ਜੇ ਪਾਣੀ ਏਸ ਤੇ ਪਾਈਏ, ਤਾਂ ਉਹ ਬਣ ਤੇਲ ਜਾਂਦਾ ਏ,
ਸਗੋਂ ਬੇਸਬਰ ਹੋ ਹੋ ਕੇ ਏਹ ਦੂਣੇ ਪੇਚ ਖਾਂਦੀ ਏ ।
ਬੁਝਾ ਸਕੇ ਨਾ ਲੰਬੂ ਏਸਦੇ, ਬੰਬਾਂ ਦੀ ਬਾਰਸ਼ ਵੀ ।
ਤੇ ਨਾ ਤੇਗ਼ਾਂ ਤੇ ਤੋਪਾਂ ਦੀ ਹੀ ਕੋਈ ਪੇਸ਼ ਜਾਂਦੀ ਏ ।
ਏਹ ਕਤਰਾ ਖ਼ੂਨ ਕੌਮਾਂ ਲਈ ਸਦਾ ਸ੍ਵਰਗੀ ਦਾ ਤਾਰਾ ਏ,
ਜੋ ਗ਼ਫ਼ਲਤ ਵਿਚ ਸੁਤੇ ਹੋਇ ਜਵਾਨਾਂ ਨੂੰ ਜਗਾਂਦਾ ਏ ।
ਕਿਸੇ ਦੇ ਖੌਫ਼ ਥੀਂ ਜੇਹੜੇ ਸਦਾ ਹੀ ਸਹਿਮੇ ਰਹਿੰਦੇ ਨੇ,
ਏਹ ਢੋਲੇ ਗੌਂਦਿਆਂ ਨੂੰ ਸੂਲੀਆਂ ਉਤੇ ਚੜਾਂਦਾ ਏ ।
ਬੇ ਅਣਖੀ ਕਾਇਰ ਤੇ ਬੁਜ਼ਦਿਲ, ਜਦੋਂ ਕੋਈ ਕੌਮ ਹੋ ਜਾਵੇ ।
ਉਹਦੇ ਹਰ ਗੱਭਰੂ ਦੇ ਹਥ ਵਿਚ ਤੇਗਾਂ ਫੜਾਂਦਾ ਏ ।
ਗੁਲਾਮੀ ਵਿਚ ਮਰ ਜਾਣਾ ਏਹੋ ਦਸਦਾ ਗੁਲਾਮਾਂ ਨੂੰ,
ਅਜ਼ਾਦੀ ਵਿਚ ਗ਼ੈਰਤ ਦਾ ਏਹੋ ਜੀਵਨ ਸਿਖਾਂਦਾ ਏ ।
ਏਹ ਕਤਰਾ-ਖੂਨ ਨਹੀਂ, ਹੈ ਮੱਟ ਇਕ ਕੌਮੀ ਲਲਾਰੀ ਦਾ,
ਅਣਖ ਵਿਚ ਰੰਗੇ ਜਾਂਦੇ ਨੇ, ਜਿਦ੍ਹੇ ਵਿਚ ਦਿਲ ਜਵਾਨਾਂ ਦੇ ।
ਜੋ ਹੁੱਸੇ ਡੌਲਿਆਂ ਅੰਦਰ ਲਿਆ ਤੂਫ਼ਾਨ ਦੇਂਦਾ ਏ,
ਗ਼ਜ਼ਬ ਦੇ ਜੋਸ਼ ਵਿਚ ਚੜ੍ਹਦੇ ਨੇ ਚਿੱਲੇ ਮੁੜ ਕਮਾਨਾਂ ਦੇ ।
ਜਿਥੇ ਵੀ ਚਾਨਣਾ ਪੈ ਜਾਏ ਨਿਕੇ ਜਹੇ ਸੂਹੇ ਸੂਰਜ ਦਾ,
ਚਮਕਦੇ ਭਾਗ ਨੇ ਮੁੜਕੇ, ਗ਼ੁਲਾਮਾਂ ਬੇ-ਜ਼ਬਾਨਾਂ ਦੇ ।
ਜੇ ਕਿਸਮਤ ਨਾਲ ਮਿਲ ਜਾਵੇ ਸ਼ਹੀਦਾਂ ਦੀ ਨਸ਼ਾਨੀ ਏਹ,
ਨਸ਼ਾਂ ਦੁਨੀਆਂ 'ਚ ਫਿਰ ਝੁਲਦੇ ਨੇ ਕੌਮਾਂ ਬੇ-ਨਸ਼ਾਨਾਂ ਦੇ ।
- ੬੪ -
