ਸ਼ਾਂਤ, ਅਡੋਲ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਜੀ ਬੈਠੇ, ਸੁਣ ਸੁਣ ਕੇ ਮੁਸਕਾਵਨ!
ਮੱਥੇ ਵੱਟ ਨਾ ਕ੍ਰੋਧ ਨੇਤ੍ਰੀਂ, ਗਾਲ੍ਹਾਂ ਗਿਣਦੇ ਜਾਵਨ!
ਕਈ ਰਾਜਿਆਂ ਖਿਚੀਆਂ ਤੇਗ਼ਾਂ, ਝਟ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਨੇ ਰੋਕੇ:
'ਸੌ ਗਾਲ੍ਹਾਂ ਮੈਂ ਮਾਫ਼ ਕਰਾਂਗਾ, ਕੋਈ ਨ ਇਸ ਨੂੰ ਟੋਕੇ!'
ਬਦ ਕਿਸਮਤ ਸ਼ਿਸ਼ੁਪਾਲ ਫੇਰ ਵੀ ਗਾਲ੍ਹਾਂ ਕੱਢੀ ਜਾਵੇ
ਕਹੇ 'ਗਵਾਲਾ ਬੁਜ਼ਦਿਲ! ਕਯੋਂ ਨ ਉਠ ਕੇ ਹੱਥ ਦਿਖਾਵੇ?'
ਸੌ ਗਾਲ੍ਹਾਂ ਸੰਪੂਰਨ ਹੋ ਕੇ ਇਕ ਹੋਰ ਜਦ ਕੱਢੀ!
ਚੱਕ੍ਰ ਸੁਦਰਸ਼ਨ ਛਿਨ ਵਿਚ ਗਿੱਚੀ ਨਿੰਦਕ ਦੀ ਜਾ ਵੱਢੀ!
ਗਾਲ੍ਹਾਂ ਮਾਫ਼ ਸ਼ਰਾਫ਼ਤ ਹਿਤ ਸਨ ਸ਼ਿਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਜੀ ਕਰਦੇ!
ਪਰ ਸ਼ਿਸ਼ੁਪਾਲ ਬਿਸ਼ਰਮ ਸਮਝਦਾ, 'ਸੁਥਰੇ' ਮੈਥੋਂ ਡਰਦੇ!
ਨਕਲੀ ਤੋਂ ਅਸਲੀ
ਇਕ ਰਾਜੇ ਦੀ ਲੜਕੀ ਤੇ ਇਕ ਕੰਗਲਾ ਮੋਹਿਤ ਹੋਯਾ!
ਮਾਨੋ ਸੁਣ ਅਕਾਸ਼ੀ ਗੱਲਾਂ ਕੀੜਾ ਬੁੜ੍ਹਕ ਖਲੋਯਾ!
ਕਿਰਲੀ ਜੀਕੁਰ ਨਾਲ ਸ਼ਤੀਰਾਂ ਪਾਉਣੇ ਚਾਹੇ ਜੱਫੇ!
ਹਫ਼ਤੇ ਭਰ ਦਾ ਭੁੁੱਖਾ ਲੱਭੇ ਅਰਬਾਂ ਖ਼ਰਬਾਂ ਗੱਫੇ!
ਕਿੱਥੇ ਰਾਜਾ ਭੋਜ ਬਹਾਦਰ, ਕਿੱਥੇ ਗੰਗਾ ਤੇਲੀ!
ਕਿੱਥੇ ਇਕ ਅੱਕ ਦਾ ਤੀਲਾ, ਕਿੱਥੇ ਚੰਦਨ-ਗੇਲੀ!
ਸੋਚ ਸੋਚ ਕੇ ਉਸ ਪ੍ਰੇਮੀ ਨੇ ਜੋਗੀ ਭੇਖ ਬਨਾਇਆ!
ਰਾਜ ਮਹਿਲ ਦੇ ਬੂਹੇ ਲਾਗੇ ਆਸਣ ਆਣ ਜਮਾਇਆ।
ਅੱਖਾਂ ਮੀਟ ਰਖੇ ਦਿਨ ਰਾਤੀਂ ਨਾ ਖਾਵੇ ਨਾ ਪੀਵੇ!
ਲੋਕ ਹਰਾਨ ਹੋਣ, ਕਿਵ ਜੋਗੀ ਪੌਣ ਆਸਰੇ ਜੀਵੇ?
ਸ਼ਹਿਰ ਵਿਚ ਅਤਿ ਉਪਮਾ ਫੈਲੀ, ਲੋਕੀ ਭਜ ਭਜ ਆਵਣ!
ਦੁੱਧ ਮਲਾਈਆਂ, ਚਾਂਦੀ ਸੋਨੇ, ਭੇਟਾ ਢੇਰ ਲਗਾਵਣ!
ਜੋਗੀ ਨਾ ਪਰਵਾਹ ਕਰੇ ਕੁਝ, ਭਰਕੇ ਅਖ ਨਾ ਤੱਕੇ!
ਉਸ ਦੇ ਭਾਣੇ ਸਭ ਕੁਝ ਮਿੱਟੀ, ਕੋਈ ਰੱਖੇ ਕੋਈ ਚੱਕੇ!
ਹੁੰਦਿਆਂ ਹੁੰਦਿਆਂ ਰਾਜਾ ਰਾਣੀ ਚਲ ਦਰਸ਼ਨ ਨੂੰ ਆਏ।
