕੋ ਰਾਜ ਨ ਜਾਵਤ ॥ ਕਵਨ ਗੁਰਬ ਨਹਿ ਕਰਤ ਪਾਇ ਕਰ ਧਨ ਕੋ ਭਾਈ ! ਤਤੁ ਕਰਤ ਨ ਨਾਸ ਕਵਨ ਕੋ ਦੇਤ ਭੁਲਾਈ ॥ ਨਾਹਿ ਕਟਾਖਯਨ ਕੇ ਲਗੇ : ਕਵਨ ਨ ਪੀੜ ਪਾਇ ਜਨ ॥ ਦੈਵ ਹੋਇ ਅਨੁਕੂਲ ਜੋ ਤਿੰਨ ਹੋਰ ਦੁਖ ਨਾਥ ਵਨ ੨੩੦ ॥ ` ਕੁੰਡਲੀਆਂ ਛੰਦ ॥ ਜੈਸੇ ਬਧਹ ਜਸ ਨਹੀਂ ਦੁਰਜਨ ਮੀਤ ਨ ਕੋਇ । ਵਿਭਚਾਰੀ ਕੀ ਕੁਲ ਨਹੀਂ ਅਰਥ ਲੋਭ ਜਬ ਹੋਇ ॥ ਅਰਥ ਲੋਭ ਜਬ ਹੋਇ ਤਬੀ , ਨਸ ਜਾਤ ਧਰਮ ਸੁਨ । ਵਿਦੜਾ ਫਲ ਭਗਜਾਤ ਵਿਖਯਾ ਸੰਗ ਸੁਨਿਯੋ ਗੁਨਿ ਜਨ ॥ ਕਹਿ ਸ਼ਿਵਨਾਥ ਬਿਚਾਰ ਕ੍ਰਿਪਨ ਕੋ ਸੁਖ ਨਹਿ ਐਸੇ ॥ ਦੁਰਮੰਭੀ ਕੇ ਏ ਰਾਜ ਹਤ ਹੋਵਤ ਜੈਸੇ ॥੨੩੧॥ ਹੇ ਰਾਜਨ ਆਪਨੇ ਜੋ ਕਿਹਾ ਹੈ ਕਿ ਸ਼ਰੂ ਦੇ ਪਾਸ ਰਹਿਣਾ ਤਲਵਾਰ ਦੇ ਉਪਰ ਖੇਡਨਾ ਹੈ ਸੋ ਮੈਂ ਠੀਕ ਦੇਖਿਆ ਹੈ। ਇਸ ਉਤੇ ਕਿਹਾ ਬੀ ਹੈ ॥ ਯਥਾਦੋਹਰਾ ॥ ਆਦਰ ਕੋ ਪੀਛੇ ਕਰੇ ਆਗੇ ਧਰ ਅਮਾਨ॥ ਕਰੇ ਕਾਜ ਨਿਜ ਬੁੱਧਜਨ ਸਾਰਥ ਤਜਤ ਨਿਦਾਨ੨੩੨ ਝੁਧਿਮਾਨ ਜਨ ਸਮਾ ਪਿਖ ਸਿਰ ਪੈ ਸ਼ ਧਰਾਤ। ਕਿਸ਼ਨ ਸਰਪ ਨੇ ਜਿਮ ਭਖਾ ਦਾਦੁਰਕਾ ਸੰਘਤll ੨ ੩੩॥: ਮੇਘ ਵਰਨ ਬੋਲਿਆ ਹੈ ਪਿਤਾ ਜੀ ਏਹ ਸੰਗ ਕਿਸ ਪ੍ਰਕਾਰ ਹੈ ॥ ਥਿਰਜੀਵੀ ਬੋਲਿਆ ਸੁਨੀਏ ਮਹਾਰਾਜ ! ੧੫ ਕਥਾ ॥ ਵਰੁਨਾ ਪਹਾੜ ਦੇ ਪਾਸ ਮੰਦਵਿਖ ਨਾਮੀ ਬੁਢਾ ਸਰਪ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ ਉਸਨੇ - ਸੋਚਿਆ ਜੋ ਕਿਸ ਪ੍ਰਕਾਰ ਆਪਨਾ ਨਿਰਬਾਹ ਸੁਖ ਨਾਲ ਕਰਾਂ ਤਾਂ ਉਸਨੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਡੱਡੂਆਂ ਵਾਲੇ ਲਾਉ ਦੇ ਪਾਸ ਜਾਕੇ ਆਪਨੇ ਆਪਨੂੰ ਬੜਾ ਸੰਤੋਖ ਦੱਸਿਆ Original : Punjabi Sahit Academy Digitized by: Panjab Digital Library
