ਇਹ ਸਫ਼ਾ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਹੈ
ਨਾਨਕ ਮੱਟਾਂ ਦੇ ਮੱਟ ਪਿਆਲ ਦਿਤੇ,
ਨੀਵੀਂ ਅੱਖ ਜਾਂ ਰਤਾ ਤਿਹਾਈ ਵੇਖੀ।
ਫੇਰ ਹਿੱਕਿਆ ਬੱਲ੍ਹੀਆਂ ਬਰੜੀਆਂ ਨੂੰ,
ਹੂੰਗਰ ਮਾਰੀ ਸੂ ਕੁੰਢੀਆਂ ਬੂਰੀਆਂ ਨੂੰ।
ਵਿੱਚ ਜੰਗਲਾਂ ਬੇਲਿਆਂ ਫਿਰਨ ਲੱਗਾ,
ਖੌਰੇ ਖਾਣ ਲਈ ਕਿਸਦੀਆਂ ਚੂਰੀਆਂ ਨੂੰ।
ਟਲ ਟਣਕਦੇ ਚੁਗਦੀਆਂ ਮੱਝੀਆਂ ਦੇ,
ਢੋਲੇ ਗਾਂਵਦਾ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਤਾਲ ਉੱਤੇ।
ਇਸ਼ਕ ਮਸਤੀਆਂ ਵਿਚ ਜਿਓਂ ਵਾਰ ਕਰਦਾ,
ਜਾਣ ਜਾਣ ਕੇ ਹੁਸਨ ਦੀ ਢਾਲ ਉੱਤੇ।
ਹੇਕਾਂ ਮਾਰਦਾ ਅੰਦਰੋਂ ਖਿੱਚ ਖਾ ਕੇ,
ਇਕ ਇਕ ਹੇਕ ਵਿਚ ਮਜ਼ਾ ਹਜ਼ਾਰ ਜੇ ਨੀ!
ਖਵਰੇ ਰਾਧਾਂ ਤੋਂ ਬੰਸੀ ਖੁਹਾ ਕੇ ਤੇ,
ਗੌਣ ਲੱਗ ਪਿਆ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਮੁਰਾਰ ਜੇ ਨੀ।
ਮੋਈਆਂ ਸਖੀਆਂ ਦੇ ਗੰਗਾ ਵਿਚ ਫੁੱਲ ਨੱਚੇ,
ਝੌਲੇ ਕਾਹਨ ਦੇ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਪੈਣ ਲਗੇ।
ਆਪੇ ਵੀਣੀ ਗੁਵਾਲਣ ਮਰੋੜ ਬੈਠੀ,
ਮਟਕੇ ਦੁਧ ਦੇ ਗਲੀਆਂ 'ਚ ਢੈਣ੍ਹ ਲਗੇ।
ਐਪਰ ਦੂਰ ਔਹ ਘਾਹ ਤੇ ਚੁਗਣ ਮੱਝੀਂ,
ਖੜਾ ਟਿੱਬੇ ਤੇ ਐਓਂ ਮੁਸਕਾਉਂਦਾ ਏ।
ਜੀਕੂ ਚੰਨ ਚਕੋਰਾਂ ਦੀ ਡਾਰ ਲੈ ਕੇ,
ਪਿਆ ਰਿਸ਼ਮਾਂ ਦੇ ਚੋਗ ਚੁਗਾਉਂਦਾ ਏ।
- ੨੫ -
_੨੫-
