ਪੰਚਮੋ ਤੰਤ੍ਰ
੨੬੫
ਇਸ ਲਈ ਹੈ ਭਾਈ ਏਹ ਧਰਮ ਹੈ ਤਦ ਚੌਥੇ ਨੇ ਪੁਸਤਕ, ਖੋਲੁਕੇ ਏਹ ਸ਼ਲੋਕ ਪੜਿਆ-'. ਪਿਆਰੀ ਵਸਭੁ ਧਰਮ ਸੇ ਮੇਲ ਦੇਹ ਕਹੂੰ ਦੇਰ॥ ੪੨॥ | ਤਦ ਉਨ੍ਹਾਂ ਪੰਡਿਤਾਂ ਨੇ ਉਸ ਗਧੇ ਨੂੰ ਉਠ ਦੇ ਗਲ ਵੰ ਦਿੱਤਾ, ਕਿਸੇ ਨੇ ਜਾਕੇ ਧੋਬੀ ਨੂੰ ਇਹ ਤ ਸੁਨਾਯਾ || .. ਤਦ ਓਹ ਧੋਬੀ ਉਨਾਂ ਮੂਰਖ ਪੰਡਿਤਾਂ ਨੂੰ ਮਾਰਣ ਲਈ ਸੋਟਾ ਲੈਕੇ ਆਯਾ, ਉਸ ਨੂੰ ਦੇਖਕੇ ਓਹ ਨੱਸ ਗਏ ਅੱਗੇ ਜਾਂਦਿਆਂ ਉਨਾਂ ਨੇ ਇੱਕ ਨਦੀ ਦੇਖੀ ਉਸ ਵਿਖੇ ਇਕ, ਛਿਛਰੇ ਦੇ ਪਦ ਨੂੰ ਤੁਰਦਿਆਂ ਦੇਖਕੇ ਇੱਕ ਨੇ ਕਿਹਾਦੋਹਰਾ॥ ਯਹਿ ਜੋ ਆਵਤ ੫੩ ਇਤ ਹਮਕੋ ਤਾਰੇ ਠੀਕ। ਇਹ ਕਹਿਕੇ ਇਕ ਪੰਡਿਤ ਨੇ ਜਿਉਂ ਛਾਲ ਮਾਰੀ ਕਿਵੇਂ ਰੁਝੇ ਚਲਿਆ। ਤਦ ਦੂਜੇ ਪੰਡਿਤ ਨੇ ਉਸਦੇ ਕੇਸ ਫੜ ਲਏ ਤੇ ਏਹ ਸਲੋਕ ਕਿਹਾਦੋਹਰਾ॥ ਸਰਬ ਨਾਸ ਲਖ ਬੁੱਧਜਨ ਆਧੇ ਕੋ ਤਜ ਦੇਤ। 'ਆਧੇ ਸੇ ਕਾਰਜ ਕਰਤ ਸਰਬ ਠਾਸ ਦੁਖ ਹੇਤ। . ਏਹ ਕਹਿਕੇ ਉਸਦਾ ਸਿਰ ਕੱਟ ਲਿਆ ਅਤੇ ਕਿੰਨੇ ਅੱਗੇ ਨੂੰ ਤੁਰ ਪਏ ਜਾਂਦੇ ਕੇ ਕਿਸੇ ਗ਼ਮ ਵਿਖੇ ਜਾਂ ਪਹੁੰਚੇ ਤਾਂ ਉਸ ਪਿੰਡ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਉਨਾਂ ਨੂੰ ਵੱਖੋ ਵੱਖ ਧਾਮਾ ਆਖਿਆ। ਇੱਕ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਨੇ ਘਿਉ ਖੰਡ ਦੇ ਨਾਲ ਰਲੇ ਹੋਏ ਸੁਤ ਲਡੂ ਦਿੱਤੇ, ਉਸਨੂੰ ਦੇਖਕੇ ਪੰਡਿਤ ਨੇ ਕਿਹਾ ਦੀਰਯ ਸੂਤੀ ਨਾਸ ਹੁਇ ਇਤਨੀ ਕਹਿਕੇ ਓਹ ਭੋਜਨ ਛੱਡਗਿਆ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਨੇ ਮੰਡੇ ਦਿੱਤੇ ਉਸਨੂੰ ਦੇਖਕੇ ਉਸਨੇ ਕਿਹਾ ਅਤਿ ਵਿਸਤਾਰ ਸਮੇਤ ਜੋ ਸੋ ਭੀ ਨਾਸ ਕਰਾਤ॥ * . ਇਹ ਬਾਤ ਕਹਿਕੇ ਓਹ ਬੀ ਚਲਆ ਗਿਆ। ਤੀਸਰੋ ਨੂੰ ਇੱਕ ਨੇ ਵੜੇ ਖਾਨ ਲਈ ਦਿੱਤੇ ਤਦ ਉਸਨੇ ਕਿਹਾ , ਵਿਦੋ ਮੇਂ ਬਹੁ ਦੁਖ ਹੈ॥ ਇਹ ਬਾਤ ਕਹਿਕੇ ਉਸਨੇ ਭੀ ਭੋਜਨ ਵੱਡ ਦਿੱਤਾ। ਇਸ
