ਇਹ ਸਫ਼ਾ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਹੈ
ਕਿਉਂ ਮੋਤੀ ਸੁੁੱਚਾ ਅਣਖਾਂ ਦਾ,
ਤੂੰ ਸਿੱਪੀ ਵਾਂਗ ਛੁਪਾਇਆ ਏ?
ਕਿਉਂ ਹੀਰਾ ਆਪਣੀ ਹਿੰਮਤ ਦਾ,
ਤੂੰ ਲੀਰਾਂ ਵਿਚ ਲੁਕਾਇਆ ਏ।
ਡਰ ਡਰ ਕੇ ਪੈਂਟਾਂ ਕੋਟਾਂ ਤੋਂ,
ਤੂੰ ਕੱਜ ਨ ਜੀਵੇਂ ਲੀਰਾਂ ਨੂੰ।
ਲੱਕ ਬੰਨ੍ਹਕੇ ਲੀਰਾਂ ਨਾਲ ਹੁਣੇ,
ਪਲਟ ਕੇ ਦਸ ਤਕਦੀਰਾਂ ਨੂੰ।
ਇਹ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਤੇਰੀ ਗੁੱਡੀ ਏ,
ਕਿਉਂ ਡੋਰ ਕਿਸੇ ਤੇ ਸੁੱਟਦਾ ਏਂ?
ਪਰਭਾਤੀ ਤਾਰੇ ਵਾਂਗ ਕਿਉਂ,
ਮਰਦਾ ਏਂ ਅਰਸ਼ੋਂ ਟੁੱਟਦਾ ਏਂ?
ਸਦੀਆਂ ਤੋਂ ਭੁੱਖਾ ਮਰਦਾ ਏਂ,
ਦਸ ਜਾਣੀ ਜਾਣ ਖ਼ੁਦਾ ਤੇਰਾ।
ਕਿਉਂ ਸਬਰ ਤੇਰੇ ਨੂੰ ਵੇਂਹਦਾ ਨਹੀਂ?
ਕਿਉਂ ਕਰਦਾ ਨਹੀਂ ਬਚਾ ਤੇਰਾ?
ਕੀ ਭੁੱਖਾ ਰਹਿ ਰਹਿ ਰੱਜਿਆ ਨਹੀਂ,
ਤੂੰ ਭਾਣੇ ਮੰਨ ਤਕਦੀਰਾਂ ਦੇ?
ਕੀ ਟੂਣੇ ਕਰ ਕਰ ਥੱਕਿਆ ਨਹੀਂ,
ਚੱਟ ਚੱਟ ਕੇ ਪੈਰ ਫ਼ਕੀਰਾਂ ਦੇ।
ਉੱਠ! ਰਾਹੀ ਰਾਹ ਤੇ ਟੁਰਦਾ ਏਂ,
ਤਾਂ ਮੰਜ਼ਲ ਨੇੜੇ ਆਉਂਦੀ ਏ।
-੧੨੩-
