ਇਹ ਸਫ਼ਾ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਹੈ
ਯਾਦਾਂ
ਇਕ ਕੜੀ ਜੇਡਾ ਸੀ ਜਵਾਨ ਮੁੰਡਾ,
ਸੋਹਨਾਂ ਰੱਜਕੇ, ਭੁਖਾ ਪਿਆਰ ਦਾ ਸੀ।
ਯਾਰ ਸਦਾ ਹੀ ਕਰਨ ਮਖੌਲ ਠੱਠੇ,
ਐਸਾ ਭੌਰ ਉਹ ਆਪਨੀ ਨਾਰ ਦਾ ਸੀ।
ਉਹਦੀ ਸੋਹਲ ਨੱਡੀ ਤੇ ਭੁਚਾਲ ਵੇਲੇ,
ਪਾਸਾ ਡਿਗਿਆ ਆਨ ਦਿਵਾਰ ਦਾ ਸੀ।
ਸੁਭਾ ਸੋਹਨੀ ਦੀ ਲਾਸ਼ ਨੂੰ ਗਲੇ ਲਾਕੇ,
ਮੁੰਡਾ ਵਾਂਗ ਕੁੜੀਆਂ ਭੁਬਾਂ ਮਾਰਦਾ ਸੀ।
ਇਕ ਧਨੀ ਕੋਇਟੇ ਅੰਦਰ ਮੁਦੱਤਾਂ ਤੋਂ,
ਸਨੇ ਬੌਹੜ ਪਰਵਾਰ ਦੇ ਵੱਸਦਾ ਸੀ।
ਇਸਦੇ ਮਹਿਲ ਦਾ ਪਤਾ ਭੂਚਾਲ ਮਗਰੋਂ,
ਉੱਚਾ ਢੇਰ ਇਕ ਮਲਬੇ ਦਾ ਦੱਸਦਾ ਸੀ।
ਓਸ ਢੇਰ ਤੇ ਇਕ ਮਾਸੂਮ ਬੱਚਾ,
ਔਂਦੇ ਜਾਂਦੇ ਦਾ ਕਾਲਜਾ ਖੱਸਦਾ ਸੀ।
ਸਾਰੇ ਰੋਂਦੇ ਸੀ ਉਸਨੂੰ ਵੇਖਕੇ ਤੇ,
ਤੇ ਓਹ ਸਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਵੇਖ ਹੱਸਦਾ ਸੀ।
੫੭
