( 2੪ ) ਵੇਲੇ ਚੌਹਾਂ ਕਾਹਨੀਆਂ ਤਾਂ ਜੁੱਤੀਆਂ ਪਹਿਨੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਸਨ ਅਤੇ ਹੋਰ ਸੱਭੇ ਉਪੇਤਾਣੇ ਸਨ । ਅਧਮਾਰਗ ਜਾਗਾ ਪਰ ਪਹੁੰਚਕੇ ਲੋਕੀਂ ਹਿੱਕ ਹਿੱਕ ਇਟਰੋੜਾ ਜੋ ਰਾਹ ਵਿਚੋਂ ਚੁੱਕ ਲਿਆਏ ਸਨ ਉਥੇ ਰੱਖਕੇ ਪਿੰਡ ਭਰਾਉਣੇ ਤੇ ਬਾਦ ਕਰਮੀ ਧਰਮੀ ਬੈਠੇ ਹੋਏ ਦੀ ਹੱਥੀਂ ਮਿੱਟੀ ਦਾ ਮੱਘਾ ਉਨਾਂ ਇਟਰੋੜਿਆਂ ਉਪਰ ਚਾ ਪਟਕਾਇਆ ਅਤੇ ਅਗਲੇ ਕਾਹਨੀ ਪਿਛਲੀ ਵੱਲ ਲੱਗਕੇ ਮੁਰਦੇ ਨੂੰ ਚਿਖਾ ਪਰ ਲਜਾ ਰੱਖਿਆਸੁ। ਫੇਰ ਜਾਂ ਲਾਂਬੂ ਦਿੱਤਾਨੇ ਤਾਂ ਅਧ ਜਲਿਆ ਕਰਕੇ ਇੱਕ ਬਾਹੀ ਨਾਲ਼ ਮੁਰਦੇ ਦੀ ਕਪਾਲ- ਕਿਰਿਆ ਚਾ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਨਾ ਧੋਕੇ ਘਰ ਆਏ ਅਤੇ ( ਵਧੋ ਮਹਾਰਾਜ ) ਨਾਈ ਤੇ ਅਖਾਕੇ ਆਪੋ ਆਪਣੀ ਘਰੀਂ ਵੜੇ ॥ ਹੁਣ ਤੇ ਅੰਗਾਂ ਸਾਲਾਂ ਦੀਆਂ ਤ੍ਰੀਮਤਾਂ ਮੁਕਾਣੀ ਆਉਣ ਲੱਗੀਆਂ। ਇੱਕ ਦਿਨ ਕਿਸੇ ਤ੍ਰੀਮਤ ਉਸ ਮਰੇ ਹੋਏ ਮੁੰਡੇ ਦੀ ਭੂਆ ਥੀਂ ਪੁੱਛਿਆ ਬੀਬੀ ਤੇਰਾ ਭਤੀਜਾ ਮਰਿਆ ਅਤੇ ਤੈਂ ਨੂੰ ਅਸਾਂ ਕਦੀ ਸਿਆਪੇ ਵਿਚ ਖਲੋਤੀ ਨਹੀਂ ਡਿੱਠਾ। ਭਲੀਯੇ ਮਾਂਣਸੇ ਸਿਆਣਿਆਂ ਆਖਿਆ ਹਈ ਕਿ ਸਾਦੀਓਂ ਰਹਿਯੇ ਪਰ ਗਮੀਓ ਕਦੀ ਨਾ ਹਟਕੇ ਬੈਠਿਯੇ॥ ਭੂਆ ਆਖਿਆ ਬੇਬੇ ਅਸਾਡਾ ਤੇ ਮਨ ਹੀ ਪੁੱਛਿਆ ਲੋੜਿਯੇ ਕਿ ਮੱਠੂਮਲ ਦੇ ਮਰਨੇ ਅਸਾਂ ਕੇਹੇੜ ਦੁੱਖੀ ਹੋਏ ਹਾਂ ਪਰ ਕੀ ਕਰਿਯੇ ਸਿਆਣੇ ਆਖ ਗਏ ਹੈਨ ਕਿ ( ਬਾਝੁ ਪਿਆਰਿਆਂ ਜੀਵਿਯੇ ਬਿਨ ਖਾਧੇ ਮਰਿਯੇ ) ਓਹ ਗੱਲ ਅਸਾਡੇ ਨਾਲ ਹੋਈ ਕਿ ਉਸ ਦੇ ਨਾਲ ਨਹੀਂ ਮਰ ਸੱਕਦੇ। ਬੇਬੇ ਵੇਖੋ ਮਰਦੇ ਤੇ ਹੋਰ ਬੀ ਕਈ ਲੋਕ ਹੇਨ ਅਤੇ ਏਹਿ ਜੰਮਣਾ ਮਰਨਾ ਸੰਸਾਰ ਹੀ ਦਾ ਰਾਹੁ ਈ ਹੈ ਪਰ ਜੇਹੀਕ ਮੌਤ ਇਸ ਮੱਠੂ ਦੀ ਹੋਈ ਜੇ ਅਜਿਹੀ ਹੋਰ ਕਿਸੇ ਦੀ ਘੱਟ ਵੇਖੀ ਨੇ। ਕਿੰਉ ਜੋ ਹਿੱਕ ਤੇ ਜਦੋਂ ਉਸ ਦੀ ਜੁਆਨੀ ਅਤੇ ਸੁਹਣੀ ਸੂਰਤ ਜਾਦ ਆਉਂਦੀ ਏ ਤਾਂ ਹੱਥ ਕਾਲਜਾ ਖੜਾ
